Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken? Het equivalent van de schilderkunst van Permeke of de rauw-naturalistische romans van Buysse, Streuvels en later Verhulst? Het korte antwoord: ja. Het langere: ja en ze komt uit de koker van Michel en Natan Goessens (vader en zoon) die met Nie Gezeverd de – zonder overdrijven – bluesplaat van het voorjaar en misschien zelfs het hele jaar, gemaakt hebben.
Goessens senior is al lang geen onbekende meer. Al jaren schuimt hij het land af – van west naar oost en terug – om met zijn Meetjeslandse blues harten te raken. Een taak waar hij zich al ruim twee decennia met veel verve van kwijt, tot grote genoegdoening van het publiek en van Goessens zelve. Zomers vullen zich met kleine festivals en ’s winters kruipen mensen dicht bij elkaar om Goessens te horen zingen over de kleine dingen die het leven groots maken. Nu en dan met een kwinkslag, een moment van zelfrelativering, maar altijd begeesterd en oprecht.
Met Nie Gezeverd gaat Goessens verder op datzelfde elan. Al moet daar wel een kanttekening bij. Tussen het vorige album en Nie Gezeverd liggen een paar jaar. De wereld bleef weliswaar draaien, maar in het leven van Goessens veranderde er nogal wat. Niet in het minst: zijn zoon Natan studeerde af als meester-slagwerker en vervoegde zijn vader als ritmische backbone. Niet omdat vader zijn zoon een dienst wou bewijzen, maar omdat Goessens junior zich de afgelopen jaren én in de kijker speelde bij blues-grootheden als Neal Black & The Healers én zich en parcours ontplooide tot een veelzijdige en dienende drummer, overladen met lof door al met wie hij speelde.
Vader en zoon. Appels en bomen. Goes & Goes. Er bestaat in de muziek niets organischer dan ouders die met hun kinderen samen musiceren. Doorgaans delen ze dezelfde muzikale taal en hebben ze aan een korte knik met het hoofd genoeg om te weten in welke richting een song moet gaan. In het geval van Nie Gezeverd: songs die blijven plakken en recht naar het hart gaan.
Waar Michel Goessens zijn vorige platen ofwel solo speelde ofwel de hulp inriep van bevriende muzikanten, is Nie Gezeverd een echte duoplaat – los van “De Club van Lieven Tavernier”, dat Anke Van den Bossche mooi inkleurt met dwarsfluit. Goes & Goes trokken voor de productie naar The Yellow Tape, de studio die gerund wordt door duivel-doet-al Peter Van De Veire (neen, niet die van de radio), die zijn sporen al ruim verdiende als producer-dan-wel-technieker bij albums van Tiny Legs Tim, Falling Man, The Glücks, 50 Foot Combo… Ook voor Goes & Goes bleek The Yellow Tape heilige grond.
De combinatie The Yellow Tape met Goes & Goes bleek een gouden zet en leidde tot een plaat die onder je huid kruipt. De productie, waar ook Goessens junior een zeg in had, heeft een donkere, rauwe feel en tilt de songs én de teksten naar hoger niveau. Opener “De Club van Lieven Tavernier” zet meteen de toon, en shufflet zich in amper drie minuten het long time memory binnen. Een intentieverklaring, zo je wil, waarin Goes & Goes onomwonden zeggen: we zijn er en zelfs al spelen we nichemuziek (welke onverlaat bedacht ooit die term), we zijn hier om te blijven. Terecht! “Schoon Levend Bloot” volgt, en heeft zowaar een Evan Dando/Badly Drawn Boy-feel met een refrein dat – oh jawel – zo op de radio kan. Kunnen we dit bluesy pop noemen of poppy blues? Of sluiten we de song in ons hart, wars van genre? Wij kiezen voor dat laatste.
Na ettelijke luisterbeurten weten we het wel: met Nie Gezeverd hebben Goes & Goes een doodeerlijke, prachtige en beklijvende plaat gemaakt. “’t Vosken” blijft plakken, “Mannen in Kostuum” stuwt voort op een lekkere shuffle – Natan Goessens toont zich als groovy shuffle-meester – en gaat via de grote vraag “wat moet ik na mijn pensioen doen?” over in het prachtige “Klein Teer Vogelken”, wat zowat het mooiste lied over dementie ooit geschreven moet zijn. Met de aan de jaren 1980-wave schatplichtige hoekige drums in “Biechstoel” en het aan vervreemdende David Lynch-schatplichtige “Zen Zijn” – een kortfilm op muziek gezet – weeft Goes & Goes verschillende sferen mooi door elkaar en laat de verstilling in de laatste drie songs “Avanti”, “Stil in Huis” en het actuele “Wa Pakte Mee” je als luisteraar achter in een bad van stilte. Om je dan opnieuw te laven aan – gewikt en gewogen – toch een van de beste recent gereleaste (Nederlandstalige) platen uit de Lage Landen.
Nie Gezeverd gaat de moeilijke onderwerpen niet uit weg, maar bezingt het leven van alledag zoals het zich aandient: soms vrolijk, soms als muilpeer. Een muilpeer van een hand in een vilten handschoen. Hard waar het kan, zacht waar het moet.
