In hun beginjaren lapten Belle & Sebastian het ons al eens met het trio Dog On Wheels, Lazy Line Painter Jane en 3.. 6.. 9 Seconds Of Light: drie EP’s, op korte tijd van elkaar uitgebracht, kwestie van de fans niet te lang te laten wachten. Twintig jaar later doen de Schotten dat trucje nog eens over, nu gebundeld als How To Solve Our Human Problems.
Dat eerste trio EP’s bracht de band later opnieuw uit als Push Barman To Open Old Wounds, maar nu hoeven de fans geen jaren te wachten: de compilatie komt er gewoon onmiddellijk. Dat How To Solve Our Human Problems voor de fans is, is duidelijk aan de covers van de afzonderlijke EP’s en de compilatie: telkens een collage van portretten van fans. En die zullen in hun nopjes zijn, want Belle & Sebastian zijn wederom op dreef.
Alhoewel, het begint met een enigszins valse noot. Sweet Dew Lee, deels ingezongen door gitarist Stevie Jackson, is eigenlijk maar een lelijk ding naar Belle & Sebastianmaatstaven. Goed, de melodie is er, maar Jackson is niet de beste zanger van de bende. Ze zijn nochtans met genoeg in hun kliekje. En dat het nummer onwillekeurig iets als Barry Manilows “Copacabana” voor de geest haalt, doet ook geen deugd. Gelukkig zet het vervolg van de plaat alles recht.
”Melody, my greatest friend”, zingt leider Stuart Murdoch op “Everything Is Now (Part Two)”. Al sinds 1995 schudt de Schot zijn melodieën met gemak uit de mouw, en ook hier zijn ze aanstekelijker dan de wintergriep. How To Solve Our Human Problems verveelt zo voor geen minuut: werkelijk alle songs stralen energie, plezier en levenslust uit. “When you’re asleep, you might as well be dead”, horen we zo op “Poor Boy”. Uit alle songs puilt ook die jeugdige onschuld waarin mannen altijd jongens en vrouwen altijd meisjes zijn, die struikelen met het besef dat ze eigenlijk al lang volwassen zijn. Als ze niet struikelen met hun gevoelens voor elkaar, natuurlijk. “Here we are, just trying to be flatmates/Here we are, just trying to sophisticate/Be an adult, trying not to fall in love/Be a human, trying not to stand out”, gaat dat op afsluiter “Best Friend”.
Die jeugdige onschuld is ook duidelijk op een andere hoogvlieger: “I’ll Be Your Pilot”, een liefdesbrief van Antoine de Saint-Exupéry aan zijn Kleine Prins. “It’s tough to become a grownup/Put it off while you can”, geeft Murdoch mee als raad. Wie wil kan dat in een vlaag van zuurheid van de hand doen als een teken van Peter Pansyndroom, maar is het soms niet leuker om gewoon mee te gaan in de naïeve visie van Murdoch? Anderzijds weet hij goed genoeg waar hij staat in het leven (“We Were Beautiful”). Geloofwaardigheid, noemen we dat.
Eigenlijk heeft How To Solve Our Human Problems geen dieptepunten, of we moesten al blijven zaniken over dat “Sweet Dew Lee” daar helemaal voorin. “Fickle Season” is een mierzoet wiegeliedje voor volwassenen. “There Is An Everlasting Song” begint met een folky akoestische gitaar en heeft misschien wel de beste melodie. Elders zijn er funk-, motown- en disco-invloeden, met blazers die alles lekker spannend houden.
Hebben Belle & Sebastian nu onze menselijke problemen opgelost? Nee, daarvoor blijft de band te luchtig, te speels. Maar eerlijk: zo’n band ís Belle & Sebastian nu eenmaal. How To Solve Our Human Problems biedt met zijn karakteristieke indiepop met honderden gezichten genoeg om zowel de fans van vroeger als nieuwkomers te plezieren. Alleraardigst plaatje!
