Drie jaar zonder Barry op het scherm leek een eeuwigheid. Gelukkig maakten Alec Berg en Bill Hader van de extra pandemiepauze gebruik om dit derde, alsook het volgende seizoen, volledig uit te denken. Het gevolg is dat Barry zich met deze acht afleveringen nog steviger positioneert als beste serie van het moment. In de eerste twee seizoenen namen Berg en Hader nog slechts enkele afleveringen voor hun rekening, nu nemen ze alle regie in eigen handen. Hader had vóór Barry nog nooit achter de camera gestaan maar bewijst met liefst vijf afleveringen dat hij een getalenteerd en uitmuntend regisseur is. Er is al aangekondigd dat hij alle afleveringen van het volgende seizoen zal regisseren, iets om naar uit te kijken.
Barry is een vehikel opgebouwd rond Bill Hader, een komische acteur uit de Saturday Night Live-stal die voor het eerst op ieders radar kwam met zijn grappige bijrollen in een resem Seth Rogen/Judd Apatowfilms. In films als The Skleleton Twins en Trainwreck bewees Hader dat hij goed functioneert in rollen die balanceren tussen komedie en drama. Met Barry tilt hij die evenwichtsoefening naar een opmerkelijk hoger niveau. De gitzwarte humor in een mix met drama heeft wat weg van wat de Coens deden in Fargo. De existentiële griep waar Barry en bij uitbreiding de rest van de cast aan lijdt, heeft dan weer meer weg van Bojack Horseman: dat proberen een beter persoon te worden maar keer op keer falen en toch blijven proberen. Het drama ondertussen bereikt hetzelfde niveau als pakweg Better Call Saul.
De humor in deze serie is bijzonder uitgekiend. Niet duizend moppen per minuut lanceren en hopen dat er een of twee landen, neen, in Barry zit doorgaans slechts 1 echte mop per scène, maar die landt wel elke keer met bravoure. Tussendoor zijn er nog wel kleinere moppen en her en der knettergekke oneliners (meestal door NoHo Hank). Vaak gebeuren dingen ook abrupt en dat stijlelement wordt eigenlijk al duidelijk bij de generiek. Schermgevuld zien we in het rood de letters ‘Barry’ verschijnen, terwijl de blazers de glorieuze track Change for the World van Charles Bradley inzetten om dan nog geen 10 seconden later abrupt in het midden van een noot af te breken en de kijker terug in een gortdroge scène te werpen.
De vorige seizoenen vertelden hoe Barry – een huurmoordenaar – in LA aankomt voor een opdracht en beslist een acteerdroom na te streven. Maar omdat hij natuurlijk ook geld nodig heeft om te leven, blijft hij zijn dagjob uitoefenen en in opdracht mensen vermoorden. Barry mag dan gemotiveerd zijn het verleden achter te laten, dat blijkt niet altijd zo eenvoudig. Zeker niet als je tegelijk meer mensen in je leven toelaat en de grens tussen beide leefwerelden vager wordt. In het begin had Barry enkel een vriend/vaderfiguur: Fuches, die de administratieve kant van de huurmoorden op zich neemt (gespeeld door Stephen Root, een van die koppen die je al 30 jaar overal maar wiens naam je nooit kent). In L.A. vindt hij in de egocentrische acteerleraar Gene Cousineau een nieuwe vaderfiguur (Henry Winkler, die 50 jaar geleden al schitterde als The Fonz in Happy Days maar hier de prestatie van zijn leven neerzet). De beide vaderfiguren proberen allebei Barry exclusief voor zich te winnen, maar zullen zich uiteindelijk tegen hem keren. Barry begint ook een relatie met zijn mede-acteerstudent Sally, een gelaagd personage treffend neergezet door Sarah Goldberg (die speech bij de première van haar show!). Maar de echte crowdpleaser en scènesteler is Anthony Carrigan als de Tsjetsjeense gangster NoHo Hanks.
Het verhaal start waar het drie jaar geleden eindigde: Barry doet nog steeds wat hij het best kan, mensen vermoorden. Maar zonder de hulp van iemand als Fuches, moet hij het doen met prulopdrachten die hij tussen de onlinezoekertjes vindt. Sally is ondertussen bezig een eigen serie uit de grond te stampen, licht gebaseerd op haar eigen leven maar tegelijk een leugen. Via haar verhaallijn filleert Barry haarfijn de leegte van Hollywood en de leegte van creatie, maar vooral toont het hoe Hollywood vrouwen slecht blijft behandelen. Het is sterk dat een scène waarin Barry onnodig tegen haar schreeuwt in bijzijn van anderen, in het hoofd van Sally gaandeweg evolueert van ‘hij had een slechte dag’ tot ‘hij is toxisch’. Een duidelijk statement. Cousineau ondertussen wil wraak nemen op Barry, maar Barry wil zijn schuld afkopen door diens carrière te herlanceren. Wonderlijk genoeg slaagt Barry daarin, waardoor Cousineau plots zijn ego opzijlegt en leert oprecht spijt betuigen. Fuches was ondertussen in Tsjetsjenië belandt waar hij een gelukkig leven leidt als schapenherder, maar zijn ego en lust op wraak drijft hem terug naar LA waar hij de nabestaanden van de slachtoffers van Barry opzoekt en hen vertelt wie schuldig is aan de moord op hun geliefde. Dit leidt tot een nevenplot waarin enkelen van hen wraak willen nemen, wat niet altijd loopt zoals gepland. In deze momenten bereikt Barry iets als het ultieme Fargo niveau. NoHo Hanks ondertussen probeert te schipperen tussen oorlog en vrede met de Boliviaanse drugsmaffia en zit gekneld tussen persoonlijke gevoelens en clanverantwoordelijkheden. Barry bewandelt ondertussen een duister pad. Alles rond hem dat hij had proberen opbouwen in de vorige afleveringen, stuikt bij elke actie die hij onderneemt meer ineen.
Dat dat alles gebeurt in afleveringen van slechts een half uur is een van de troeven van Barry. Hierin speelt de serie klaar wat ook Bojack Horseman deed, de parameters van een sitcom gebruiken om een dieptragisch drama te vertellen. Wat Barry echter boven veel andere reeksen doet uitstijgen, is de straffe regie van Hader. Het acteren, het scenario en de gehele look van de reeks staan op gelijk niveau met het betere hedendaagse drama als pakweg Better Call Saul, Yellowstone of Succession, maar overklast al de rest in beeldregie. Wat in het geval van Succession met de net-niet-vallende-camera-techniek van Adam McKay natuurlijk niet moeilijk is. In Barry is elk shot geduldig en gebalanceerd gekadreerd. De grap gebeurt in het beeldkader, er wordt niet onnodig geknipt om de ‘pun’ in de verf te zetten. Tegelijk is ook de actie in Barry opmerkelijk straf geregisseerd. Aflevering zes (710N) eindigt met een tien minuten durende achtervolgingsscène met vuurwapens, langs ondermeer de 710N snelweg uit de titel. Hader moet niet onderdoen voor Reeves en diens spraakmakende achtervolging uit The Batman, schaalverschil tussen tussen tv en cinema in acht genomen uiteraard. Wat de scène van Hader zo sterk maakt is niet alleen de treffende camerapositionering, maar ook de onverwachte humortoetsen. Hader schudt in zijn vijf afleveringen meerdere visuele pareltjes uit zijn hoed: lange horizontale tracking shots, diepte van het beeldkader met de belangrijkste actie gortdroog maar met komisch effect op de achtergrond geplaatst enz…
Drie jaar zonder Barry bleek te lang. Hopelijk volgt het vierde seizoen dus snel. Elk seizoen focust zich op een emotionele fase uit het leven van Barry, zij het altijd met een eigen insteek. In het eerste was er de ontdekking van het nieuwe, het tweede speelde met het trachten consolideren van dit nieuwe, het derde seizoen accepteert deprimerend dat vernieuwing niet gratuit haalbaar is. Waarschijnlijk zal het vierde seizoen spelen met de loutering, maar dan op geheel eigen wijze. Wat het ook wordt, het zal andermaal een feest zijn.
