Sinds zijn acteerdebuut in 1981, nam de carrière van Nicolas Cage vele verschillende vormen aan. Van excentrieke art-houselieveling en Oscarwinnaar tot actieheld en vervolgens risee van Hollywood die af en toe toch nog liet zien wat hij echt waard was. Al die ‘Nic Cages’ zitten nu vervat in een film die helemaal draait om de verschillende persona van de acteur en waarin Nicolas Cage gewoon zichzelf mag spelen.
Cage debuteerde als Nicolas Coppola (hij is immers de neef van) bouwde reputatie met Fast Times At Ridgemont High en Rumble Fish en werd een opgemerkt en gewaardeerd acteur met zijn manische vertolkingen van aparte personages in Raising Arizona, Peggy Sue Got Married, Moonstruck en de onvergetelijke Sailor Ripley in David Lynchs Wild At Heart. Hij won een Oscar voor Leaving Las Vegas, alvorens zich te ontpoppen tot onverwachte actiester in onder andere The Rock en Jon Woo’s schitterend Face/Off. Aan het begin van deze eeuw begon Cage zich in de schulden te werken en volgde een periode waarin hij letterlijk alles aannam om toch maar geld in het laatje te brengen. Dat leverde een reeks wat beschamende titels op, al slaagde de man erin om met films als Mandy of Pig te laten zien dat hij het acteren nog steeds niet verleerd was.
Die korte historiek is van belang bij het bekijken van The Unbearable Weight Of Massive Talent, aangezien de film er genoegzaam van uitgaat dat de kijker bekend is met die achtergrond. Wanneer we Cage bij de start zien worstelen met financiële en creatieve problemen om vervolgens een hoge som aan te nemen om ‘acte de présence’ te geven op het feest van een miljonair, slaat dat immers enkel ergens op als het publiek ook bekend is met de loopbaan van de acteur in kwestie. Dat alles is vervolgens de springplank voor een 100 minuten durend ironisch avontuur waarin Cage mag grasduinen in zijn verschillende rollen en acteerstijlen en waarin hij tegen wil en dank verzeild raakt in het soort scenario dat meestal voorbehouden was voor zijn minder gelukkige en noodgedwongen carrièrekeuzes.
Nu zijn films die acteurs opbouwen rond hun eigen imago niet altijd een goed idee (tenzij je Clint Eastwood heet). Arnold Schwarzenegger speelde een versie van zichzelf in The Last Action Hero, een film die zelfs met John McTiernan in de regiestoel niet kon gered worden. Jean-Claude Van Damme deed een erbarmelijke poging met JCVD en in wezen zijn de weinig geslaagde Expendables films opgebouwd rond Stallone en co. die knipogen naar hun eigen glorietijd.
Dat The Unbearable Weight Of Massive Talent wel werkt is vooral omdat de prent op verschillende manieren het gegeven benadert. Er zijn evidente verwijzingen naar eerdere rollen – van beroemde voorbeelden tot meer obscuur materiaal – maar er wordt ook op iets subtieler vlak de draak gestoken met clichés (zelfs die eigen aan dit soort meta films) en personages en bovendien zijn het verhaal en beeldvoering speels en drijvend op een vinnig ritme. Het is ook allemaal lichtelijk absurd zoals wanneer Cage in de clinch gaat met zijn jongere zelf, maar het script erkent dat ook en omarmt de vaak ridicule momenten. Dat alles maakt van de film meer dan louter een verzameling zelfbewust knipogen en weet het geheel bijzonder onderhoudend te maken.
Ondanks die lof is dit toch ook wel een beetje een film die last heeft om 1070 minuten voortdurend overeind te blijven en je als kijker achter te laten met het gevoel dat er mits wat strenger schrappen, nóg net iets meer ingezeten had.
