Classical music rocks! De minieme roedel Klara-wolven huilen
deze boodschap al jaren, maar er komt geen antwoord uit het grote
muziekbos waar velen verloren lopen langs Ultratop-paadjes om in de
gretige muilen van likkebaardende, hypocriete platenbonzen te
belanden. Of ‘Aluminium’ het kompas kan zijn dat de desoriëntatie
van de grote menigte kan verhelpen, is een overbodige vraag. Voor
rock-aficionado’s is dit plaatje echter gefundenes fressen
om een wereld van strijkers en blazers te verkennen in plaats van
te volharden in de gitaar- en basdrumfixatie. ‘Aluminium’ laat
bewerkingen horen van tien White Stripes-songs door jonge klassieke
muzikanten met avontuurlijk bloed in de aderen. Verwacht geen
Wagneriaanse dramatiek of de frivoliteit uit de rococo, maar enkele
venijnige, symfonische stompen onder de gordel. Deze interpretatie
van schuurpapieren, minimale rock kan de drive van Jack en Meg niet
evenaren, maar vult dit hiaat met filmische kwaliteiten.
Dit project ontsproot aan het brein van XL-Recordings-oprichter
Richard Russell en het kreeg vorm met de hulp van Joby Talbot
(ex-Divine Comedy). De titel is de Britse schrijfwijze van
‘Aluminum’, een song op ‘White Blood Cells’, en benadrukt de
afstand tussen Detroit, hometown van The White Stripes, en
Groot-Brittannië, de plaats waar deze tien symfonische
instrumentals tot stand kwamen. Het titelnummer is meteen een
krachtige intentieverklaring en moet niet onderdoen voor de
bevreemdende furie en rudimentaire distortionsalvo’s van het
origineel. Brakende noise wordt vervangen door gejaagde en
messcherpe violen terwijl bizarre percussie Meg White doet
vergeten. ‘Astro’ klinkt ook erg schichtig en nerveus: het zweet
gutst van de partituren en in de operazaal gaan enkele vuisten de
lucht in voor deze gemene worstelpartij tussen strijkers en
blazers.
‘Aluminium’ is echter niet constant een orkestrale fluim in uw
gezicht. De rochelende cello’s en contrabassen worden vaak
ingesmeerd met een flinke dosis Vicks om een emotionele, filmische
warmte te creëren. Zo is de zalvende kracht van ‘I’m Bound To Pack
It Up’ welgekomen om de vioolschrammen te laten helen en doen de
harp- en pianoklanken die zich als insecten een weg banen door de
strijkers-weide denken aan Joanna
Newsom. ‘Little Bird’ straalt ook poëtische verstilling uit tot
koperblazers en cello’s de ruige riff van Jack White
verklanken.
‘Aluminium’ bevat overwegend werk van ‘De Stijl’, maar ook latere
albums van het garagerock-duo komen aan bod. Elephant wordt vertegenwoordigd door ‘The Hardest
Button To Button’. De symfonische bewerking slaat je niet bont en
blauw, maar de crescendo’s van harp, hout- en koperblazers en
strijkers bieden wel een groots alternatief voor de droge
gitaaruithalen van White. De laatste spruit van The White Stripes,
Get Behind Me Satan, mocht ook niet ontbreken.
‘Forever For Her (Is Over For Me)’ imponeert echter niet zoveel als
het prachtige, sobere origineel. Daarvoor is de interpretatie te
breed gearrangeerd en worden de pianoklanken verzwolgen door een
orkestrale draaikolk van instrumenten.
We raden u altijd aan om goede platen aan te schaffen bij de
platenboer, maar voor ‘Aluminium’ maken we een uitzondering. Van
dit kleinood zijn namelijk slechts 3333 cd’s en 999 lp’s gemaakt,
waardoor uw kans al lang verkeken is. Downloaden is dus voor deze
keer de boodschap als u wil ervaren dat klassieke muziek ook
opwindend en explosief kan klinken. Jack White is erg opgetogen met
deze plaat en na het beluisteren van ‘Aluminium’ begrijpen we
waarom.
