Nu het jaar zowat ten einde begint te lopen, duiken her
en der de lijstjes al op. Welke films heeft u dit jaar gezien,
welke waren er de moeite waard en welke wil je absoluut vergeten.
Met ‘Anacondas’ heeft het laatste lijstje er alvast ééntje bij
gekregen, hij komt zelfs met stip binnen in de top vijf. Vraag me
nu niet naar de rest van de top vijf, alleen al de gedachte eraan
is voldoende om de maag spontaan te laten keren…
Laat ons even de bestaansreden van ‘Anacondas’ onder de loep nemen.
De eerste ‘Anaconda’ had sowieso al weinig excuses om u anderhalf
uur lang te komen lastigvallen, dus waarom in hemelsnaam dit
vervolg? ‘Anaconda’ was een nieuwe versie van verscheidene oudere
horrorfilms – films die gingen over dieren die op de één of andere
manier buiten proporties groeiden en onderwijl de mensheid verloste
van zijn overbevolking. Geloofwaardigheid stond nooit bovenaan het
verlanglijstje, maar om een duistere reden krijgen ze tegenwoordig
de stempel ‘Cult’. Een Vlaamse regisseur is zo’n dingen beginnen te
recycleren en bundelt de beste stukjes in een ‘Nacht van de
Wansmaak’. Zo nu en dan is het verbazend amusant om deze oude
klassiekers eens van onder het stof te halen. Zet in groepsverband
zo ééntje op, liefst zo laat mogelijk op de avond, en niemand die
zich aan de belabberde effecten zal storen.
Je kan er ook prat op gaan dat als de oudere prenten het goed doen
en herontdekt worden, één of andere idioot wel op het lumineuze
idee komt er een hedendaagse versie van te maken. Alzo geschiede en
‘Anaconda’ werd op de wereld losgelaten.
De onheilsformule van toen – het woord succesformule wil ik niet in
de mond nemen – bestond eruit een groepje mensen te laten
terroriseren door een grote slang. Het ding zàg er niet uit, maar
dat kon het publiek geen barst schelen – daar kwamen ze immers niet
voor. Het was hun immers te doen om het beroemdste achterwerk van
het moment: beginnend actrice en zangeres Jennifer Lopez. Samen met
rapper Ice Cube zorgde ze ervoor dat er genoeg publiek opdaagde om
financieel uit de kosten te komen. Helaas voor ons kwam er genoeg
geld in het laatje om van een ‘succes’ te spreken, en iedereen weet
wat dat betekent, de verplichte sequel.
De sequel – eigenlijk blijft het toch een raar ding. Bijna altijd
komt deze er om wat te teren op succes van zijn voorganger. De
scenarioschrijver, of vaker schrijvers, hebben dan twee
mogelijkheden. Ofwel ga je verder op het verhaal, door iets dieper
te graven, je gaat gewoonweg verder waar deel één ophield, ofwel
situeer je het originele verhaal op een andere locatie. Je taak als
schrijver is dan snel volbracht, je neemt het originele scenario,
maakt van plaats ‘a’, plaats ‘b’, en het werk zit erop. Zoiets is
dus gebeurd bij ‘Anacondas: The Hunt for the Blood Orchid’. Ook al
een teken aan de wand als er een ondertitel wordt
bijgesleurd.
Na de eerste horde overwonnen te hebben, stelde zich een volgend
probleem: welke acteurs laat je opdraven? De originele cast had
ofwel het loodje gelegd in de voorganger, òf eiste een te hoog
salaris, òf haalt tegenwoordig simpelweg de neus op voor dit soort
producties.
Om dit probleem op te lossen vermoed ik dat men aan MTV gevraagd
heeft de casting te doen. Want waar word je nu mee opgezadeld? Met
een bende lookalikes die nog nooit van acteren gehoord
hebben. Maar dat was ook niet nodig, hoe minder ze konden, des te
goedkoper ze waren, en des te meer er over bleef om te investeren
in het uiterlijk van de hoofdrolspeler: de anaconda.
En dat heeft duidelijk gerendeerd – de vooruitgang is opmerkelijk.
Van het uiterlijk van de oude tuinslang van de buren, zijn we
geëvolueerd naar dat van een gloednieuwe tuinslang uit de Gamma.
Gelukkig blijven de momenten dat het beest duidelijk in beeld is
tot een minimum beperkt. Onbegrijpelijk dus dat er zoveel geld kan
gespendeerd worden aan iets dat niet eens nodig is – alleen al de
suggestie van een reuzenslang zou voldoende geweest zijn, laat de
rest maar over aan de fantasie van de kijker. ‘Jaws’ speelde daarop in, en je merkt dan
ook dat daar oneindig veel meer vakmanschap in steekt dan in dit
ding.
Wat valt er nog meer over ‘Anacondas’ te vertellen? Het verhaal
misschien? Wel, een groepje wetenschappers komt erachter dat diep
in het oerwoud er een plant bestaat die wel eens het equivalent zou
kunnen zijn van de ‘fontein van de jeugd’. Deze plant bloeit
slechts om de zeven jaar, gedurende zes maanden. Maar om het wat
spannender te maken wachten ze tot 2 weken voor het einde van de
bloeitijd alvorens ze deze gaan zoeken. Natuurlijk zijn alle
wetenschappers jeugdige exemplaren met dollartekens in de ogen, en
gaan ze zelf op expeditie. Natuurlijk breekt ook nog eens het
regenseizoen aan – kwestie van de suspens nog wat op te drijven. Na
het eerste toehappen van onze ondeugende slang, ontstaat er
natuurlijk tweedracht, er vallen er natuurlijk nog wat
slachtoffers, uiteindelijk sterft de slechte en de overlevenden
gaan moe en voldaan naar huis. Natuurlijk.
Verrassend, niet? Onnodig dus te zeggen dat er heel wat beters in
de zalen speelt. En nu kaarsjes branden dat hij flopt, zodat er
geen vervolgen meer komen en de maagzweer rustig kan helen.
