Murder on the Orient Express van Sidney Lumet uit 1974 is zeker niet een van de grote werken uit het oeuvre van de regisseur van Prince of the City, Serpico en 12 Angry Men. Als de grote Sidney Lumet er niet in slaagde de roman van Agatha Christie op overtuigende wijze te vertalen naar het witte doek, dan had Kenneth Branagh moeten weten dat hij het er zeker niet beter ging van afbrengen. Het resultaat was een erbarmelijk slechte remake in 2017. Branagh heeft de boodschap duidelijk nog steeds niet goed begrepen, want zijn nieuwe versie van Death on the Nile is alweer een mislukking, zij het dan van iets minder kolossale omvang dan de voorganger. John Guillermin die de gelijknamige eerste adaptatie in 1978 draaide met Peter Ustinov als Hercule Poirot, mag dan geen Sidney Lumet geweest zijn (al had de man zijn momenten) maar zijn matige interpretatie van hetzelfde materiaal steekt nog altijd met kop en schouders uit boven wat Branagh hier aflevert.
Death on the Nile is opgenomen op Kodak Vision 3 pellicule en dan nog op 65 mm, wat toelaat dat de prent hier en daar te zien is in 70 mm copies. Dat zou een reden tot cinefiel optimisme moeten zijn, ware het niet dat er bijzonder weinig wordt aangevangen met het formaat. Het volstaat echt niet dat er voor een dergelijk procédé gekozen wordt, als er vervolgens niks boeiends te zien valt: de beeldregie in Death on the Nile is slap en ongeïnspireerd. Het zou al te erg zijn de vraag te stellen hoe het mogelijk is een film op 70 mm te draaien en die er dermate flets en lelijk te laten uitzien (hier en daar valt best een mooi ‘shot’ te rapen) maar feit is wel dat de prentkaartvista’s van de Nijl en bijhorende belachelijke beelden van de plaatselijke waterfauna, heel snel gaan vervelen.
We weten allemaal dat Death on the Nile ook niet gaat gered worden door het verhaaltje. Agatha Christie wist in haar beste boeken behoorlijke mysteries bijeen te schrijven, maar het sjabloon van de besloten groep waarbinnen een moordenaar zich verschuilt, heeft ze tot in den treure toe gebruikt en is hier zeker niet op z’n sterkst. Dit soort verfilming moet het dan ook hebben van sfeerschepping en ondanks een ridicule poging van Branagh om een ‘origin story’ te bedenken rond de opzichtige snor van Hercule Poirot tijdens een extra proloog, is het precies in sfeerschepping dat deze nieuwe versie het meest faalt. Het eerste kwartier valt nog best mee, maar nadien is er een pervers soort onkunde nodig om van een film die gaat over een Nijlcruise zo’n afgelikt en sfeerloos spektakel te maken.
Tussen al dat zielloze gedoe mogen een aantal acteurs nummertjes opvoeren, onder andere Gal Gadot, Armie Hammer, Letitia Wright en Emma – Sex Education – Mackey, maar vooral Kenneth Branagh zelf die duidelijk niet meteen het woord ‘subtiel’ in gedachten had voor zijn hernieuwde vertolking als de beroemde Belgische detective.
