Dat gekke meisje met haar bal en haar piano. Wie niet langer gebruik mag maken van een Go Pass herinnert zich vast de opgemerkte passage van An Pierlé nog op Humo’s Rock Rally (editie ’96): een zitbal en een indrukwekkende versie van Gary Numans "Are Friends Electric". Het meisje met de piano had meteen een naam voor zichzelf gemaakt.
Tien jaar later heeft het meisje met de piano meer dan naam gemaakt en is er een nieuw meisje met een piano opgestaan: Annelies Monseré. Maar op de piano na heeft zij weinig gemeen met Pierlé. Monseré is een Belgische die al enige tijd in Hilversum woont (een mens vraagt zich af waarom) en eerder al naambekendheid verwierf in het undergroundcircuit middels optredens en twee releases (een tape en een e.p./cd-r). Met Helder debuteert ze nu op het Amerikaanse Bluesanct, dat eerder al In Gowan Ring en een liveplaat van Low uitbracht.
De titel van het debuut is treffend gekozen want Monserés songs baden in een helder licht waarbij een haast ascetische inkleuring voorop staat. Vaak zijn het niet meer dan stem en piano die de teneur bepalen, al wordt er af en toe een ander instrument oogluikend toegestaan, zolang dat zich maar niet wenst te profileren. Op Helder staan alle instrumenten immers op gelijke voet met de stem en wordt eendrachtig naar een breekbare stilte toegewerkt, die zorgvuldig over het gehele album verspreid wordt. De vergelijkingen met Jessica Bailiff en in mindere mate Tara Jane O’Neill zijn dan ook niet onterecht.
De weemoedig aangeslagen pianotoetsen in "We’ll Dance" roepen herinneringen op aan de Duitse stille film en "Kammerspieldrama’s" waarbinnen het noodlot de hoofdrol speelde. Behoedzaam vult Monseré de song met haar stem zonder de gewijde stilte te verbreken. In "You Were On My Side (melodica)" wordt de piano bijgestaan door een melodica, wat de song een onaards gevoel meegeeft, dat nog versterkt wordt door Monserés ongewone manier van zingen. De cello noch de piano kiest in "Sarah" voor duidelijke melodielijnen, en zij geven aan dit instrumentale nummer een "unheimliche" sfeer mee. Césare, de somnambulist, is ontwaakt.
In "Midnight" wordt een rustpauze ingelast. Weinig beklijvend maar nauwelijks een minuut lang vervliegt de song nog voor iemand het beseft, want "These Streets" nodigt uit om door de natgeregende en verlaten straten te wandelen terwijl een enkel gaslicht vervormde schaduwen op de muren werpt. "Here" verjaagt waar mogelijk de duisternis door een voorzichtige boodschap te verbergen achter piano, cello, glockenspiel en stem. Het is een zacht licht dat door de duisternis schijnt, maar het geeft een sprankel hoop aan hen die het nodig hebben.
Het a capella "This Quiet Room" contrasteert met zoveel "bombast" maar Monseré beschikt niet over de juiste stem om op deze manier te beklijven. Gelukkig komt anderhalve minuut later al het warme "Cold Night", waarbij de zacht aangeslagen piano de stem van Monseré opnieuw de nodige ondersteuning biedt. De melodica maakt een tweede opwachting in het instrumentale "Early Rising", en gek genoeg is ook deze korte song minder sterk dan de andere. "Wet", opnieuw instrumentaal, sluit het album af met een opgetogen klinkend pianoriedeltje, alsof Monseré na zoveel duisternis toch een laatste boodschap van geluk en hoop wil geven.
Annelies Monseré is niet de beste pianiste of zangeres die er is, maar wanneer ze piano en stem samenvoegt, ontstaat er een wonderlijke sfeer die de gewillige luisteraar onderdompelt in een andere wereld. De spaarzame invulling en de nauwelijks uitgewerkte melodieën zullen veel mensen afstoten maar wie er voor open staat, haalt een kleine parel in huis.
