Before Sunset is een film voor zwevende dromers en hopeloze romantici. Een klein decennium na het kassuccesje Before Sunrise lopen de hoofdrolspelers elkaar weer tegen het lijf, met een meeslepende tête-à-tête tot gevolg.
Negen jaar geleden ontmoetten Jesse (Ethan Hawke) en Celine (een verrukkelijke Julie Delpy) elkaar in de trein. Ze kunnen het geweldig goed vinden en stappen af in Wenen: de setting voor een sprookjesachtige nacht. Helaas, bij het ochtendgloren scheiden hun wegen, wanneer Celine weer de trein op moet richting Parijs. Ze beloven om elkaar zes maanden later opnieuw te ontmoeten in Wenen.
Exit Sunrise, enter Sunset. We zijn een kleine tien jaar later. Jesse is ondertussen een gevierd auteur, Celine druk in de weer met het redden van het milieu. Ze lopen elkaar tegen het lijf in Parijs en krijgen twee uur de tijd om rond te kuieren door de Franse straatjes. Jesse moet immers zijn vliegtuig halen, terug naar de States. Twee luttele uurtjes krijgen deze mensen om voor eens en altijd uit te maken of ze dan toch voorbestemd zijn voor elkaar. Makkelijk wordt het niet. Waren ze tien jaar geleden nog dromende, naïeve jongelui, ondertussen heeft de jeugd plaats geruimd voor de Volwassenheid en alle verantwoordelijkheden vandien.
Regisseur Richard Linklater behoudt alle elementen die Before Sunrise speciaal maakten: de film bulkt van de diepe blikken en rake dialogen, terwijl de woordenstroom voortkabbelt op een soort melancholische kadans waarvan het einde zoek is. Linklater voegt er gewoon nog enkele ingrediënten aan toe: het besef dat je de dertig voorbij bent en niet weet wat je met je leven aan moet. De wereld die je de voorbije tien jaar geregeld een mep in het gezicht verkocht heeft. De ontdekking dat je niet elke dag iemand tegenkomt met wie het geweldig goed klikt.
Jesse en Celine zijn getekend door hun laatste decennium, maar vooral door die ene nacht samen en het vervolg dat nooit kwam. Al die tijd spookten ze door elkaars hoofd en dromen. Waarom hadden ze geen telefoonnummers uitgewisseld? Waarom hebben ze elkaar niet kunnen ontmoeten in Wenen, zes maanden later? Het had anders kunnen lopen. Een gegeven dat de hele film lang opduikt, maar waar nooit een sluitend antwoord op gegeven wordt.
Eigenlijk doet Richard Linklater, die samen met Hawke en Delpy ook het scenario schreef, niet veel. Hij dropt gewoon twee zielsverwanten in Parijs en kijkt of het vonken geeft. Het voyeurgevoel is niet veraf, maar komt er nooit aan te pas. De camera registreert tachtig minuten lang de gesprekken van twee speciale mensen. Gesprekken die gerust kunnen vlammen. Geen onderwerp dat onaangeroerd blijft, van het Amerikaans imperialisme tot Celine’s vetgehalte. Naarmate de film vordert en de twee verder naar elkaar toe groeien, slaan ook hun discussies de richting in van de existentiële vragen omtrent voorbestemdheid die de film opwerpt. Absoluut hoogtepunt is de autoscène, waarin Celine in een uitbarsting van neurotische nostalgie haar hart uitstort.
Julie Delpy verdient trouwens een speciale vermelding. Ze acteert met zo’n subtiliteit dat de kijker haast het gevoel krijgt naast Celine in een cafeetje te zitten, genietend van een café au lait. Niet dat Hawke voor haar moet onderdoen. De twee voelen elkaar perfect aan en samen creëren ze de ideale real timesfeer die Linklater voor ogen had, essentieel als je een verhaal als dit goed wilt vertellen.
Net als de prequel is Before Sunset een sprookje, zij het in de reet gestampt door de echte wereld. Zij die niet meer in sprookjes geloven zullen er bitter weinig aan hebben, de dromers des te meer.
