Maart 2017: First Aid Kit heeft even niets te doen en brengt met een handvol Zweedse collega’s dan maar Who By Fire, een avond eerbetoon aan Leonard Cohen. Exact vier jaar later heeft het duo alweer niets om handen en dus wordt het gat gevuld met de plaatopname van die bijzondere concerten.
Het moet wel iets geweest zijn, die twee avonden Who By Fire. Voor hun project hadden de zusjes Söderberg immers niet alleen een achtkoppige band – kun je al eens wat kanten mee uit – bij elkaar gefloten, een setje strijkers onder de arm genomen, maar ook de fine fleur van de Zweedse muziekscene gesommeerd. Draafden zomaar op: de onweerstaanbare dramaqueen Frida Hyvönen (check haar solowerk), Annika Norlin van het beminnelijke Hello Saferide, Loney Dear, actrices Nina Zanjani (Wallander), Maia Hansson-Bergqvist (The Girl With The Dragon Tattoo, Let The Right One In), Maja Francis en Jesper Linde. En als er een twintigkoppig koor vandoen was voor twee nummers, dan werd dat toch ook gewoon geregeld?
Jaja, er kon nogal wat voor die corona.
De Söderbergjes hadden ook hun huiswerk gemaakt. Niet alleen de hits van de oude Canadese songsmid kwamen aan bod, ook het poëziewerk en brieven werden doorgespit op zoek naar die pakkende passage, dat spetterende citaat. En zo begint het dan ook op deze integrale weergave: met het gedicht “Tired”, waarvoor naast de zussen ook de twee actrices aantreden. Naadloos gaat het over in versies van “Suzanne” en “Sisters Of Mercy” waarover een mens helaas alleen “degelijk” kan noteren.
Er zijn nochtans meerdere tijdloze covers gemaakt van het werk van Cohen. Sixteen Horsepowers “The Partisan” blijft onverwoestbaar. “Hallelujah” – dat ook hier weinig indrukwekkend passeert – is ooit definitief in steen gebeiteld door John Cale (neen, niet die snotneus). Het potentieel tot verbetering zit in de vaak iets te plastiekerig klinkende originelen, maar First Aid Kit haalt het er zelden uit. In “You Want It Darker” werkt het wel, met dank aan dat koor, dat het refrein jubelend kracht bij zet. Hyvönen interpreteert “Everybody Knows” met haar gewoonlijke aplomb. En tussen alle vrouwengeweld in klinkt Jesper Lindells stem erg mooi in “Chelsea Hotel”. “If It Be Your Will”? Goed hoor, maar niet wereldschokkend.
Er druipt niettemin een irritant artistiekerig sausje van Who By Fire dat live gewerkt zal hebben, maar hier stoort. De vierstemmige voordracht van “The Asthmatic”, alweer een gedicht, is aanstellerig theater. De parlando over een drumimprovisatie van “The Future” is vermoeiend, de dramatische muizenstem van Francis maakt van “Famous Blue Raincoat” een vervelend cabaretesk shownummer. “So Long, Marianne” wordt ingeleid met het voorlezen van de brief die de songsmid zijn muze schreef op de drempel van de eeuwigheid terwijl Zanjani en Hansson-Bergqvist op de achtergrond een flard “Who By Fire” hernemen.
Natuurlijk mag voor “So Long, Marianne” heel de cast opdraven. Meezingmomentje. Inhaken geblazen. Dat moet allemaal heel wat geweest zijn, daar in die Koninklijke Schouwburg in Stockholm, maar op plaat schurkt het tegen de tolerantiedrempel aan. Waardoor voor dit Who By Fire toch vooral geldt wat voor livemuziek altijd opgaat: ge had er bij moeten zijn.
