Hadden we nu écht nood aan een found footage film nodig die ons dwingt om ook in onze vrije tijd naar een Zoomcall te liggen staren? Wel ja dus, zo blijkt na het zien van Rob Savages Host. Dat er een lockdownfilm moest komen die typische elementen van het ‘Nieuwe Normaal’ zoals de zoomcall zouden belichamen, was onvermijdelijk. Dat die film ook een staaltje hyperefficiënte cinema zou zijn, was echter niet even verwacht.
Host is de zoveelste prent in de traditie van een aantal found footage prenten die dezelfde strategie voeren: met erg beperkte middelen wordt een high concept film in elkaar gestoken, om vervolgens met behulp van een uitgekiende marketingtruc hopen cash te oogsten. Zo sloeg The Blair Witch Project er in 1999 in om het gros van de eerste bioscoopgangers ervan te overtuigen dat het écht om found footage ging – hoe onvoorstelbaar is dat eigenlijk anno 2020? – en Cloverfield deed in 2008 Hollywood verstommen met een overdonderende, mysterieuze trailer. Host kwam vooral bovendrijven door zijn erg atypische en razendsnelle productiewijze: aangezien de film in absolute lockdown werd opgenomen, waren de acteurs die plaats namen voor de camera niet alleen verantwoordelijk voor hun acteerspel, maar ook voor de belichting, maquillage en special effects. De instructies hiervoor werden dan door het productieteam overgebracht bij wijze van, hoe kan het ook anders, een zoomcall. Heel de prent – van concept tot afgewerkt product – werd ingeblikt in zo’n twaalf weken.
Dat concept, voor wie het nog niet had opgevangen, bestaat uit een aantal vrienden die een medium inhuren. U weet wel, zo’n dame van middelbare leeftijd die balanceert op een schimmige grens van overjaarse hippie en heks, die hen begeleidt bij een seance, een sessie waarin geesten worden opgeroepen. Het hoeft geen spoiler genoemd te worden dat die seance vrij snel de slechte kant begint op te gaan.
Wat zo heerlijk is aan Host is dat de film nergens pretendeert meer te zijn dan wat hij is: een efficiënte horrorfilm, met geloofwaardige en herkenbare personages. De obligate eerste akte waarin we die personages leren kennen, voelt ongelooflijk naturel aan. Herkenbare elementen uit je eigen videochatverleden worden subtiel aangebracht zonder dat het een gimmick wordt en iedereen krijgt nét voldoende achtergrond mee om de dynamiek van de groep te vatten. En hoe raar het ook mag klinken, het was ergens ook een verademing om personages te zien vertoeven in ons ‘Nieuwe Normaal’. Hoe vaak niet denken we tegenwoordig bij het kijken van films dat het raar is dat niemand mondmaskers draagt of dat groepen mensen samentroepen en elkaar zelfs aanraken godbetert! Een verhaal zich zien afspelen in een wereld waarin corona woedt en waarin personages er dan ook naar handelen, deed daarom op een bevreemdende manier zelfs deugd.
De plot van Host heeft niet zo heel veel om handen en de film duurt dan ook hoop en al slechts een goede 56 minuten. Kwaliteit boven kwantiteit echter. Vrij snel gaat het van “niet uitstekend” naar complete waanzin en vanaf het eerste moment dat je voor het eerst met de daver op het lijf zit, besluit Host – op één korte uitzondering na – zijn greep niet meer los te laten. Die 56 minuten zijn daarom beklijvend en uitputtend genoeg en eerlijk gezegd: méér van dit zou niet evident zijn om uit te zitten. De verschillende manieren waarmee het ‘Kwade’ onze personages achtervolgt en belaagt zijn origineel en erg knap in beeld gebracht. Nadat zoveel slasherfranchises vaak aanvoelen als een lijstje “5 coole manieren om je personages het loodje te doen leggen” (zoals pakweg de Friday The 13th franchise) is de organische ontwikkeling hier een verademing.
Host zal wellicht niet de nieuwe Blair Witch Project worden, die film is er namelijk al en een gelijkaardige publiciteitsstunt is dezer dagen nu eenmaal niet meer denkbaar. Wel laat Host andere prenten die uit hetzelfde vaatje tappen, zoals Paranormal Activity of Unfriended, gemakkelijk achter zich en doet hij exact wat verwacht wordt: een uitstekende, tot op de seconde uitgepuurde horrorfilm zijn. Voor één keer dienen we hier in ‘Video on Demand’ tijden ook niet aan te dringen op een kijkervaring op groot scherm met goede audiokwaliteit. Aangezien de hele film zich zogenaamd afspeelt op een computerscherm, kunnen we hier uitzonderlijk wél aanraden om met je laptop onder een dekentje te kruipen en op play te klikken.
