Drie jaar geleden brak Alvvays, met lichte hulp van het internet, door op de golven van de aanstekelijke singles “Archie, Marry Me” en “Adult Diversion”. Nu zijn ze terug met Antisocialites, een al even fijn bassin van huppelende indierocksongs.
enola: Last gehad van het syndroom van de “moeilijke tweede”, of is dat gewoon een mythe die andere bands verzinnen wanneer ze een slechte opvolger van hun debuut uitbrengen?
Molly Rankin (zang, gitaar): “(lacht) Neen, ik voelde in ieder geval geen druk om “hét tweede album” te maken. Ik was sowieso al niet zeker dat de wereld nog eens een half uur mijn stem wou horen. En het eerste album was ook moeilijk om te maken, dus ik verwachtte min of meer hetzelfde voor deze plaat. Het schrijven verliep allemaal vrij gelijkaardig. Ik laat melodieën altijd wat rondhotsen in mijn brein en probeer ze dan om te zetten naar gitaar of synth. Daar weef ik dan mijn teksten tussen tot ik een min of meer vast verhaal heb, waarmee ik dan naar Alec (O’Hanley, gitarist van de band, ml.) ga. Daarna werken we er in de kelder aan verder en nemen de songs mee naar repetitie.”
enola: Dus geen soundcheckmateriaal op deze plaat?
Rankin: “Neen, die tijd gebruiken we meestal om ervoor te zorgen dat de sound van de show goed zit (lacht).”
enola: En tekstueel? Op jullie eerst plaat zong je nog voornamelijk over jullie leven als twintigers, maar nu hebben jullie vooral op een busje gezeten, waar zoek je dan inspiratie?
Rankin: Om te schrijven heb ik me wat afgezonderd op een eilandje bij Toronto. Ik moest even alleen zijn, me vervelen, om weer ideeën en inspiratie te krijgen. Wij zijn geen grote band en touren nog altijd in een klein busje, dus dan is er geen ruimte om even te ontsnappen aan alles om je heen.”
enola: En van elkaar. Jullie zijn al lang bevriend, maar heb je toch geen nieuwe kleine kantjes van elkaar leren kennen?
Rankin: “Het gebrek aan comfort brengt zeker wat spanning naar boven. Maar wij zijn ook vrij intuïtief in het aanvoelen van elkaars behoeftes en noden, dus elkaar goed kennen kan ook helpen. Je hebt sneller in de gaten wanneer iets niet naar de zin van iemand is, en dan kan je het snel indammen voor het iets groots wordt dat de band echt aantast.”
enola: En veel huwelijken van vrienden gemist?
Rankin: “(lacht) Dat is zo’n ding nu, mensen die trouwen. Dat kan je tourschema echt in de war sturen, want het is niet meteen iets wat je kan missen.”
enola: Je noemt het nieuwe album “a fantasy break-up album where life almost imitated art”. Al veel telefoons van de roddelpers gekregen over die zin?
Rankin: “(lacht) Ik denk niet dat die om Alvvays en mij geven. Dit album was eerder een poging tot ontsnappen aan dingen die gebeurden in mijn leven, op een heel vreemde, indirecte, onbewuste manier. Ik sprong gewoon op filmische verhalen die in me opkwamen en leefde daar ook een beetje naar. Pas toen ik op dat eiland zat, kon ik alles weer een beetje op een rijtje zetten.”
enola: “Not My Baby” is een vrij goeie beschrijving van het kortetermijneffect van een break-up.
Rankin: “Dat is inderdaad een van de meer dramatische songs op de plaat. Maar tegelijk misschien wel mijn favoriete nummer.”
enola: Op het laatste nummer zing je ook over “Forget about life”. Heb je een escapistisch kantje?
Rankin: “Ik denk dat dat nummer eerder triomfantelijk is, op een bepaalde manier. Het besef dat een beetje escapisme misschien goed voor je geest kan zijn. Die song beschrijft het gevoel van je te verzoenen met het idee dat het leven nooit ideaal zal zijn, dat kunnen erkennen, maar er toch nog van kunnen genieten.”
enola: Jullie muziek is altijd een combinatie van een vrolijke melodie, maar donkerdere teksten. Is het die dubbelheid die je wilt bereiken?
Rankin: “Ik zou geen suikerzoete teksten kunnen schrijven, dat zou te veel van het goede zijn. We streven ook echt naar een harder gitaargeluid, omdat dat vaak een mooi tegenwicht vormt voor mijn stem. Tekstueel is het ook gewoon leuk om donkere onderwerpen in een popsong te steken.”
enola: Er zit ook een nostalgische kantje aan, of voel jij dat niet zo aan?
Rankin: “Ik denk dat terugkijken en realiseren dat “thuis” nooit meer zal zijn wat het was als kind of tiener nu eenmaal deel van ons uitmaakt. Die realisatie is pijnlijk, maar deel van ouder worden. Die omgang met verandering raak ik zeker wel wat aan, zowel in de teksten als muzikaal.”
enola: Zie je daarbij verschillen tussen jou en je vrienden die een heel ander leven leiden?
Rankin: “Ik wil zeker niet voor mijn generatie spreken, dat zou al te generaliserend zijn, maar sommige van die traditionele notches on your belt ontbreken wel bij mij en mijn vrienden/leeftijdsgenoten. Ik hoop niet op een huis bezitten of kleinkinderen hebben. Deels is dat triest, maar het werkt ook bevrijdend. Sommige mensen streven wel nog naar oude ideaalbeelden, en dat heeft zeker zijn charmes, vooral als dat hen gelukkig maakt. Maar soms kijken we gewoon nog te weinig naar de huwelijksstatistieken (lacht).”
enola: Wat heb je trouwens tegen Plimsoll-schoenen, dat je er zo denigrerend over zingt?
Rankin: (lacht) “Wij dragen bijna uitsluitend die schoenen, dus dat nummer gaat sowieso evenveel over onszelf als over diegene waarover ik zing.”
enola: Je zingt ook over “roman candles”. Een verwijzing naar Elliott Smith?
Rankin: “Dat is toeval, maar ik weet dat Alec en Kerri (MacLellan, keyboards, ml.) grote fans van hem zijn. Ik denk dat we vreemd genoeg zelfs een van zijn gitaren op dat nummer gebruikt hebben. We hebben Antisocialites opgenomen naast een huis waar een aantal van zijn oude spullen lagen en waar ook zijn oude producer woont, Rob Schnapf. Hij was zo vriendelijk om ons een beetje materiaal te lenen. Die “roman candles” verwijzen naar een Canadese feestdag waarop mensen vuurwerk afsteken. Hebben jullie ook zo’n feestdagen in België ?”
enola: Niet echt. Onze feestdagen gaan er meestal nogal saai aan toe.
Rankin: “Jullie zijn al een beetje geciviliseerder (lacht).”
enola: Voor Alec moet het wel geweldig geweest zijn op die instrumenten te spelen, niet?
Rankin: “Ja, en Rob was zo vriendelijk. Hij had ook een schattige chihuahua die van binnen naar buiten liep. We hebben de voorbije drie jaar een aantal momenten meegemaakt die we koesteren.”
enola: Als je er daar een van zou mogen herinneren, welk zou je kiezen?
Rankin: “Het is heel fijn wanneer je naar bijvoorbeeld Zuid-Amerika gaat en mensen gewoon je teksten kennen, dat zijn altijd verrassende en mooie momenten. Er was ook een avond dat ik aan de toog hing met Tracyanne Campbell van Camera Obscura, die wil ik ook blijven onthouden.”
enola: En zijn jullie echt uit het Louvre gegooid?
Rankin: “Ik ben nog nooit uit het Louvre gezet, neen, dat was gewoon een beeld dat in mijn hoofd opkwam. En ik denk dat je ook foto’s van de Mona Lisa mag nemen, dus die tekst is een beetje overdreven.”
enola: Ik vroeg me ook af wat je zou moeten doen om uit het Louvre gegooid te worden.
Rankin: “Overgeven misschien (lacht). Of iets aanraken waarschijnlijk.”
enola: “Your Type” is waarschijnlijk het meest punkachtige nummer dat jullie al gemaakt hebben.
Rankin: “Ja dat is zeker een van de ruwere nummers op de plaat, vooral ritmisch. “Your Type” gaat nochtans al een hele tijd mee.”
enola: Hadden jullie veel nieuwe invloeden voor Antisocialites?
Rankin: “Mijn broer had net een vinylexemplaar van Demonstration Tapes van Dolly Mixture gekocht, daar luisterde ik veel naar tijdens het schrijven van deze plaat. Felt heb ik ook ontdekt. Ik hou erg van hun gitaargeluid, en de stem van Lawrence Hayward is prachtig, net als zijn teksten. Ik luister naar heel veel verschillende dingen, maar we worden nu eenmaal tot gitaren en synths aangetrokken.”
enola: Jullie hebben ook getourd met Real Estate. Dat lijkt me wel een hedendaagse band waar jullie je muzikaal mee kunnen vereenzelvigen?”
Rankin: “Zeker. We hadden echt een fijne tijd samen en we zijn nog steeds bevriend met hen. Het was een voorrecht hen elke avond te mogen zien spelen. Het gebeurt niet vaak dat je élke show van een tournee ziet.”
enola: Ben Gibbard heeft jullie ook lof toegezwaaid.
Rankin: “Ja dat was heel lief van hem. Ik luister ook al zo lang naar zijn muziek. Hem mijn tekst horen zingen was echt ongelofelijk. En hij lijkt mij heel down-to-earth.”
enola: Hadden jullie schrik een onehitwonder te worden?
Rankin: “Ik heb nooit iets willen uitbrengen wat ik niet goed vond, en gelukkig heeft het label nooit in onze nek zitten hijgen. Uiteindelijk heb ik daar niet echt voor gevreesd. “Archie Marry Me” is ook nooit echt gelinkt geweest met een product of film ofzo. Er komen niet veel mensen naar optredens die enkel dat nummer kennen, en dat voelt wel fijn aan.”
enola: Het internet heeft ook een grote rol gespeeld in jullie succes. Is het een vloek of een zegen voor jullie als band? Of allebei?”
Rankin: “Het is fijn dat mensen daardoor geïnteresseerd geraakt zijn. Internet is inderdaad zowel een vloek als een zegen, maar het heeft mij ook zeker geholpen bands te ontdekken.”
enola: Maar je krijgt ook snel negatieve dingen te lezen over je eigen muziek.
Rankin: “Je moet gewoon opletten met wat je in je opneemt en hoe je er als persoon mee omgaat. Als je in staat bent die dingen snel los te laten: gewoon lezen, zou ik zeggen. Ik probeer ze wel te vermijden: het helpt niet echt en het is sowieso vrij subjectief.”
enola: Hoe kijk je nu terug op jullie debuut?
Rankin: “Ik heb er al even niet meer naar geluisterd, maar ben heel dankbaar voor alle deuren die het geopend heeft (lacht). Dat album was wel echt een slow burner: het heeft vrij lang op Soundcloud gestaan voordat mensen het begonnen op te pikken. Dus het is zeker anders om met deze plaat singles te releasen, waar mensen meteen naar luisteren. We waren het meer gewend dat het ze niets kon schelen (lacht). Ik hou er nog steeds van die songs live te spelen, dus ik heb er zeker geen negatieve gevoelens over. En van de dingen waar ik minder tevreden over ben, heb ik gewoon afstand genomen. Ik wilde dat dit album meer rechttoe rechtaan zou zijn, en ik denk dat dat gelukt is.”
