De lange regisseurscarrière van Clint Eastwood heeft altijd periodes gekend van opeenvolgende creatieve hoogtepunten, afgewisseld met minder boeiend en vaak ongeïnspireerd werk. Sinds hij aan het begin van de eeuw grote films regisseerde zoals Mystic River, Letters from Iwo Jima en Gran Torino, leek Eastwood daarentegen de laatste jaren vooral doorslagjes van eerdere triomfen af te leveren. Op zijn 91e, nam de veteraan eens te meer plaats achter en vóór de camera met het oog op Cry Macho, een prent die helaas niet tot zijn beste werk behoort.
0Het verhaal van Cry Macho is gebaseerd op een boek uit de jaren negentienzeventig dat oorspronkelijk al zou verfilmd worden door Eastwood, vervolgens een tijdlang bestond als een project met Arnold Schwarzenegger in de hoofdrol en nu na vier decennia toch uiteindelijk het levenslicht zag met de oorspronkelijk beoogde ster als de protagonist. Ontegensprekelijk wint de plot aan kracht omwille van het feit dat Eastwood ondertussen hoogbejaard is en dat de geloofwaardigheid van het personage ook echt ten goede komt. In wezen dient de acteur uit Dirty Harry en de westerns van Sergio Leone (maar ook republikeins burgemeester van Carmel die met Million Dollar Baby inging tegen de ideologische lijn van zijn partij) hier dan ook enkel zichzelf te spelen. Het hoofdpersonage is een oud geworden rodeokampioen die omwille van banden uit het verleden niet anders kan dan tegen zijn zin in te staan voor het in Mexico gaan ophalen van de zoon van een oude vriend. De in de Texaanse machocultuur gevormde Mike Milo is een verre nazaat van talloze personages die Eastwood eerder incarneerde en gaandeweg wordt dit dan ook steeds meer een bespiegeling over de erfenis daarvan.
Laat ons eerlijk wezen, het is fantastisch dat Clint Eastwood nog steeds zijn eigen filmpersona in vraag stelt en dat koppig blijft doen in dezelfde spaarzame klassieke regiestijl, maar hij deed dat al talloze keren (Tightrope, Unforgiven, Gran Torino …) en zo langzamerhand begint die bevraging een soort formule op zich te worden. We hebben het allemaal wel eens eerder gezien: het tegelijk bewonderen en ondergraven van ‘Americana’, de bezadigde inzichten van de latere leeftijd, het tonen van de keerzijde van de machocultuur … De film wordt ook niet vooruitgeholpen door het feit dat het verhaal bol staat van de melodramatische clichés en de interacties tussen Eastwood en zijn jonge tegenspeler (Eduardo Minett) niet veel dynamiek bezitten.
Er vallen mooie momenten te sprokkelen in Cry Macho zoals wanneer de bejaarde Mike onopvallend een huis binnen schuifelt van de rijke ex-vrouw van zijn vriend en opdrachtgever. Die scène staat in sterk contrast met ouder werk en het siert de ster dat hij zich realiseert dat hij meer dan tien jaar geleden in Gran Torino nog een intimiderende aanwezigheid kon zijn, maar dat nu echt niet meer is. Die oprechte insteek zorgt ervoor dat Cry Macho niet helemaal kopje onder gaat, maar of Clint Eastwood nog een echt grote film in zich heeft blijft een onbeantwoorde vraag. Anderzijds … is dat echt nodig? Zelfs als dit teleurstellende Cry Macho zijn laatste film wordt, valt er voldoende goud te rapen in een carrière die ondertussen 8 (jawel!) decennia overspant.
