In het kielzog van The Drones bestormde Tropical Fuck Storm het inmiddels indrukwekkende Australische rockfirmament met twee dijken van albums. De verwachtingen voor ‘Deep States’ zijn dan ook hooggespannen.
Al snel wordt duidelijk dat veel van de recepten dezelfde zijn gebleven. Waarom zou je ook iets veranderen aan die onweerstaanbare mix van trashy garage, fuzz, Warren Elliseske chaos, de bezwerende, snijdende zang van Gareth Liddiard en meerstemmige vrouwelijke vocalen? De echo’s van The Drones zullen nooit helemaal verdwijnen, maar alleen al door haar samenstelling heeft deze band een heel eigen smoel.
‘Deep States’ combineert die beproefde recepten met avontuurlijke elementen zonder dat het gaat opvallen. Dit leidt tot een natuurlijk aandoende evolutie, zodat een rappende Liddiard op “G.A.F.F.” helemaal vertrouwd klinkt, terwijl hij hier duidelijk een stukje harder spit dan op de vorige twee albums. De verruiming van die bekende formule wordt verdergezet en dat pakt prima uit. Een goed voorbeeld daarvan is “The Donkey”, dat de high energy van een paar oudere nummers (“Rubber Bullies” en “Who’s My Eugene”, bijvoorbeeld) combineert met een nieuwe lichtvoetigheid en grotere contrasten.
Contrasten als: een Liddiard die af en toe nadrukkelijk naar de achtergrond verdwijnt als zanger (en wellicht songwriter) van de band. Deze derde is dus vooral de consolidering van Tropical Fuck Storm als een geheel nieuw beestje, en niet enkel een spin-off van The Drones. Dat was het überhaupt nooit, maar Liddiard woog op ‘A Laughing Death In Meatspace’ en ‘Braindrops’ veel zwaarder door op de sound van TFS.
De tragikomische urgentie van die eerste twee mist ‘Deep States’ jammer genoeg wel. Het betekent dat we een meesterwerkje als “You Let My Tyres Down” (toegegeven, wel érg schatplichtig aan The Drones) hier missen, maar we krijgen meer in ruil. Zijnde: een Tropical Fuck Storm dat experimenteert (“The Confinement of the Quarks”), ouderwets uithaalt (“The Greatest Story Ever Told”) en compromisloos uit de hoek komt (“Reporting of a Failed Campaign”). Het eindresultaat is een meer gelaagde en diverse versie van een band waar veel geschiedenis aan plakt, maar die ondanks haar retro-sound een van de weinige nog echt opwindende ‘klassieke bandjes’ is.
