Zes jaar na The Handmaiden keert de Zuid-Koreaanse regisseur Chan-Wook Park terug met Decision To Leave, een intrigerende romantische thriller die net als zijn Amerikaanse avontuur Stoker (2015) bij momenten doet denken aan het beste werk van Alfred Hitchcock (daar waar Stoker knipoogde naar Shadow Of A Doubt vangen we hier echo’s op van Vertigo). Dat de flamboyante filmmaker nog niets heeft ingeboet aan stijl bewijst de prijs voor beste regie die hij eerder dit jaar op het filmfestival van Cannes in ontvangt mocht nemen.
Park kreeg aan het begin van de eeuwwisseling ook buiten zijn thuisland eindelijk erkenning dankzij de wraaktrilogie Sympathy For Mr. Vengeance (2002), Oldboy (2003) en Lady Vengeance (2005), drie van elkaar losstaande films waarin telkens de grenzen van de menselijke tolerantie geëxploreerd werden met een orgelpunt van bloederige wraaktaferelen tot gevolg. Wie enkel het scenario zou lezen kan deze films interpreteren als pure exploitatie maar Parks’ spel met genre, onderliggende thema’s, surrealisme en geraffineerde beeldtaal gaven zijn films eerder het etiket van art-house cinema. Ook latere films zoals zijn vampieren-prent Thirst (2009) en de barokke erotische thriller The Handmaiden (2016) bewezen waarom hij vaak genoemd wordt als één van de belangrijkste vaandeldragers van de moderne Koreaanse cinema. Decision To Leave schroeft een beetje terug op het vlak van zijn gekende subversieve stijl en daardoor is dit misschien ook wel zijn meest toegankelijke film, wat niet wil zeggen dat het een makkelijke kijkervaring oplevert. Naar goede gewoonte steekt Park zijn film immers vol met onderliggende boodschappen, plotwendingen en visuele cues, wat een labyrintische structuur oplevert die toch wel weer de nodige oplettendheid van de kijker vergt.
Het verhaal speelt zich af in Busan waar de jonge detective Hae-jun (Hae-il Park) kampt met een slaapprobleem, een huwelijk dat barstjes vertoont en een onopgeloste moordzaak die zijn slapeloze nachten zowaar nog langer maakt. Het slachtoffer van de moord is een man die aan de voet van een klimrots gevonden wordt. Of hij ten val kwam of geduwd werd is nog een raadsel, maar zijn kapotte polshorloge en smartphone verbergen belangrijke informatie in de zoektocht naar de dader. Als Hae-jun gevoelens krijgt voor Seo-rae (Wei Tang), de hoofdverdachte van de moord en tevens de echtgenote van het slachtoffer, verliest hij gaandeweg zijn grip op de zaak en vooral op zichzelf, vooral omdat de gevoelens wederzijds blijken te zijn en de affectie jegens elkaar dreigt te ontaarden in obsessie. Opvallend is hoe smartphones gebruikt worden om de paranoia (houdt hij/zij wel echt van mij?) tussen de twee te voeden. Berichtjes en geluidsopnamen worden onderschept, gewist of vertaald (Seo-rae komt uit China en heeft Koreaans nog niet helemaal onder de knie) en toestellen worden verwisseld of weggegooid. Dat levert interessante bespiegelingen op over de invloed van technologie op onze relaties en bij uitbreiding op onze interpretatie van de werkelijkheid.
Het is mooi hoe Park het concept van de sluimerende maar schijnbaar onmogelijke romance op een sensuele manier vertaalt naar beeld met een minimum aan interactie. Een scène waarin Seo-Rae en Hae-jun sushi eten en daarna samen de tafel afruimen en schoon maken, zegt in se evenveel als de passionele liefdesscènes uit Thirst of The Handmaiden. Niet louter door die handeling te observeren, maar ook door de manier waarop alles met een perfect oog voor compositie in beeld gebracht wordt. Dat is natuurlijk ook de verdienste van director of photograpy Kim Ji-Yong, die hier alle registers opentrekt met een rijk kleurenpallet en inventief cameragebruik, vaak experimenterend met perspectief. Zo zorgt het filmen van een reflectie in glas voor een ‘double exposure’-effect wat het personage een treffend spookachtig aanzicht geeft. Een van de meest resonerende beelden op het einde van de film, waarin een weg in vogelperspectief de zee in twee snijdt, is meteen ook een subtiele visuele metafoor voor de keuzes die Hae-jun (had) moet(en) maken.
Decision To Leave is uiteindelijk niet Parks’ beste werk, maar deze romantische neo-noir-oefening is zonder twijfel één van de mooiste films die u deze zomer kan bekijken.
