Het rijtje bands dat erin geslaagd is een unieke stijl uit te bouwen en die na twintig jaar nog intact en gerespecteerd houdt, is klein. Die van The Melvins verdienen alleszins een ereplaats, en hun laatste worp (A) Senile Animal is daar nog maar eens het uitstekende bewijs van.
The Melvins worden op handen gedragen door collega-muzikanten: zonder hen zou grunge misschien niet eens bestaan hebben, zou Nirvana nooit Bleach uitgebracht hebben, zou Boris niet Boris heten, zouden die van Mastodon andere bands moeten coveren, en zou het Roadburn-festival een andere headliner moeten zoeken. De band is dus een instituut geworden, maar wel met de mogelijkheden van een cultband. Dat dit kan, heeft de groep allemaal te danken aan zijn echt onafhankelijke spirit. We aarzelen om één Melvinsalbum aan te duiden als een onvervalst meesterwerk (al komt Houdini (1993) wel erg dichtbij), maar als geheel is hun oeuvre er één waar weinig andere bands iets tegen in te brengen hebben. Ze dansen niet naar de pijpen van trends en/of andere bands, en als er dan weer eens een nieuw album verschijnt, dan zijn het vooral hun oudere albums die er als referentie bij gesleept moeten worden.
Er bestaat natuurlijk iets als een Melvins-sound, een geluid dat wordt verkregen door oude Black Sabbath-albums af te spelen op iets minder dan 33 toeren, en er vervolgens een scheut punk en moeilijkdoenerij bij te doen. Het resultaat is eigenzinnig lawaai dat vaak hortend en slepend is, niet in het minst door het gebroken drumwerk van Dale Crover. Op dit album werden King Buzzo (gitaar/zang/superafro) en Crover, die in de loop der jaren genoeg bassisten hebben zien passeren om een half dozijn bands mee op te richten, bijgestaan door Jared Warren en Coady Willis, de ritmesectie van Big Business. Inderdaad, een tweede drummer. Geen idee waarom dat nodig is als je een monster als Crover in huis hebt, maar kom, als (The) Melvins (geen idee waar die lullige haakjes vandaan komen, trouwens) met zoiets afkomen, stel je je daar beter geen vragen bij. Na ettelijke luisterbeurten is er geen enkele plaats te vinden waar de aanwezigheid van twee drummers stoort, maar of het altijd een aanwinst is, is ook niet duidelijk.
Wat wel meteen opvalt, is dat deze nieuwe Melvins een steengoeie is. Tijdens "The Talking Horse" dragen ze nog de sporen van de samenwerking met Jello Biafra op Never Breathe What You Can’t See (2004) en Sieg Howdy (2005): opgejaagde herrie, waarbij de extra vocalen (al de leden nemen zang/harmonieën voor hun rekening) opvallen. Het openingshoofdstuk wordt er enkel beter op met het stuiptrekkende "Blood Witch" en het uitgesponnen "Civilised Worm", dat de brug legt tussen de Black Sabbath van Sabotage en het Seattle van begin jaren negentig: slepend en heavy, maar al even catchy. Het is meteen ook de ideale aanloop naar de vier verslavende brokken lawaai die erop volgen: "A History Of Drunks" zorgt voor een gejaagd ritme, terwijl "Rat Faced", "The Hawk" en "You’ve Never Been Right" de meters in het rood jagen met gebulderde zang en withete riffs. Leuke bonus: die drie laatste songs eindigen allemaal met dubbele drumroffels.
Het eindhoofdstuk (de laatste drie songs) is tenslotte een terugkeer naar de slepende stijl en doet eraan herinneren dat deze band enkele van de meest heavy lappen muziek van de laatste twintig jaar heeft opgenomen. Opnieuw toegankelijke zanglijnen op "A History Of Bad Men"; ze hadden zelfs van Ozzy Osbourne kunnen zijn. Beter nog zijn "The Mechanical Bride", de enige song op het album die even verzinkt in die typische moeilijkdoenerij, logge bombast met starts & stops. Afsluiter "A Vast Filthy Prison" vindt de middenweg tussen "The Mechanical Bride" en "Civilized Worm", een koortsige soundtrack met rollende drums en sinistere stemmen. Met (A) Senile Animal hebben (The) Melvins niet de plaat van het jaar gemaakt, maar ze hebben opnieuw een heel sterk album afgeleverd, dat hun nalatenschap alleen maar indrukwekkender zal maken. Voor wie de band nog niet zou kennen: dit is een ideale introductie. Doe het voor het te laat is.
