Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard, die verzamelaars van uw favoriete groep die u in de winkel vindt. De platenfirma denkt dat enkel singles in aanmerking komen en een artiest zelf is ook al zelden goed geplaatst om eigen werk te beoordelen. Tijd dus dat het eens aan professionals wordt overgelaten, en wie is er beter geplaatst dan een team kenners van enola om maandelijks de vijftien beste tracks van een artiest te selecteren? Deze maand: het beste van Daft Punk.
1. Da Funk
Lieve Virgin Records, wij zijn Guy-Manuel en Thomas. Wij houden van dansen, en disco, maar het mag zeker niet te glad worden. Dit is een filterbank, die maakt onze simpele discohouse smerig. We kunnen dezelfde melodie in elke maat helemaal anders laten klinken tot je denkt dat je versterker in brand staat. Et voilà, onze eerste single. Wij vinden dat het wat g-funkig klinkt, maar niemand anders hoort dat erin. Gelukkig nemen we het zelf allemaal niet te serieus. Kan u ons laten weten of dit wat wordt? En neen, geen foto’s a.u.b.
Hoogtepunt: 2’25”. Ja, fijn discobeatje, slick, luistert lekker weg… WTF?
2. Robot Rock
Drumsolo! Gitaarsolo! Vervolgens, uit het niets, een synthesizermelodie als mantra. En dan moet het echte (enfin, gedigicorderiseerde) mantra nog komen. Robot Rock lijkt op het eerste gehoor simplistisch en repetitief, en is dat mogelijk ook, maar het nummer is vooral een aanval vanop alle fronten. Of hoe, nog voor Justice ten tonele verscheen, duidelijk gemaakt werd hoe een jamsessie van Kiss en Chic zou klinken.
Hoogtepunt: 0’05”. Laat het stampen een aanvang nemen!
3. Rollin’ & Scratchin’
“Een op schijf vermomde blok graniet die recht in het gezicht uiteenspatte. Een rauwe cocktail vol stomende beats, vocoders en ronkende gitaren, een opgestoken middelvinger tegen alles wat conventioneel was”, zo omschreef uw (mb) Homework hier enkele jaren geleden. Als er een nummer dat woeste, dat vernielzuchtige, het meest belichaamt, dan is het ongetwijfeld “Rollin’ & Scratchin’”: meer dan zeven minuten pure razernij.
Hoogtepunt: 3’14”. De gierende synth vol galm en filters laat de beat achter zich en gaat alleen verder, bloeddorstig op zijn doel af.
4. Alive
Met “Alive” gooide Daft Punk eigenlijk een oud nummer op Homework, want als final mix van hun allereerste single “The New Wave” (een koele en vlijmscherpe acid housetrack) was “Alive” eigenlijk drie jaar eerder al verschenen. “Alive” vijlde de meest venijnige hoekjes van zijn grote broer wat bij, krikte de pitch wat omlaag en veroverde zo het Parijse clubcircuit nog lang voor er sprake was van Homework.
Hoogtepunt: 1’08”. Na een minuut verschijnt achter de pompende intro voorzichtig de tweede stem die de track nadien helemaal overneemt.
5. Musique
Vijftig procent disco, en vijftig procent fun. Zo kan je de Franse housescene midden jaren negentig het beste omschrijven. “Musique”, een van de eerste nummers die Daft Punk uitbracht — nota bene als b-kant van “Da Funk” — illustreert die stelling nog het beste. “Musique” liet toen al vermoeden dat Daft Punk tot heel wat moois in staat zou zijn.
Hoogtepunt: 0’04”. “Music, Music”, klinkt het voor het eerst. Het mantra voor de komende zeven minuten is simpel, maar dodelijk effectief.
6. Too Long / Steam Machine
Een van de beste mixplaten tout court — live of niet, dat zal ons even worst wezen — is Alive 2007. Er staat geen nieuw nummer op, maar dat is het net: Daft Punk flikt het zaakje met uitsluitend de eigen back catalogue, met uitzondering van twee samples van Busta Rhymes en Gabrielle, maar daar zaten ze ook voor iets tussen. De veel te lange intro van “Too Long” (alsof ze het zelf weten) wordt in deze mix weggelaten en de climax van “Steam Machine” heeft een serieuze kwadraatsbehandeling ondergaan.
Hoogtepunt: 5’07”. De bijna tot stilstand gekomen stoomtrein krijgt een emmer steenkool in z’n muil gegooid en gaat er weer met een rotvaart vandoor.
7. Giorgio by Moroder
Een behoorlijk getikte masterclass in dance, geholpen door grootmeester Giorgio Moroder. Het begint met Moroder die over wat softe jazz vertelt over zijn jeugd, er komt een funky overmatig geslapt gitaartje erbij. Volgt: de click track die zwaar gefilterde Italo Disco binnen laat, veel gemoduleer en nog wat meer jazz. Een al behoorlijk memorabele track die na een tweede spoken word intermezzo nieuwe registers blijft opentrekken. De luisteraar verdwaalt in dwaze synth geluiden, een cheesy gitaarsolo, onnavolgbare (live!) drums en schijnbaar oneindig veel laagjes beats die uiteindelijk samenkomen in een droge 4/4 housebeat. Geniaal.
Hoogtepunt: 5’50”. De eerste echte drumslag van Omar Hakim en dat zult u de twee volgende minuten waanzin geweten hebben.
8. Phoenix
Een van de meest minimalistische tracks op Homework, maar een die niet moet onderdoen voor het meest catchy spul van de heren. De laagjes worden geduldig op, naast en tussen elkaar gelegd, een baslijntje geeft de boel wat swing en de scheefgetrokken vocals blazen er een muntfrisse wind doorheen. Pure happy techno waar maar geen sleet op komt.
Hoogtepunt: 2’24”. Van een complexe melodie kun je “Phoenix” niet beschuldigen, maar er zit heel wat meer in dan je na een luisterbeurt denkt. Net halverwege sluipt een baslijn het nummer binnen, die er subtiel een extra groove doorheen slingert.
9. Burnin’
”Burnin’” brengt hulde aan de Chicago house uit de jaren ’80, op basis waarvan Bangalter en de Homem-Christo hun eigen sound ontwikkelden, en die de basis betekende voor het succes van de Franse dance. Op zich een eenvoudig nummer met een typische opbouw: wachten op het disco baslijntje, dat samen met die analoge synth-vegen genoeg olie op het vuur gooit om de dansvloer in brand te zetten.
Hoogtepunt: 1’54”. Bass.
10. Aerodynamic
Na de gortdroge techno van het debuut, laat Daft Punk album twee volop in glitterlicht baden. Het is niet single “One More Time”, maar “Aerodynamic” dat de fans bij de hand neemt en hen de nieuwe nachtelijke speeltuin in leidt. Het is een beetje Alice in Wonderland: vol opperste verbazing naar de kleurrijke klanken luisteren die het duo plots langs alle hoeken en kanten te voorschijn laat schieten.
Hoogtepunt: 1’02”. Nadat een speelse intro je een minuut lang heeft liggen verleiden, maakt een computergestuurde gitaarsolo zijn intrede en blijkt Daft Punk zijn muzikale horizon kilometers verlegd te hebben.
11. Around The World
Het klinkt krankzinnig simplistisch en wanneer het nummer een volle minuut bezig is, is alles eigenlijk al gezegd. En toch weet Daft Punk nog zes minuten te boeien. Of is het te hypnotiseren? Wat er ook van zij, net zoals in 1997 is “Around the World” ook vandaag nog een van de meest onwaarschijnlijke hits: een ondansbare floorfiller, je moet het maar doen met een tekst die, in welke toestand de feestneuzen zich ook bevinden, altijd meezingbaar blijft.
Hoogtepunt: you pick one. Het is altijd raak.
12. Harder, Better, Faster, Stronger
Laat een dozijn kids “Harder, Better, Faster, Stronger” horen en een pijnlijk hoog aantal van hen zal denken dat ze naar een cover van Kanye West of een variant op de prijswinnende live versie uit 2007 luisteren. Maar het is wel degelijk de albumversie uit 2001 die uw lof en een plaats in deze lijst verdient. De funky bass en groovy gitaarloops, de voice samples die almaar sneller en — ja hoor — beter worden en de discoglitters die er op neer dwarrelen; het is haast een blauwdruk van Daft Punks glorieuze comeback in 2013.
Hoogtepunt: 3’21”. De voice samples worden steeds korter en korter geknipt, tot ze uitmonden in wat een gitaarsolo uit de vingers van Prince zou kunnen zijn.
13. Get Lucky
Ordinaire disco voor de ene, geniaal nummer voor de andere. Toch wel dat laatste, vinden wij, om twee redenen: Pharrell Williams zingt het nummer met zo veel flair en naturel — dat zelfzekere lachje op seconde 18! — alsof het lijkt dat hij er in een speciale serre voor gekweekt is. En laten we ook de geweldige en typische Daft Punk break niet vergeten die halverwege het funkgitaartje van Nile Rodgers de pas afsnijdt.
Hoogtepunt: 2’20”. Het is nog altijd Daft Punk, hè.
14. Touch
Daft Punk heeft zichzelf nooit al te serieus genomen (daft, weet u wel) maar met “Touch” durven ze nu ook helemaal onbeschaamd belachelijk te klinken. De track gaat werkelijk alle kanten uit en combineert zowat alles wat de in een niet-ironische bui zijnde hipster fout vindt. Maar, zodra je over de verbazing van de eerste beluistering heen bent, blijkt dat alles te combineren tot een uiterst mooie en verslavende track die weer maar eens met niets anders te vergelijken is. De “Bohemian Rhapsody” van de dance, iemand?Hoogtepunt: 3’25”. Copa, Copacabana. Het blijft na vele beluisteringen het grootste ‘Qué?’-moment van Random Access Memories.
15. Human After All
In 2005 bracht het Parijse duo zijn derde studioplaat Human After All uit. Een donkere, soms ook slordige rockgerichte plaat waar pers en fans maar moeilijk raad mee wisten, en die tot op heden vaak aangehaald wordt als minst favoriete album. Wel goed is het titelnummer dat de plaat opent met ronkende gitaren. Het is hier dat onder meer Justice maar ook The Strokes anno 2011 de mosterd haalden voor hun ranzige rockgeluid met een funky twist.
Hoogtepunt: 0’22”. De gitaren vallen in, de intentieverklaring voor dit album is gemaakt.
