De Zwitserse cineast Fred Baillif heeft een achtergrond als documentairemaker, maar bracht die benadering ook al naar de wereld van de fictiefilm (voor zover die opdeling ook maar enige betekenis heeft). Dat doet hij opnieuw voor La Mif dat in de prijzen viel op het festival van Berlijn, een bescheiden film met een aantal even bescheiden, maar toch aanwezige kwaliteiten.
Van bij de start valt La Mif met de deur in huis in het schetsen van het onderwerp: ‘blijf van haar af kutwijf’ schreeuwt een van de protagonistes tijdens een escalerend ‘incident’ in een opvangtehuis voor jongeren met een uiteenlopende waaier aan problemen. ‘La mif’ staat voor ‘la famille’ en verbeeldt het idee van de onderlinge verbondenheid tussen de ‘opvangers’ en ‘opgevangenen’, iets waar Baillif als voormalig sociaal werker zelf de nodige ervaring mee heeft. Zijn insteek is dan ook een gedramatiseerd portret brengen van een microkosmos die hij goed kent en die hij ophangt aan aparte hoofdstukken rond een aantal jonge vrouwelijke personages (vertolkt door niet-professionele actrices). Het interessante aan de structuur van La Mif is dat de film gaandeweg ook een klein beetje opschuift naar het perspectief van de directrice van de instelling, die met haar eigen uitdagingen kampt. Dat alles zit ingebed in sleutelmomenten die telkens terugkomen en de verschillende perspectieven aan elkaar linken.
Ervaring met de wereld die hij portretteert helpt regisseur Baillif zeker in het observeren van kleine, betekenisvolle ogenblikken die de film een degelijke emotionele draagkracht geven. De portretten van gebroken jongeren en gebroken levens waarin kinderen vaak moeten beschermd worden tegen hun eigen ouders, worden gevat in een directe stijl, al is het zeker zo dat het ‘de camera zit de acteurs dicht op de huid’ zo langzamerhand een vaste conventie geworden is binnen dit soort intieme sociale drama’s en de prent hier absoluut het stilistische warm water niet opnieuw uitvindt. Dat hoeft ook niet en La Mif weet heel goed hoe een aantal vaste stijlfiguren efficiënt aan te wenden in wat een eerlijk en open kijk is op een reeks probleemstellingen die geen eenvoudige antwoorden kennen. Dat ook het naar film vertalen van een dergelijk concept een evenwichtsoefening is, mag blijken uit het feit dat La Mif de hand soms wat overspeelt in lyrische, met klassieke muziek overgoten uitbarstingen met een beweeglijke camera die de jonge vrouwen volgt en in de afwikkeling die wat al te doorzichtig melodramatisch geladen is.
La Mif is verre van vlekkeloos of foutloos en is geen film die enige tand des tijds zal doorstaan. Dat wil niet zeggen dat dit kleine drama geen visie waard is. Tussen het grotere filmgeweld door is dit een sociaal pamflet dat film tenminste niet enkel met boodschap verwart.
