James Gunn maakt met Peacemaker enkele zaken opmerkelijk duidelijk. Zijn talent komt duidelijk beter tot zijn recht op televisie. Stripverfilmingen zijn bijna altijd beter geschikt voor het kleine scherm. DC is aan een stevig inhaalmanoeuvre bezig Marvel kwalitatief te overklassen (al legden die sinds hun ‘phase 3’ de lat wel steeds lager en lager). Peacemaker kan gerust plaatsnemen naast de andere sterke stripadaptaties als The Boys, Watchmen en Batman: The Animated Series. Elk van die series heeft een verschillende toon en een duidelijke eigen stem (wat bij de bioscoopfilms meestal ontbreekt). Peacemaker gaat voor een huwelijk van dwaze frivoliteit met brutaal geweld, gekruid met een vleugje ‘Troma gore’ en flink wat sneren naar politieke correctheid.
Troma is al een springplank gebleken voor veel toekomstige Hollywoodtalenten. Een klein beetje zoals Corman dat was in de jaren zestig-zeventig, al is zijn namenlijst een pak indrukwekkender. James Gunn begon bij Troma zijn carrière met o.m. een scenario voor Tromeo and Juliet (een aanrader). Dit bedrijf excelleert in goedkope trashy B-films met veel naakt en bloed. Vaak bevatten ze zeer morbide humor en dekken de titels volledig de lading van wat je kan verwachten, zoals: The Toxic Avenger, Surf Nazis Must Die, Sgt. Kabukiman N.Y.P.D. en Class of Nuke ‘Em High. Ook verspreidden ze cult klassiekers als bijvoorbeeld het Belgische Rabid Grannies.
Na deze leerschool leverde hij enkele scenario’s af voor bedenkelijke films als Scooby-Doo en Scooby-Doo 2: Monsters Unleashed, maar ook voor Zack Snyder’s debuut, het sterke Dawn of the Dead (een remake van de superieure Romero klassieker). Dit opende in 2006 de poort voor zijn eigen regiedebuut Slither, een heerlijke horrorkomedie over een buitenaardse parasiet die mensenlichamen overneemt en hen als een collectief brein controleert (vette knipoog naar Invasion of the Body Snatchers). In 2010 volgde Super, een ultragewelddadige zwarte komedie over een doodnormale kerel die een spandex aantrekt en misdaad bestrijdt nadat zijn vrouw hem verlaat voor een drugsdealer. Deze twee films vormen zowat de blauwdruk van zijn verdere carrière.
Kort hierop werd hij ingelijfd bij Disney die wel iets in hem zagen om Guardians of the Galaxy vol. 1 vorm te geven. Het bleek een geslaagd huwelijk. Deze film viel op door een verfrissende, haast oneerbiedige aanpak van het concept super(anti)held, maar Guardians of the Galaxy vol. 2 in 2017 maakte duidelijk dat niets ontsnapt aan de hegemonie van MCU. Gunn verdronk in de Marvelbrij. Disney smeet hem buiten omwille van een resem oude ‘grappig bedoelde’ tweets over gevoelige onderwerpen. Hij trok naar concurrent DC, waar hij Suicide Squad rebootte tot The Suicide Squad. Ondertussen werkt hij voor beide bedrijven, want Disney vroeg hem terug voor Guardians of the Galaxy vol. 3.
Tijdens de pandemie verveelde Gunn zich blijkbaar. Verveling tijdens een lockdown kan al eens voor briljante creativiteit zorgen. In een lange gulp zwierde hij een serie over Peacemaker op papier waarin hij al zijn thema’s en fetisjen kwijt kon. De serie startte als een voetnoot bij The Suicide Squad. Toen Gunn John Cena bezig zag, bevroedde hij meer potentieel in deze ex-worstelaar. Het bleek een ‘stroke of genius’, want Cena komt op televisie inderdaad beter tot zijn recht dan op het grote scherm. Hetzelfde blijkt echter ook voor Gunn. Gelukkig is hij intelligent genoeg om dit zelf ook in te zien. Hij vertelde al in interviews dat hij zich na Guardians of the Galaxy vol. 3 voor een tijd nadrukkelijk op televisie zal toeleggen.
Christopher Smith, a.k.a. Peacemaker, zagen we voor het laatst in The Suicide Squad waar hij werd doodgeschoten door Bloodsport, als rechtvaardiging omdat Christopher in de voorgaande scène op brutale wijze hun groepsleider Rick Flagg had vermoord. Maar in televisiewereld kijkt men al lang niet meer op van een herrijzeniss. Zo treffen we Peacemaker hersteld aan en klaar voor de volgende opdracht. Hij wordt toegevoegd aan een team voor een geheime operatie: Operation Butterfly. Groepsleider is Murn, Harcourt is de vechtersbaas, de nerd heet Economos en de debutant Adebayo. Er blijken buitenaardse parasieten actief op aarde die de lichamen van belangrijke personen overnemen om zo sleutelposities in de maatschappij te controleren.
Het ontspoort al heel snel als Smith op café een ‘one night stand’ scoort en de vrouw in kwestie hem probeert te doden. Smith is een stevige kerel, de vrouw blijkt echter bovenmenselijk sterk. Een bonus van de ‘butterflies’. Toch slaagt Smith erin haar te doden. Om de politie op een dwaalspoor te brengen verwisselt Economos de vingerafdrukken van Smith voor die van diens vader, Auggie Smith. Zo belandt deze White Supremacist in de cel waar hij onmiddellijk wordt vereerd door andere witte gevangenen. Auggie opereerde ooit als de racistische ‘held’ White Dragon. Hij is ook verantwoordelijk voor de technische snufjes die Peacemaker ter beschikking heeft, zoals een assortiment helmen die elk een andere functie hebben. In dit verhaal wordt uiteraard gespeeld met dit idee dat in comics de held altijd het meest geschikte attribuut voor elke specifieke situatie per toeval op zak heeft. Aflevering na aflevering zit het team de buitenaardse wezens meer en meer op de hielen, terwijl parallel Smith met zijn demonen vecht. Met zijn vader vecht hij zeer letterlijk op leven en dood, daarnaast moet hij de trauma’s verwerken zoals de dood van z’n broer en zijn moord op Rick Flagg. Gelukkig voor het verhaal speelt hij de innerlijke klus klaar tegen dat hij er moet staan voor de grote taak. Die bestaat in het vernietigen van de melkkoe die de ‘butterflies’ hebben overgebracht van hun verwoeste planeet: een gigantisch schlockmonster dat non-stop het enige goedje afscheidt dat de ‘butterflies’ kunnen eten.
In elke aflevering introduceert James Gunn steeds meer absurditeit en onnozele humor. Elke stap voorwaarts is er eentje met een hoek af, met een zijsprong, met een onverwachte wending. Een scène start zoals we dit binnen het genre verwachten en vervolgens draait Gunn alles binnenstebuiten in dezelfde scène of ettelijke afleveringen nadien. Zo kan een terugkerende sneer plots na acht aflevering een emotionele ontlading krijgen. Dat gebeurt met zoveel flair en perfecte timing dat het aanstekelijk werkt. Gunn slaagt erin het verhaal ruimte te geven voor dit soort zaken zonder dat het de zaak narratief stokt. Acht afleveringen lang bewaart hij een ritme en flow die werken. De serie speelt met verwachtingen, herleidt generische zekerheden uit andere stripverfilmingen tot ‘tropes’ en ridiculiseert zonder blikken of blozen alles wat fans vereren aan helden. Gunn heeft elke stap van het verhaal volledig onder controle om zijn ding te doen. Op papier had dit project eigenlijk bijna niet kunnen werken. Het getuigt van een scherp inzicht van Gunn om dit klaar te spelen. De geweldige openingsgeneriek kan gerust tellen als bewijs. Als je met dit soort knaller durft te beginnen, weet je waar je verdomd mee bezig bent.
James Gunn maakt ook meteen het grote verschil duidelijk tussen DC en Marvel. Bij Marvel moet het allemaal binnen het grote plaatje passen en is geen ruimte voor enige subversiviteit. Bij DC is meer aandacht voor de maker. En op tv mag het voor DC volledig vrij een buitenbeentje zijn. Meer van dit!
