Reizen is vaak het beste middel om de onrustige ziel tot bedaren te
brengen, daar kan geen modderbad, valium of aflevering van ‘Groene
Vingers’ tegenop. Zo trok Martin Heylen door Siberië en verschafte
ons inzicht in de denk- en levenswijze van mensen die de bijna
ongelijke strijd met de natuur aanbinden. Ook de piepjonge
Amerikaan Zach Condon wou letterlijk en figuurlijk zijn grenzen
verleggen, maar of antropologische vraagstukken de grondslag van
zijn trektocht door Europa vormden, is maar de vraag.
In Condon woedde een honger naar muzikale invloeden en als
Jean-Baptiste Grenouille snoof hij dan ook gretig de bruits
locales op tussen de Rijn en de Donau, tussen Berlijn en
Bratislava, tussen Blixa Bargeld en Goran Bregovic. Condon zoog
alles als een mensgeworden spons in zich op en het resultaat heet
‘Gulag Orkestar’: een album dat niet gespeend is van
onvolkomenheden, maar een transcontinentale opmerkelijkheid en
emotionele oprechtheid in zich draagt die ontwapenender is dan
steriele pop met de perfectie van een Barbie-pop. Behoorlijk kort
na de release van Gulag Orkestar wordt deze muzikale trektocht
door Europa nu opnieuw uitgebracht met de ‘Lon Gisland EP’ als
extraatje. Ook op dit kleinood verenigt Condon Oost- en
West-Europese muzikale tradities zonder communautaire problemen te
creëren. Als George Bush en Donald Rumsfeld evenveel politiek
talent hadden als Condon beschikt over muzikale gaven, zou de
toestand in het Midden-Oosten er nu niet zo dramatisch uitzien.
Condons songschrijverspotentieel is zich nog volop aan het
ontplooien, maar deze cd + ep laten het beste vermoeden voor de
toekomst.
Wat enola vond over ‘Gulag Orkestar’ kon u eerder al op deze fijne
site lezen. De plaat klinkt vaak als een auto die na een ongeval de
garage probeert te bereiken en dat al te nadrukkelijke
lofi-karakter zit de song soms in de weg. Na een al te
krakkemikkige start ontvouwt Beirut echter al zijn kwaliteiten en
krijgen we een symbiose van Waitsiaanse geblutstheid en fijne grensoverschrijdende
songs te horen die toch poppy aanvoelt: check het fantastische
triumviraat ‘Postcards From Italy’, ‘Mount Wroclai (Idle Days)’ en
‘Rhineland (Heartland)’ en vergewis u van het talent van dit
Amerikaanse goudhaantje.
Het is echter de ‘Lon Gisland EP’ die hier centraal staat: ook dit
plaatje legt zowel de fouten als de kwaliteiten bloot van deze
muzikale, interculturele linguïstiek van Beirut. Geen Aldi-synths
als in ‘Scenic World’ op deze ep, Beirut trekt volop de kaart van
accordeon, trompet en ukelele. In ‘The Long Island Sound’ blaast de
trompet even door de Balkanvallei om dan plaats te ruimen voor
‘Carousels’, oftewel Sufjan
Stevens die Europa probeert te doorgronden in plaats van de US
of A. Ook ‘Elephant Gun’ klinkt door en door Europees en had op de
soundtrack van Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain kunnen
staan. De Yann Tiersen-accordeon en een prominente trompet
domineren de song, hoewel Condon zijn in melancholie gedrenkte stem
aardig weerwerk biedt. De instrumental ‘My Family’s Role In The
World Revolution’ is dan weer opzwepender, maar op het
Sfinks-festival zal u wellicht betere varianten horen.
Deze plaat heeft weinig met de bandnaam te maken, want van de
politieke escalatie in de Libanese hoofdstad is op ‘Gulag Orkestar’
en de ‘Lon Gisland EP’ geen sprake. Verschillende muzikale
invloeden worden door Condon versmolten met de diplomatie van Kofi
Annan en hoewel deze Amerikaan nog niet zijn muzikale wasdom heeft
bereikt, laat hij nu al een mooi visitekaartje achter in onze
cd-speler. We kijken dan ook al uit naar de volgende plaat van dit
talent.
