Shitkatapult, 2007
Sascha Ring is verlekkerd op paradoxen. Onder het pseudoniem
‘Apparat’ maakt hij muziek waarin de mens vaak meer weerklinkt dan
de machine, ‘Walls’ sloopt de muren van de steriele elektronica en
deze plaat wordt uitgegeven bij Random Noize Musick, terwijl de
soundscapes van Ring uitgekiender zijn dan de
imagebuildingtechnieken van de gemiddelde spindoctor. De
doornstruiken van de Duitse techno-scene heeft Apparat
langzamerhand achter zich gelaten. Op Orchestra of Bubbles
lag Ring samen met Ellen Allien in een bloemenveld naar de vallende
sterren te kijken en zonder zijn Berlijnse gade worden zelfs de
laatste brandnetels uit zijn sound verwijderd. Op ‘Walls’ zijn geen
diepe bassen te horen die de opperhuid tot een slagveld herleiden
en ook geen grillige bleeps om zout in de wonde te strooien. De
melancholische gloed van ‘Orchestra of Bubbles’ wordt
getransformeerd tot een haast spirituele warmte die voor
liefhebbers van verfijning en subtiliteit even helend zal werken
als een anti-fastfood-kuur voor Bart De Wever.
Vergis u niet: de klanktapijten van Apparat mogen dan wel
zweveriger en bedaarder klinken dan ooit, maar de patronen zijn met
zoveel kunde en precisie aan elkaar geweven dat ze nooit tot louter
behang kunnen dienen. In de ambachtsgilde van het organisch
digitalisme behoort Apparat tot de top en dat laat hij op ‘Walls’
meermaals blijken. Zo is ‘Not a Number’ klassieke kamermuziek van
de 21ste eeuw: een percussieve loop en vage synthecho’s evoceren
nostalgische mijmeringen die door een huilende viool aan flarden
worden gereten. In een hoekje van de kamer horen Thom Yorke en
Max Richter
de golven van weemoed aan en ze pinken beiden een traan weg.
Nog beter is het dubbelluik ‘Fractales’, waarin de elektronische
bubbels van Apparats vroegere werk heerlijk doorprikt worden door
pijnlijk mooie strijkers. In het eerste deel overheerst de hypnose
van loops en zuigende synths, maar een piano trekt ons weg van het
zwarte gat der vergetelheid met de kracht van een harem sirenen.
Tijdens het tweede deel ontwaakt de luisteraar in dezelfde bittere
wereld als voorheen en dat besef wordt prachtig vormgegeven door de
melancholische tandem van piano en strijkers die stokken in de
wielen gestoken krijgt door krakende noise. Apparat verenigt hier
schijnbaar moeiteloos het beste van Wixel en Jóhann Jóhannsson en
we zijn nog geen klein beetje onder de indruk.
Naast de met treurwilgtakken begroeide elektronica pakt Apparat ook
uit met loepzuivere popsongs met digitale barstjes. Die keuze bleek
niet de juiste. Op zich is er niks mis met songs als ‘Hailin from
the Edge’, ‘Holdon’ en ‘Headup’, waarin de zoete stem van Raz Ohara
zich neervlijt op de donzige elektronica van Ring, maar in de
context van deze plaat verstoren ze de flow en de
combinatie van instrumentaal materiaal en tracks waarin de stem
centraal staat, komt de coherentie van ‘Walls’ niet ten goede. Wie
net een zielsverheffend mooie verstrengeling van analoog en
digitaal achter de kiezen heeft, hoeft namelijk even geen
degelijke, maar weinig bijzondere indietronica voorgeschoteld te
krijgen.
Deze kritische kanttekening doet weinig af aan de prestatie van
Apparat. Sascha Ring heeft de techno-muren rond zich gesloopt en
zijn gefragmenteerd minimalisme proeft als een ontsnapte zwerm
vogels de pas verworven vrijheid. Zonder als een ordinaire epigoon
te klinken, plaatst Apparat zich naast Four Tet, Fennesz, Trentemoller en
Max Richter
en zijn atmosferische weemoed hoeft geen concurrentie te
vrezen.
