Het is alweer drie jaar geleden dat Some Blue Morning verscheen. Ondertussen is de wereld minder naïef geworden, maar Adrian Crowley slaagt er toch in ons te verstrooien met zijn tekstuele pareltjes: elf songs lang kan de Ier op Dark Eyed Messenger boeien.
“Adrian Crowleys bariton voelt aan als een warm fleecedekentje en zijn stem is de perfecte metgezel tijdens lange autoritten, bij voorkeur in het donker”, zo schreven we in 2014. Dat is nog steeds zo, maar nu slaagt hij erin nog een stap verder te gaan. Hij sleurt ons nog dieper mee in zijn universum vol magie en mystieke gebeurtenissen.
De algemene teneur van de teksten is minder vrolijk en vrijblijvend dan op het vorige album en beklijven stuk voor stuk. Crowley toont zich hier ook weer heer en meester van de Engelse taal: hij weet als geen ander dat ene bijna vergeten woord boven te halen in plaats van het alledaagse. Zijn woordkeuze is niet archaïsch, gewoon minder gebruikelijk. Voorbeelden? Wat te denken van “awestruck” in opener “The Wish”, maar ook “chagrin” en “glorious cascades” in “Valley Of Tears” of “flotsam” in “Catherine In The Dunes”, het zijn nu niet direct woorden die de gemiddelde Engelsprekende burger dagelijks gebruikt. Laat staan iemand voor wie Engels een tweede of zelfs derde taal is. Net door deze woordkeuzes plant hij zaadjes in het hoofd van de luisteraar, die naar hartenlust kan fantaseren en zijn of haar eigen beelden kan oproepen.
Inhoudelijk zijn de teksten niet altijd gemakkelijk te ontcijferen, maar dit verhoogt alleen maar de aantrekkelijkheidsgraad van dit album. Van gebrek aan zelfreflectie kan men Adrian Crowley niet beschuldigen, in “Halfway To Andalucia” of “Silver Birch Tree” komt de ik-persoon zeker niet als overwinnaar tevoorschijn. “The Photographs”, waarin Crowley enkele bedenkingen maakt bij zelfgemaakte foto’s met oude bekenden, vrienden of familie, is dan weer de vreemde eend in de bijt, wegens heel duidelijk en descriptief.
De sobere instrumentatie rondom de teksten en Crowleys diepe bariton werkt wonderwel, en versterkt het merendeel van die beelden. Het mag dan op het eerste gehoor redelijk rustig en simpel klinken, na enkele luisterbeurten worden heel wat subtiele toetsen duidelijk. Zo is er dat keyboardriedeltje in “Halfway To Andalucia” en ook die dreigende ondertoon in “Little Breath“. Voor het eerst is er trouwens geen gitaar te horen op een Crowley-album. Een aanpak die werd aangeraden door producer Thomas Bartlett en die verrassend genoeg niet opvalt, behalve bij die ene gierende sample in “Valley Of Tears”.
Nog zo’n nieuwigheid is dat het album in vier dagen tijd werd opgenomen in New York. Crowley had vroeger de gewoonte om over een aantal weken of zelfs maanden zijn songs te beluisteren en af te werken, maar hij vond deze nieuwe werkwijze zowel bevreemdend en bevrijdend. Dark Eyed Messenger is geen wegwerpalbum of geen plaat die je al na een luisterbeurt snapt. Maar wie de moeite doet om steeds dieper en dieper mee te gaan in de wereld die Adrian Crowley schept, wordt zeker beloond.
Wie benieuwd is hoe dat live klinkt, haast zich op 27 januari naar de 4AD in Diksmuide of op 27 januari naar de Botanique in Brussel.
