Het is niet eenvoudig een tv-special die overduidelijk enkel gericht is aan de superfans, te bespreken. De kijkers die geen moer geven om deze wonderlijke wereld vol tovenaars en heksen zullen toch niet kijken. Al zullen beide groeperingen sowieso een mening hebben over deze reünie, zij het dan om verschillende redenen.
De Harry Potter films zijn ensemblefilms, het gaat in de boeken noch in de films immers enkel over Harry Potter, maar over Harry en zijn vrienden. Potter verdrijft in The Order of the Phoenix Voldemort uit zijn lijf met de woorden: “You’re the weak one and you’ll never know love or friendship. And I feel sorry for you.” Dit wordt heel duidelijk in deze reunie: zo goed als alle sterren worden van stal gehaald om in het decor te duiken (bewaard in de Harry Potter Studio Tour in Leavesden, Engeland). Twee dingen vallen hierbij op: geforceerde beeldregie om het oirigineel te benaderen maar ook om te vermijden dat we de afspanningen voor bezoekers zouden zien (wat uiteraard de magie zou wegnemen) en de oorverdovende stilte van de afwezigen.
Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te snappen dat de bedenker van de Potterwereld, Rowling, er niet bij is omwille van haar mening over transgenders. Dat sommige van de oudere acteurs die haar openlijk bijvielen eveneens buiten beeld blijven is op zijn minst opmerkelijk. Dat de jonge garde meer in beeld komt spreekt anderzijds ergens ook voor zich, gezien het doelpubiek. Al is het wel een sterke breuk met de films die net inspeelden op die spanning tussen onervaren kindacteurs en oude Britse rotten in het vak. Een onbedoeld grappig element is dat ook hier in deze reünie de professionals, ook al komen ze amper in beeld, puur op présence – net als in de films – Potter en zijn vriendenbende moeiteloos van het scherm spelen.
In deze hernieuwde samenkomst krijgen we voor de elfendertigste keer te horen hoe Chris Columbus (de regisseur van de eerste twee films), na duizenden kinderen tevergeefs te hebben getest, zijn Potter ontdekte in David Copperfield. In deze BBC-miniserie uit 1999 speelde de toen 9-jarige Radcliffe de jonge incarnatie van Copperfield. Voor de fans is het nooit een keer te veel. Voor anderen kan het niet boeien.
Want eigenlijks is deze reünie niets meer dan nóg maar eens dezelfde jukebox afratelen met dezelfde oude hits, dezelfde clips uit de films of ‘behind the scenes’. Dit is net als de Friends: The Reunion tegelijk een godengeschenk voor de fans en een scheet in een fles. Wat vroeger zou verschijnen als een veredelde bonus op de rerlease van de dvdbox wordt nu dus via streaming losgelaten op de hele wereld.
In de boeken en in de films is Harry Potter een droogstoppel, saai en groen achter de oren. Op dat vlak was Daniel Radcliffe een fortuinlijke keuze. In de eerste twee films sprankelen zijn ogen nog vol kinderlijke onschuld over de (film)magische wereld, vanaf deel drie probeert hij te acteren en valt hij door de mand. Het is vreemd dat deze tv-show een groot probleem van de verfilmingen kopieert: in de boeken zijn sommige van de nevenpersonages ontiegelijk interessanter dan de hoofdpersonages, maar die acteurs komen hier, net als hun kleurrijkere personages in de films, amper uit de verf. De films en deze reünie focussen bijna exclusief op het triumviraat Harry, Ron en Hermione. Gelukkig hebben een Helena Bonham-Carter of een Gary Oldman genoeg aan een paar seconden om hun superieure kwaliteit tegenover het trio hoofdrolspelers uit te stralen.
Waar de Potterfilms nog een voobeeld waren van Britse kwaliteit en excellentie, is dit duidelijk Amerikaans. Te beginnen het concept van een reünie, maar ook de direct-sentimentele aanpak: acteurs die elkaar voor het eerst terugzien en elkaar in de armen vallen alsof ze BFF’s zijn; de sterren laten huilen bij al die herinneringen. Het bereikt een bizar metaniveau als iedereen aan het eind van deze tv-special huilt bij de herinneringen aan de tranen die gelaten werden de laatste draaidag van de films waardoor de fans van het eerste uur waarschijnlijk dubbel zo hard zullen snotteren.
Nu, dit alles is ook enkel bedoeld voor de fans en de fans zien al het ongenuanceerde bovenstaande met plezier door de vingers zien (het valt zelfs te betwijfelen dat de gemiddelde fan ook maar iets van het mechanisme erachter gewaar wil worden). Uiteraard is het ook een reclamefoefje om de fans warm te krijgen voor de volgende Fantastic Beastsfilms. En al wordt het niet gezegd, het is aannemelijk dat er binnen de komende 10 jaar een sequel of een reboot komt. Of op z’n minst een nieuwe reünie.
Het grote onderwerp dat echter niet direct wordt aangeraakt is al lang een discussie in de kunsten. De keuze die Warner Bros. hier maakt is dus de auteur los te koppelen van het product. De visie van cast en crew stelt dat niemand ook maar iets verschuldigd is aan J.K. Rowling. Of ze daar nu gelijk in hebben of niet is meer voer voor essay dan een bespreking. Dat deze tv-special die discussie volledig negeert is dan wel weer problematisch.
Alles blijft binnen de veilige Potterbubbel waarin alle kinderen die erin opgroeiden zich veilig en geborgen kunnen blijven voelen. De bubbel waarin de acteurs uitentreuren elkaar de liefde verklaren en elkaars ego flatteren en telkens herhalen hoeveel geluk zij hadden geselecteerd te zijn. Er is te veel kunstmatige zoetstof over al deze zelfverheerlijking. Jammer want er zit veel meer potentieel in een reünie dan eigenliefde, zelfbestoefing en de obligate in memoriam: het haalt nooit het niveau van de films. Gelukkig zijn die er nog steeds om te bekijken en te herbekijken. Die blijven overeind en zullen nog terecht decennia meegaan. De hiërarchie is dan ook duidelijk: de boeken bovenaan, dan de films en onderaan deze tv-special. Dit soort reünie blijft te vergankelijk.
