‘Trollocks’. ‘Tamarlin Seat’. ‘The Dragon Reborn’. Leert u maar een nieuw vocabularium, want met The Wheel Of Time lanceerde Amazon een nieuwe epische fantasyreeks die het gemis van Game Of Thrones moet doen vergeten. Lukt dat? Natuurlijk niet, maar het eerste seizoen bood genoeg om te blijven volgen.
Alle fantasyreeksen lijken op elkaar, maar sommige volgen nog wat meer het geijkte sjabloon dan anderen. The Wheel Of Time, naar de boeken van Robert Jordan, volgt zo slaafs alle platgetreden paden dat we soms door een holle weg lijken te banjeren. De vraag is of dat scheelt. Fantasy moet het hebben van herkenbaarheid, van een helder goed-tegen-kwaadverhaal, en onderweg veel spektakel. Jordan heeft dat in zijn verhalen allemaal te bieden, en schiep een wereld die genoeg fascineert om hem aandacht te gunnen.
Want wie zijn die Aes Sedai? Vrouwen met magische krachten, en een arrogant ‘je-ne-sais-quoi’, dat zeker, maar wie wat waar hoe? Legt u, lezer van de boeken, het ons uit, want in deze reeks moeten we het maar even aankijken. ‘De Kinderen van het Licht’, hun nogal onverdraagzame tegenhangers, leert u ook nog kennen, net als de ‘trollocs’ – orks? Nooit van gehoord, mijnheer. En dan is er nog die ‘Dragon’, een figuur die ettelijke millennia geleden de verkeerde kant koos, en nu, wedergeboren, nog alle opties open heeft. De vraag is: welke kant kiest hij deze keer. En: kan hij overtuigd worden?
Hij? Zij? Wie is die ‘Dragon reborn’ dan? Dat is de vraag waar dit eerste seizoen om draait, en om op zeker te spelen, neemt Aes Sedai Moraine na een bezoek aan een klein bergdorpje maar liefst vijf pubers mee op sleeptouw. Je weet immers maar nooit wie van hen, die elk beantwoordt aan de vereiste kenmerken, die éne zal blijken te zijn. En hop, daar zijn ze op weg, ons ‘fellowship of the’ – euh, welja, zoiets dus.
Onderliggend speelt een thema van reïncarnatie, maar laat dat nu maar links liggen. Dat doen showrunners zo goed als mogelijk ook, wat telt is het avontuur en het ‘coming of age’ verhaal dat daar onder ligt. Want zo zwaar dit op de fantasyclichés leunt, net zo goed is The Wheel Of Time vooral dat: young adult fiction, waarin eerste liefdes, volwassenwording, het ontdekken van jezelf en moeilijke keuzes de essentie zijn.
De jonge acteurs zijn nieuwkomers, maar kwijten zich met overtuiging van hun taak. Ex-bondgirl Rosamund Pike zet een waardige Moraine neer, maar blijft toch al te vaak iets uitstralen van ‘waar ben ik nu in godsnaam weer in beland?’ Daniel Philip Henney speelt zijn Lan Mandragoran dan weer met een onuitstaanbare ernst die smeekt om wat humor.
De set desingers bouwden een knappe‘World Of The Wheel’, overtuigend genoeg voor dit soort fantasy, maar zonder karakter. Het mist het vuil van Game Of Thrones, de duizelingwekkende decors van The Lord Of The Rings en drijft te veel op ‘Green Key’ en CGI. Samen met zijn slaafse gehoorzaamheid aan de wetten van de fantasy, geeft dat deze reeks een ietwat generisch karakter dat nog moet worden overstegen.
En toch weet het allemaal genoeg te boeien om de mogelijkheid dat dit groeit niet uit te sluiten. Net als bij The Witcher dient dit eerste seizoen duidelijk om deze nieuwe wereld te schetsen en alle mogelijke plotlijnen uit te zetten. Het eindbeeld doet vermoeden dat we op dat vlak nog niet aan de finish zijn. En dat zou wel eens heel goed kunnen: de boekenreeks van Jordan en zijn opvolger Brandon Sanderson telt ondertussen zo’n 12.000 bladzijden, materiaal genoeg om nog ettelijke seizoenen uit te distilleren. Het wordt uitkijken of de makers hun veelbelovende aanzet kunnen uitwerken tot een meeslepende serie. En die trollocs zijn géén orks, zullen we dat afspreken?
