In 2018 groeide Black Panther, een tot dan toe weinig bekende held uit de Marvel comics – uit tot een popcultureel fenomeen en een van de grootste successen uit de Disney-Marvel franchise. Dat de film niet om aan te zien was, deed er duidelijk weinig toe, evenmin als het feit dat alle heisa over ‘eindelijk een Afro-Amerikaanse held’ vooral aantoonde hoe kort het geheugen is van de doorsnee Amerikaanse criticus die met die stelling een halve eeuw filmgeschiedenis van tafel veegde. Dat gezegd zijnde, viel niet te ontkennen dat de film een andere raciale insteek had dan de meeste Marvelfilms tot dan toe en wellicht ook daarmee uitgroeide tot een monstersucces. Vier jaar later is hoofdrolspeler Chadwick Boseman ondertussen op jonge leeftijd aan kanker overleden, wat wil zeggen dat Black Panther: Wakanda Forever het zonder hem moet stellen – geen makkelijke opgave – en er vooraf wat cynisch gewag werd gemaakt van ‘de Black Panther film zonder een Black Panther’.
Dat is zeker waar voor het grootste deel van deze alweer ellendig lange superheldenprent, waarin we zien hoe na de dood van koning T’Challa (Bosemans personage) zijn land Wakanda worstelt met de positie op het internationale toneel en dan meer specifiek met een nieuwe bedreiging die komt van Namor, een duistere watergod met vleugels aan zijn enkels. Dat leidt tot een verhaal over een Zuid-Amerikaanse verborgen cultuur, de Taloca die met hun blauwe huid net iets te veel lijken op de Na’vi uit Avatar en het nakende Avatar: The Way of Water – eigenlijk een soort tegenhanger van Wakanda, maar met minder vreedzame bedoelingen (wat eigenlijk hetzelfde ideologische conflict betekent als in het origineel).
Omdat echter niet de héle film kan bestaan uit contemplatie over oorlog en vrede, en de inzet van technologie versus het geloof in tradities, moet er op tijd en stond een potje gevochten worden en worden er dus actiescènes gesprokkeld. Daarin bewijst regisseur Ryan Coogler andermaal dat hij niet echt een cineast is die veel kaas gegeten heeft van het opzetten van dergelijke momenten. Alhoewel er veel episch bedoelde strijdtaferelen zijn, oogt het allemaal bijzonder flets en vooral chaotisch. Er zijn gevechten te land, ter zee en in de lucht, maar nooit is er ook echt eens iets te zien dat ons in verbazing doet vallen. Neem daarbij de plot die zich met horten en stoten voortsleept, en je eindigt met een film die uitblinkt in het oproepen van onverschilligheid en verveling.
Het is eigenlijk onwaarschijnlijk dat een prent die 161 minuten lang probeert om alles op ons af te vuren wat de spitstechnologie van het moderne Hollywood maar te bieden heeft erin slaagt om geen enkel beeld op te leveren dat ook maar een seconde aan het netvlies blijft kleven. Black Panther: Wakanda Forever ziet en voelt integendeel goedkoop, generisch en inspiratieloos. Het is een mooi gebaar dat de film aan het eind opgedragen wordt aan Chadwick Boseman, maar de makers hadden hem een sterker eerbetoon mogen bezorgen.
