Muziek die als de eerste zonnestralen van een waanzinnig prachtige zomerdag licht in je leven brengt, die je doet glimlachen naar de eerste de beste mens die je op straat tegenkomt en al je donkere gedachten, zelfs diegene die je enigszins koestert, in een mum de deur uitwerkt, dat moet wel de nieuwe plaat van Aberfeldy zijn.
Get the picture: enkele jongeren, mooie meisjes en poëtisch ingestelde jongens, liggen in het bijna dorre gras aan de rand van een bos. De zon doet het tafereel op een vergeelde foto lijken. De grasliggers zijn zich van geen kwaad bewust: dingen als saaie vakantiejobs, herexamens, een eeuwig zagende moeder, de hele vervelende buitenwereld bestaan niet meer, er is alleen het hier en nu. Een tijdelijke vorm van eeuwig geluk. En wat kabbelt er uit de luidsprekers die op een van de meegebrachte mp3-spelers is aangesloten en zo zorgt voor de soundtrack bij het paars kleuren van de avondhemel en het ontluiken van enkele eeuwigdurende liefdes zoals die alleen maar kunnen ontluiken op een zomeravond voordat je twintig wordt?
Neen, die juiste gok maakt geen genie van je, maar het is best fijn dat je niet wegrent bij het aanschouwen van het karakter dat Do Whatever Turns You On uitdraagt. Twee jaar na debuut Young Forever gaan de Schotse jongelingen verder met het produceren van heerlijk dromerige zonovergoten popmuziek met de mooiste backingvocals sinds "California Dreaming". Roept hun afkomst meteen Belle And Sebastian bij je op, dan heb je enig idee van wat op deze tweede plaat te vinden is. De geest van Scotlands finest waart namelijk overduidelijk op deze plaat rond, maar zonder echt storend te zijn of je ertoe aan te zetten, de idylle van zonet verstorend, luidkeels "plagiaat" schreeuwend de mp3-speler los te koppelen en richting ondergaande zon te keilen. Buiten "Up Tight", dat op The Life Pursuit niet had misstaan, vinden wij na zorgvuldig wikken en wegen geen enkele reden om aan de oprechtheid en creativiteit van Aberfeldy te twijfelen.
De spaarzaam aangewende synthesizers geven dit album het dromerige tintje dat de muziek naar de perfectie tilt en laten horen dat Aberfeldy niet om een experimentje verlegen zit, als dit de muziek maar ten dienste staat. Nergens lijkt het plaatje niet te kloppen, zelfs niet in "Up Tight", waarin de plotse gitaarexplosie als doodnormaal en noodzakelijk voor het nummer omschreven kan worden en absoluut geen storend element is in de idylle die Aberfeldy met zeemzoeterige songs als "Someone Like You" en "All True Trendies" creëert.
Klinkt als klef, naïef en voor doetjes? Ga embryo’s kauwen, rambo, want Do Whatever Turns You on raakt moeiteloos door de grote meligheidstest — zelfs wanneer songsmid Riley Briggs er in "Never Give Up" een zin als "I still believe in dreams" uitperst — , een onderzoeksmiddel dat, ter vergelijking, R.E.M. catalogiseerde als "een verdoken marketingtruc van Kleenex". Voor wie niet meer mee is, of er geen barst van gelooft, én nog op zoek is naar goed gezelschap om op het cd-rek naast Belle And Sebastian en The Magic Numbers te zetten, kunnen wij maar een ding doen: vriendelijk vragen de zuur verdiende vakantiejobcenten te investeren in Do Whatever Turns You On.
