De plot van La Ligne leest als wat vroeger een ‘weekendfilm’ genoemd werd: voor televisie gedraaide titels die vooral op zaterdagavond te zien waren en waarin een of ander sociaal relevant probleem op weinig geïnspireerde manier eens aangekaart werd. Populaire onderwerpen waren en zijn nog steeds druggebruik, echtelijke ruzies en uiteraard familiale strubbelingen. In die laatste categorie hoort het Zwitsers-Frans-Belgische La Ligne thuis, over een vrouw die een gerechtelijk contactverbod krijgt opgelegd wanneer ze tijdens een ruzie haar moeder geslagen heeft. Dat leest als een weekendfilm en eerlijk gezegd, vanaf de eerste beelden waarin we in slow motion de initiële ruzie zien, is La Ligne dat ook.
De ouverture is zo pathetisch slecht – met stemmige muziek op de achtergrond en veel mensen die met open mond in stilte schreeuwen – dat helaas de toon voor de film meteen gezet is. De ‘lijn’ waar alles om draait is – mocht u dat niet doorhebben, illustreert een personage het even letterlijk halverwege – die van het contactverbod dat oplegt dat Margaret (Stéphanie Blanchoud) niet in een straal van dichter dan 100 meter van het huis van haar – behoorlijk egocentrische – moeder mag komen (gespeeld door Valeria Bruni Tedeschi, die de laatste maanden al genoegd onheil over ons scherm uitstortte door ook het vreselijke Les Amandiers te regisseren). De protagoniste probeert vervolgens in het reine te komen met alles zonder de symbolische ‘lijn’ te overschrijden. Dat levert heel wat roep- en huilpartijen op in een film die vooral lijkt te geloven dat ‘more’ ook ‘more’ is.
Achter de camera voor dit alles staat Ursula Meier, een cineaste die al een aantal jaar onopvallende titels draait die een heel bescheiden carrière kennen in het festivalcircuit (Home, L’Enfant d’en Haut, Tous á Table) en die hier zich van haar minst boeiende kant als filmmaakster laat zien. Nochtans staat er op de aftiteling van La Ligne nogal wat talent: Jean-Pierre en Luc Dardenne produceerden en vooral: de cinematografie was in handen van Agnès Godard die voor Claire Denis in onder andere Beau Travail en 35 Rhums, schitterend werk afleverde. Ook hier weet Godard tenminste een zeker cachet te geven aan het materiaal. De fotografieleidster heeft zoals steeds een goed oog voor lichtinval. Iets wat zeker werkt in een omgeving als de Frans-Zwitserse Alpen. Maar voor een keer is haar werk ook een beetje nadrukkelijk met het typische fotogenieke grijs dat geassocieerd wordt met dit soort films en dat hier nog maar eens in combinatie staat met zwaar aangezette muziekpartijen die de emoties – alsof die nog niet breed genoeg uitgesmeerd worden door het script – extra in de verf moeten zetten. 
La Pathétique van Beethoven is een schitterende compositie, maar het wordt maar eens tijd dat het afgelopen is met luie cineasten die geloven dat de emotionele draagkracht van een scène gered kan worden door iemand in de verte te laten staren en dat stuk ten gehore te laten brengen. Bruni Tedeschi bezwijkt trouwens bijna onder de overacting terwijl ze dat doet, iemand moet háár dringend eens een contactverbod met de camera opleggen – ervoor of erachter.
