Nog maar nét bekomen van de onverteerbare crap die ‘The Dukes of Hazzard’ was, en hier krijgen
we alweer een nieuwe verfilming van een oude tv-serie. ‘Bewitched’
was tijdens de jaren zestig een immens populaire sitcom rond een
heks, gespeeld door Elizabeth Montgomery, die getrouwd was met een
gewone sterveling en af en toe haar toverkrachten gebruikte om haar
huiselijke probleempjes op te lossen. In de VS kent nog steeds
iedereen dat programma, al was het maar dankzij de eindeloze
herhalingen ervan, maar in onze contreien durf ik daar nog wel aan
twijfelen. Nora Ephron, de dame die eerder al meesterwerkjes
regisseerde als ‘Sleepless In Seattle’ en ‘You’ve Got Mail’, kreeg
de taak om de serie van toen te updaten voor een publiek van
tegenwoordig, en slaagt er gaandeweg in om één van de meest
slaapverwekkende komedies in jaren te creëren. Misschien dat mensen
die het programma kennen er wel anders op reageren (onderschat
nooit de kracht van nostalgie), maar wie er met een frisse blik
naar kijkt, ziet hier enkel een oubollig, suf stukje
pelliculeverspilling. Een romantische komedie die nooit erg
romantisch of grappig wordt.
Isabel Bigelow (Nicole Kidman) is een heks die haar betoverde
leventje spuugzat is. Ze hangt haar bezemsteel aan de haak, gooit
haar cape over de haag en gaat in een huisje in de voorstad wonen
om een normaal bestaan op te bouwen. Nog geen week later loopt ze
echter Jack Wyatt (Will Ferrell) tegen het lijf, een uitgerangeerde
filmacteur die nu het voortbestaan van z’n carrière probeert te
verzekeren door mee te spelen in een nieuwe tv-serie gebaseerd op
de klassieker ‘Bewitched’ (inside jokes ahoi!). Wyatt ziet in
Isabel een perfecte heks om de hoofdrol te spelen en van daaruit
kunt u het zelf wel aanvullen: Wyatt is aanvankelijk een zak, maar
wordt verliefd op Isabel. Isabel blijkt een veel groter succes te
zijn dan Wyatt, wat voor problemen zorgt met diens entourage.
Isabel wordt verliefd op Wyatt, maar moet hem nog vertellen dat ze
een heks is. Wyatt zet Isabel op een brandstapel en bakt haar à
point.
Oké, goed, dat laatste is een grapje. Maar zo ziet u maar hoe voor
de hand liggend de plotwendingen wel zijn. Ik weet het wel, niemand
gaat hiernaar kijken voor het slim geconstrueerde scenario – het
zaterdagavondpubliek waarvoor ‘Bewitched’ gemaakt is, zal het worst
wezen of ze vanaf het begin kunnen voorspellen hoe het allemaal zal
aflopen. De vertrouwdheid van dergelijke formulefilms dragen bij
tot het succes ervan. Mensen vinden het léuk dat een film
voorspelbaar is, ze willen helemaal niet verrast worden, ze willen
perfect weten wat ze zullen krijgen. In die zin geeft Nora Ephron
haar publiek waar het om vraagt. Maar is het nu echt teveel
gevraagd om hier en daar, het hoeft niet dikwijls te zijn, eens een
blijk te geven van de minste intelligentie of scherpzinnigheid? Had
Ephron niet op z’n minst kunnen doen alsóf ze geïnteresseerd was in
een schijn van kwaliteit? Het scenario is zo flauw, zo volkomen
ontdaan van alle geslaagde humor, dat je de indruk krijgt dat
Ephron haastig een kladversie bij elkaar heeft gepend, dat in de
handen van haar acteurs heeft gestopt en gezegd: “Hier. Doe er maar
iets mee.” Nu heeft Nicole Kidman charme te over, maar onder deze
omstandigheden redt ook zij het niet.
Neem bijvoorbeeld een scène waarin Wyatt en Isabel een aflevering
van ‘Bewitched’ aan het opnemen zijn. Isabel is kwaad op Wyatt
omdat die het hele programma naar zich toe heeft getrokken, en
wanneer aan het einde van de opnamedag een hond verondersteld wordt
om naar Wyatt toe te lopen, manipuleert Isabel het zo dat het beest
in haar armen springt. Gevolg: alle camera’s zijn op Isabel gericht
en zij kan moeiteloos de show stelen door een flitsende one-liner
uit te spreken. En wat krijgen we dan? Wat is die gevatte repliek
waarmee ze de harten van het publiek denkt te stelen? “Nog een
geluk dat jullie geen Deense dog hebben!” Dames en heren, is dat de
meest lamlendige one-liner ter wereld of niet? Zeg nu zelf.
Het romantische deel van het verhaal moeten we er grotendeels zelf
bijverzinnen, aangezien Will Ferrell zo’n ergerlijke schlemiel is
dat je je niet voorstellen hoe een vrouw die niet op z’n geld uit
is, ooit voor hem zou kunnen vallen. Ferrell loopt alweer
hysterisch over het scherm heen en weer en krijst zijn dialogen
alsof hij opzettelijk onze trommelvliezen wil schaden. Overacting
is nog een beleefd woord voor wat Ferrell hier aanvangt. De
chemistry tussen hem en Kidman is dan ook nul.
Op een bepaald moment zegt Ferrell tegen de producenten van
‘Bewitched’ dat de kracht van de originele tv-reeks lag bij het
ensemble-gehalte van de cast. De nevenrollen waren net zo
belangrijk, zegt hij, en vaak nog het meest genietbaar. Ik geloof
‘m meteen, maar dan vraag ik me af waarom klassebakken als Michael
Caine, Shirley MacLaine en (van de jongere garde) Jason
Schwartzmann worden veroordeeld tot veredelde cameo’s. Ze komen op,
krijgen een paar niet bijster snuggere dialogen te spuien en gaan
weer af. Niet dat zij er iets aan kunnen doen, maar Ephron weet
absoluut niets aan te vangen met het oneindige potentiëel dat een
dergelijke cast in de bijrollen had.
‘Bewitched’ had kunnen werken. Het concept is er tenslotte, het
heeft jarenlang op tv miljoenen kijkers geboeid. Maar dan zou je
een heel nieuw scenario nodig hebben. Eén waarin we geen
geforceerde knipoogjes krijgen naar de originele reeks door een
remake daarvan in de plot te verwerken. Eén waarin effectief leuke
grappen zitten (altijd mooi meegenomen in een komedie). Eén waarin
de bijrollen deftig uitgewerkt zijn en waarin Will Ferrell in geen
velden of wegen te bekennen is. Dat laatste vooral.
