Mag er nog introspectie zijn? Muziek die trends en de waan van de dag overstijgt, die méér wil zijn dan enkel achtergrondgeluid terwijl het lollige leven voorbijraast.
Want dat is in ieder geval wat Amenra, een band wiens naam alleen al zoveel meer oproept dan muziek alleen, doet. Meer dan muziek zijn hun albums intense bespiegelingen over het leven, introspectieve mokerslagen voor de ziel. Zwaar op de hand? Zeker. Maar hier mag het. Het leven laat zich nu eenmaal niet vatten in jolige vierletterwoorden.
Waar Amenra zijn dissecties normaal gezien uitvoert met mokerende geluidsmuren en krijsende gezangen, kiest ze voor Alive echter voor een ander pad. Deze liveplaat, grotendeels opgenomen tijdens hun concerten in de AB en in Kortrijk in 2014, ligt in het verlengde van het akoestische Afterlife dat hier ook integraal gespeeld wordt. En hoewel de esthetiek misschien helemaal anders is, klopt de ziel van Amenra duidelijk in de thema’s, de intensiteit en de emoties die de nummers bepalen. Hoe kan het ook anders van een band die teert op vragen die universeel zijn, vragen over pijn, dood, licht en duister
Het trio “The Dying Of Light”, “Wear My Crown” en “To Go On: And Live With Out”, allemaal van Afterlife, mag hier openen, en vormen ook duidelijk een eenheid. Het klankenpallet van deze Alive leunt uiteindelijk nog het dichtste aan bij Syndrome, het soloproject van gitarist Mathieu Vandekerckhove. Repetitieve gitaren en lagen boven elkaar gestapeld tot huiveringwekkende, emotionele hoogtes, geven de nummers hier kleur. Voeg daarbij subtiel drumwerk en natuurlijk de stem van Colin Van Eeckhout, die hier meer bezweert dan overdondert. Maar ook al krijst hij zich op deze Alive niet de ziel uit het lijf en focust hij meer op sereniteit, soms op het fluisterende af, toch trekt hij je ook hier weer zijn emotionele maalstroom in. Zo toont hij weer wat een veelzijdig zanger hij is, iets wat sommige mensen misschien al eens durven vergeten. Uiteindelijk zink je bij elk nummer zo weer wat dieper in de onverzoenlijke ervaring die Alive is.
Ondanks de uniformiteit in geluid is Alive door de eigenzinnigheid van de groep wel gevarieerd genoeg om te blijven intrigeren. Zo is er de samenwerking met dichteres Sofie Verdoodt op “Buiten Datum” en “September”. Verdoodts indringend declamerende stem en in zwarte inkt gedoopte teksten passen perfect in het universum van Amenra, en zeker in “Buiten Datum” zorgt dat voor een stomp in de maag. Een zich traag op gang trekkend feest van angst en pijn, een gitaar die je in trance brengt en zich rond de woorden van Verdoodt kronkelt, waarna een e-bow door merg en been gaat.
Die eigenzinnigheid zet zich door in de coverkeuze van de groep. Als eerste zet de band Tools “Parabol”, te vinden op hun meesterwerk Lateralus, naar hun hand. De kaalheid van het origineel (dat bij Tool contrasteert met haar scheurend spiegelbeeld “Parabola”) blijft behouden, maar Van Eeckhouts intense zang doet de rillingen over je rug lopen. “ This body holding me/reminding me that I am not alone in/ this body makes me feel eternal/ all this pain is an illusion”: de tekst van Maynard James Keenan is Van Eeckhoudt op het lijf geschreven.
De plaat besluit met “Het Dorp”, origineel van de nog niet zo lang geleden overleden Zjef Vanuytsel, waarin prachtig alle paradoxen van de kleine gemeenschap naar voren komt. Misschien een wat vreemde keuze voor een groep als Amenra, maar tegelijk is het toch geloofwaardig voor een band die ook inspiratie zoekt in een (ingebeeld?) lang vervlogen, duister verleden. Daarbij past de thematiek van het nummer ook bij de verlaten sfeer van West-Vlaamse dorpjes waar de band zijn wortels heeft. Daartussenin zijn ook nog akoestische uitvoeringen van “Aorte. Nous Sommes Du Même Sang” en “Razoreater” te vinden, die opnieuw tonen dat de groep geen bulderende geluidsmuren nodig heeft om te imponeren. De nummers blijven hun drammerig karakter behouden, maar weten door de beheerstheid en het samenspel met de zang van Van Eeckhout ook uitgekleed te overtuigen.
Alive staat helemaal los van wat Amenra normaal doet, maar toch past ze perfect in het oeuvre van de groep, is ze even intens als hun Masses, en snijdt ze even diep. Een zoveelste kopstoot. Dit is de bezinning na de geluidsmuur, de vertwijfelende nacht die eromheen woedt, de wind die aan de zwakke vlam rukt. Tot ze dooft.
