Roland Emmerich … de uit Duitsland naar Hollywood uitgeweken regisseur die de wereld al op talloze manier verwoestte: buitenaardse bezoekers in Independence Day en het weinig gesmaakte Independence Day: Resurgence, een monster in zijn versie van Godzilla, klimaatproblemen in zowel The Day after Tomorrow als 2012. Het meest schade aan de mensheid heeft hij echter wellicht toegebracht met de abominabele kwaliteit van zijn films. Moonfall behoort tot het beste dat Emmerich gedraaid heeft, al is dat enkel op relatief vlak een aanprijzing die los van de rest van ’s mans werk eigenlijk niet zo veel te betekenen heeft.
Het centrale idee in Moonfall is dat de maan de aarde dreigt te verwoesten, al is dat niet meteen zo origineel: ook in het – godzijdank – vergeten Meteor Moon en zelfs Lars von Triers Melancholia, dreigde de aarde onzacht in botsing te komen met haar naburige hemellichaam. Het enige wat beide voorgaande films en Moonfall gemeen hebben, is het ijzersterke visuele motief van een onnatuurlijk grote maan. Er lijkt iets te zijn dat ons meteen als onheilspellend voorkomt wanneer de maan groter is dan we ze gewoon zijn en al die films hebben als troef dat er dus weinig dient te gebeuren om alvast op die manier de kijker te fascineren.
Daar eindigt wel een beetje het goede nieuws, want terwijl het hele ‘maan’ verhaal gebruikt wordt voor een best leuke SF-insteek, zitten we voor de rest vooral opgescheept met eindeloos vervelende nevenplots rond achtergebleven geliefden die problemen hebben terwijl de helden van dienst de aarde proberen te redden. Daarmee is Moonfall vooral een soort Armageddon of Deep Impact, maar dan met de maan als boosdoener in plaats van op hol geslagen meteorieten.
Net als in die films zijn er militairen die voor de verkeerde oplossing kiezen, familieleden die elkaar terugvinden en mensen die het bij het rechte eind hebben en uiteraard eerst niet geloofd worden. Hier is het een aanhanger van complottheorieën die als eerste doorheeft dat de maan van haar baan is afgeweken en die bovendien gelooft dat het eigenlijk geen hemellichaam is maar een door buitenaardse intelligentie gebouwde constructie. Er is een wat storende tendens in recente SF-films – Godzilla Vs. Kong had er ook al last van – om dit soort figuren tot helden te willen bombarderen terwijl gebeurtenissen in de echte wereld net aantonen wat het gevaar is van dit soort mensen die – zoals de moeder van de ‘nerdy’ complotdenker stelt – “zorgt dat de wereld luistert naar wat hij te zeggen heeft”.
Los van dat onsmakelijke kantje vormt het wel de aanzet voor een onderhoudende plotlijn met heel wat Arthur C. Clarke invloeden (Rendez-Vous with Rama, maar ook The Sentinel dat aan de basis lag voor 2001, A Space Oddyssey). Jammer dat het script daar vervolgens zoveel ballast aanhangt die ook nog eens op de meest bombastische wijze wordt opgevoerd: telkens wanneer we geneigd zijn te denken dat Moonfall hier en daar wel iets te bieden heeft, wordt de verwondering doorbroken door onzin zoals familieleden die overvallen worden of een in slechte CGI gegoten autorace op de bevroren ondergrond van Colorado (voor een dergelijke ‘big budget’ productie zijn de speciale effecten trouwens weinig indrukwekkend).
Moonfall is op z’n best wanneer het probeert een soort kruising tie zijn tussen Star Trek en The Abyss en Emmerich tenminste een leuke mix van spektakel en aangename SF-nonsens serveert. De film komt helaas knarsend tot stilstand wanneer emoties, zijplots en voorspelbare effecten de zaak overnemen.
