Met The Chapel evoceert Dominique Deruddere een hartverscheurende portret van een jonge pianiste wiens identiteit gepaard gaat met druk, eenzaamheid en vele onvervulde verlangens.
Over een tijdspanne van 96 minuten brengt Deruddere ons een bijzondere kijk op de psychologische onrust die een stempel drukt op Jennifer Rogiers (Taeke Nicolaï). Van kinds af aan werd haar identiteit gevormd door de druk van haar moeder Sara (Ruth Becquart). Die had besloten dat haar dochter deze koude wereld heeft betreden met een uniek talent en zodoende een toppianiste zal worden. Moeders wil wordt doorgedreven en na een pijnlijk trauma, dat zal blijven nazinderen in Jennifers leven, verhuizen moeder en dochter van het charmante België naar het chaotische New York. In de Amerikaanse wereldstad wordt Jennifers talent naar een nog hoger niveau getild dankzij de prestigieuze Juilliard School. Wanneer ze het dan ook nog tot in de finale van de werelberoemde Koningin Elizabethwedstrijd schopt, lijkt het vooral moeders droom die werkelijkheid wordt.
Deruddere draait een film die zelf haast een sonate speelt met het concept van ‘Vrije Wil’. Als kijker vraag je je net als Jennifer af in hoeverre zij zelf heeft gekozen om de harde muziekwereld lief te hebben. Had ze niet liever zorgeloos met haar vader Tony (Kevin Janssens) eindeloze ritjes gemaakt in zijn vrachtwagen naar onbekende oorden? Had ze niet het recht om dat speelse kind te zijn? Verlangde ze er niet eerder naar om prinsessenjurken te kunnen dragen zonder dat dat desastreuze gevolgen met zich zou meebrengen? Maar bovenal, had haar moeder het recht om zowel haar dochters kinderlijke onschuld als haar geliefde vader weg te nemen? Vanaf het moment dat Sara Jennifers toekomst heeft bepaald, stak ze haar dochter in een kil, eenzaam hokje en het zal pas 23 jaar en heel wat mentale kwetsuren later zijn, dat verlossing nabij is.
Naast de intense en vooral indrukwekkende acteerprestatie van nieuwkomer Nicolaï, krijgt The Chapel ook een memorabel karakter dankzij Deruddere’s meesterlijke lichtspel. Waar dialoog afwezig is, spreekt de lichtinval. Existentiële angsten worden vormgegeven door nauwe, donkere gangen, en obsessieve handelingen – zoals het wassen van het haar – krijgen een grauwgrijze filter over zich heen. Het geringe licht dat ‘de kapel’ Jennifer gunt, is de meest zuivere weergave van haar jonge leven: zij identificeert zich niet met haar bestaan, maar observeert het leven dat haar moeder voor haar heeft uitgestippeld.
The Chapel eindigt op verrassende maar onvermijdelijke wijze. Bij het vallen van het besluit, zien we bijna letterlijk Jennifers krampachtige jeugd van haar schouders vallen. Alsof we voorheen alleen maar eenzame en trieste klanken hoorden, krijgen we vanaf dan hoopvolle en bevrijdende noten in een kleurrijke partituur, die Jennifer alsnog een vrije toekomst geven. Ze wordt ontdaan van de ruis die jaren in haar heeft geleefd en ze kan eindelijk met een zuivere psyché haar intense jeugdtrauma beginnen verwerken.
