De Franse komedie Juste Ciel! Gaat over fietsende nonnen. De enige titel uit de filmgeschiedenis die er ooit in slaagde een knap werkstuk te distilleren uit een fietsende non (al zingt ze meer in die film dan ze fietst), is – uiteraard – The Sound of Music uit 1964 en dat was dan vooral te danken aan het weergaloze regietalent van cineast Robert Wise. Dat de film hier het lef heeft het beroemde helikoptershot waarmee The Sound of Music opent eens dunnetjes over te doen, evenals de start van die prent, is bijna wraakroepend. Als je dan ook nog weet dat deze poging geregisseerd is door Laurent Tirard, de man die ook Astérix et Obélix: Au Service de Sa Majesté op de wereld losliet, behoeft het weinig verbeeldingskracht om te weten hoe het resultaat kwalitatief zal scoren (ter verdediging van Tirard, hij kwam bij wijlen wel eens iets beter – niet veel – uit de hoek in bijvoorbeeld Molière).
Fietsende nonnen dus, die besluiten om deel te nemen aan een wedstrijd om zo geld in het laatje te brengen om een vervallen verpleeghuis op te knappen. Geen van hen heeft blijkbaar ooit een fiets van ver of naderbij gezien, hilariteit gegarandeerd dus. Die korte samenvatting klinkt behoorlijk sarcastisch en dat is ook de bedoeling. Wanneer je fietsen immers vervangt door strippen (of een van de varianten die sinds jaren hun opwachting maakten) dan kom je uit bij het al even flauwe The Full Monty. Hier mag een legertje Franse actrices (Valérie Bonneton, Camille Chamoux, Sidse Babett Knudsen) dus in habijt knullige dingen uithalen op een stalen ros. Daar blijft het niet bij: grapjes over smartphones, edelweiss (die vergelijking met The Sound of Music is echt niet zomaar bij het haar getrokken), de nieuwe stagiaire die een beetje te modern is voor het kloosterleven, de vader abt die liever wat meer wijn in zijn glas heeft of kinderwieltjes aan de fietsen … de humor is echt van een niveau dat al ten tijde van Louis de Funès en zijn Les Gendarmes de St-Tropez belegen moet hebben geleken. ‘Jezus staat niet in het Oude Testament’ – ‘Jezus is overal mijn zuster.’ Daar moeten we het mee doen?
Natuurlijk is de filmgeschiedenis ook deels geplaveid met flauwe en bedenkelijke humor, wat daarom niet wil zeggen dat sommige van die films niet best het bekijken waard zijn. Zolang er maar voor en achter de camera genoeg talent staat dat denkt in filmtermen, dan is er veel verdraagbaar. Wat dat eerste element betreft zitten we helaas opgezadeld met acteerkarikaturen die weggelopen lijken uit een slechte soap, en wat het tweede element betreft is de digitale fotografie zo spuuglelijk dat er niet meteen soelaas moet verwacht worden van die kant. Te mijden, te allen koste te mijden!
