Wie de Belgische muziekscene van naderbij volgt, zal ongetwijfeld de naam ILA al hebben zien passeren. De band rond de Limburgse singer-songwriter Ilayda Cicek, die vorig jaar nog de excellente EP Montage uitbracht, trok zich eind oktober een week lang terug in de befaamde GAM Studio in de Hoge Venen om nieuwe nummers op te nemen. Wat we daar hoorden, klonk veelbelovend voor de toekomst.
Met Ila, een godheid in de hindoeïstische mythologie, heeft de bandnaam niets te maken. ILA is simpelweg de afkorting van de naam van de 23-jarige talentvolle singer-songwriter met Turkse roots. ILA is dan ook begonnen als haar soloproject. “In 2017 nam ik enkele demo’s op om ze nadien in te zenden voor verschillende wedstrijden. Ik speelde hier en daar eens in een café, maar de bal ging pas echt aan het rollen toen ik dat jaar tweede eindigde in Limbomania.” Sindsdien staat ILA op de radar van elke volger van muzikaal talent.
Op haar debuut-EP ILA, die begin 2018 uitkwam, staan vier nummers die overlopen van melancholie en rauwe emotie die eigen zijn aan het leven. Meteen was duidelijk dat ILA een eigenzinnige artieste is met een straffe stem die als een warm dekentje aanvoelt en tegelijk bij de keel grijpt. Ruim een jaar lang speelde ze solo, onder meer in de Ancienne Belgique, op We Are Open, met Bill-Ryder Jones in Trix en in de Handelsbeurs. Over shows gesproken, het laatste optreden van de band voor de coronacrisis was een aftershow na DIIV, begin maart.
Echt groepsgevoel
“De residentie in de Muziekodroom gaf mij in die periode een extra duwtje in de rug. Na verloop van tijd kwam ik op muzikale ideeën die ik niet meer in mijn eentje kon vertalen.” Dus haalde ze er drummer Cas Kinnaer – net afgestudeerd aan het befaamde Lemmensinstituut – en gitarist Sam Smeets – student muziekmanagement aan de PXL in Hasselt – erbij. “Cas ken ik al van in het middelbaar. We zaten op de kunstschool Kindsheid Jesu in Hasselt. Toen ik hem daar zag spelen, zei ik al tegen mezelf: ‘Als ik later een drummer nodig heb, wil ik Cas in mijn band’. Dat is ondertussen al bijna tien jaar geleden en nu werkelijkheid geworden. Sam ken ik uit de muzieksector, maar ik vond het altijd heel gek dat hij niet in een band speelde omdat hij zo’n goede gitarist is.”
“Sinds ik met Cas en Sam samenspeel, is er veel meer dynamiek en voelen optredens niet meer zo eenzaam aan als vroeger. Ik zat vaak alleen in de backstage en had niemand om de vreugde mee te delen, nu is er een echt groepsgevoel. Bovendien begrijpen Sam en Cas waar ik naartoe wil, op welke manier ik schrijf en wil werken. In 2019 heb ik nog enkele keren solo gespeeld, maar sinds de opnames van Montage in april bestaat ILA uit drie bandleden.” De eerste release van het verse trio maakte meteen indruk: als u de liveversie van “Home” nog niet gecheckt heeft, raden we u aan om dat te doen. Kippenvel verzekerd.
PJ Harvey
In oktober 2019 kwam ILA’s tweede EP uit via Noisesome Recordings, waar ook Sons, Equal Idiots, Psycho 44, High Hi en Hypochristmutreefuzz thuis zijn. Opnieuw werd ILA geloofd voor haar rauwe, eerlijke en pure sound. Haar intense stemgeluid wordt wel eens vergeleken met Cat Power, PJ Harvey en Marianne Faithful. Wat vindt ze daar zelf van? “Ik ben een grote fan van Cat Power dus dat is een groot compliment. Toen ze op Cactus speelde, stond ik helemaal vooraan. Ook naar PJ Harvey kijk ik zeer hard op. Net als Nick Cave, nog zo’n voorbeeld voor mij, is ze een zeer intense verschijning en heeft ze een sterke, unieke persoonlijkheid. Maar daarnaast luister ik ook veel naar Turkse psychedelische muziek zoals Erkin Koray, shoegaze en singer-songwritermuziek”, zegt Ilayda die op Spotify een heerlijke playlist maakte met de betere Turkse muziek. “Maar eigenlijk probeer ik gewoon te spelen wat ik voel en sta ik niet te veel stil bij invloeden.”
Over naar dat nieuwe werk in de GAM Studio waar de voorbije maanden ook The Sore Losers, Heisa en Whispering Sons verse nummers opnamen. De studio, die ook iets heeft van een gezellig vakantiehuis, ligt vlakbij een prachtig bos, ideaal om tussen de nummers door even uit te waaien, iets wat de drie regelmatig doen. Op de voorlaatste opnamedag heeft Kinnaer zijn huiswerk klaar, producer Bert Vliegen is aan het werk met Smeets wanneer we de studio betreden. De twee muzikanten zijn trouwens nog altijd onder de indruk van Ciceks zangprestaties van de avond voordien.
Laagjes
“We nemen elk nummer in laagjes op, dat is anders dan bij de vorige EP die we helemaal live inspeelden. We zijn nu ook veel beter op elkaar ingespeeld”, klinkt het. Vliegen is de perfecte man om de drie muzikale persoonlijkheden te begeleiden. “Bert stuurt en is de meester. Hij stuurt ons soms weg zodat een van ons op een nummer of stukje kan focussen. Hij weet perfect wat hij per dag wil doen”, klinkt het unaniem. “Zeg het als het te veel kerstmis is”, aldus de Limburgse producer over een probeersel met een xylofoon. Vliegen is zelf ook een grote fan van de muziek. “Donker en integer, niet hard en ook niet zacht, maar vooral intens en opborrelend”, zegt hij.
“Elke opnamedag is een in de fik gestoken lontje”, merkt Smeets realistisch op. Daarom hebben de drie stevig gerepeteerd aan de zeven nummers voor ze in de auto richting Hoge Venen stapten. Cicek schrijft telkens een eerste versie, om daarna met Smeets en Kinnaer verder te bouwen aan de nummers. En neen, corona was aanvankelijk geen vruchtbare schrijfperiode, “omdat er niets is om over te schrijven”. “Er waren geen prikkels”, klinkt het.
Toch heeft de band alle schade ingehaald toen er weer mocht gerepeteerd worden. Een van de nieuwe nummers die te horen is in de studio is een ninetiesrocker die de titel “Leave Me Dry” meekreeg. Opnieuw moeten we aan PJ Harvey denken. Cicek schreeuwt het met verve in, mede ingegeven door een kleine frustratie over gitaarpartijen. “Het is een maatschappelijk nummer geworden, over jezelf verliezen in de machine van de samenleving”, legt ze uit.
Over de rand lopen
“Eigenlijk draait de EP rond over de rand lopen. Dat is deels op mezelf gericht, deels op de samenleving. Vorig jaar is mijn oma overleden. Die gebeurtenissen hebben mijn kijk op het leven beïnvloed. Na de begrafenis in Turkije heb ik begin dit jaar “Chamber” geschreven. Het nummer lag in een hoekje omdat ik het juiste moment ervoor wou vinden. Daarnaast gaan de teksten ook over jezelf verliezen en niet meer kunnen focussen op waar je echt naartoe wilt.”
Vandaag (18 december) krijgen we al een voorsmaakje van nieuwe ILA-muziek via een mixtape op Sentimental, het label van Fenne Kuppens en Kobe Lijnen van Whispering Sons. We herkennen in de studio een jazzy broeierigheid à la Melanie De Biasio en Flying Horseman. ILA bewijst met “Rebirth” eens te meer dat ze met haar stem ook kan zalven. In het nummer wordt ze vakkundig begeleid door tokkelende gitaarmelodieën en strelende drums. “Het nummer gaat over aan een zijden draadje hangen tussen leven en dood.”
Het eerste echte nieuwe EP-werk is dus pas voor volgend jaar. Een eerste single zal begin volgend jaar, ergens in februari, verschijnen. Over de opnames is Cicek nog altijd enthousiast wanneer we haar achteraf opbellen “De dagen in de studio zijn voorbij gevlogen”, zegt de zangeres. “Ik had echt heimwee, de jongens ook. Het is een fantastisch gevoel om met je beste vrienden aan muziek te werken. Ik vond het ook een heel leerrijke ervaring. Ik herinner me nog een moment dat ik met Bert aan synths aan het werken was. De manier waarop wij de juiste sfeer zochten, was een heel verrijkend moment voor mij als muzikant. Terugkerende elementen doorheen de EP zijn spanning en onrust. Het was een combinatie van hard werken maar ook het volgen van een natuurlijk proces.”
