“I love you, I love you, I love you / But we’re closer to dying each day”: in één krachtige zin vat Nina Nastasia het hele verhaal van Riderless Horse samen. En dat is nochtans heel wat. Twaalf jaar na haar laatste plaat klautert de songschrijfster uit een pikzwart gat met een bloedmooie, goudeerlijke, en emotioneel slopende plaat.
“Is this love?”, vraagt ze. “It feels so bad. Drawing blood until we both see black.” En toch blijft ze. “We’re depleted but we stay on track, holding hands through every violent blast”. Ze zingt het zo laconiek als het er staat: “I guess I’ll just stay in hell with you if this is love, throw a punch or two and take a few then rise above. Soon we will work it like a dance: taking turns to lead and follow to the dissonance.”
Ze zag hem graag, hij zag haar graag. Er viel met hem niet samen te leven. Vijfentwintig jaar lang maakte haar partner Kennan Gudjonson haar het leven onmogelijk, een dag nadat Nina Nastasia eindelijk vertrok, maakte hij een eind aan zijn leven. Deze eerste plaat in twaalf jaar is het verslag van wat voorafging, en wat volgde, de kwade maar ook de goede dagen, het neergaan en het rechtkrabbelen.
“Deep in the shit, trying to crawl out of this dung”, noteert ze over spaarzame gitaar. Ze zingt het met de helderheid die we van haar gewoon zijn. Zoals op haar vorige platen, was het ook hier Steve Albini die de microfoons klaarzette, en zorgde dat Nastasia’s songs kraakhelder op tape belandden. Vierendertig minuten lang zal haar krachtige stem je oor opeisen, en niet loslaten, met een verhaal dat geen mens zou moeten beleven, maar dat zij overleefd heeft. En dus gaat het in “The Two Of Us” van “I might be mean, but I just got strong”.
“He’s wired that way. Sometimes you get ahead of it, sometimes you’re in the thick of all his anger and pain”, documenteert ze het samenleven met Gudjonson, die als borderline werd gediagnostiseerd. De gitaar treurt. Soms danst ze ook. In “Blind As Batsies”, bijvoorbeeld, waarin ze jubelt “I will go with you wherever / Digging holes for buried treasure / End the day with just our dirty feet”; soms was het wél leuk.
Weg zijn de spookachtige accordeons en strijkers, dat waren zijn suggesties. Riderless Horse is het verhaal van haar en haar alleen. Veertien nummers, intro en outro incluis, houdt Nastasia ons aan haar lippen gekluisterd met niet meer dan die gitaar en die stem. En op het einde recht ze de rug. Zong ze eerder al “I’ll be the one to choose life over illness/ To be born from this deadness and leave”, dan is “Afterwards” nog duidelijker. “I want to live / I am ready to live”; ze is klaar, het leven lonkt. Dat ze eindelijk ook opnieuw een plaat heeft geschreven, is gewoon bonus. Dit is verkillend goed.
