Liveplaten zijn doorgaans niets meer dan een souvenir voor wie een concert van de betreffende tour bijwoonde. Zoals een t-shirt van de merchandise de avond zelf al, zoals een jurkje of ander prul uit de shop van de Efteling voor de kleine na het bezoekje die dag. Een liveplaat dient vaak de creatieve droge bodem van een band financieel te bemesten. Geheide omzet. En dan is er Adam Granduciel: die maakt er een verhalend document van, dat nog meer ontroert dan de studioplaten. Live Drugs wordt een Live Classic.
Toegegeven, die vooroordelen over liveplaten zijn dooddoeners. Ze gelden trouwens ook voor best ofs. De maniakale controlefreak in Adam Granduciel countert al die vooroordelen met een dribbel als Eden Hazard in z’n beste dagen. Live Drugs is een live best of, van een groep die live nog meer tot z’n recht komt dan in de studio. Dus hij creëert vanuit twee werelden het beste, of mooiste, en doet het plaatje perfect kloppen in het verhaal dat hij met The War On Drugs wilt vertellen. Want Live Drugs vertelt een verhaal: over hoe The War On Drugs tot een van de beste livebands van dit moment is uitgegroeid.
Live Drugs is een compilatie van de beste momenten, volgens Granduciel, uit enkele jaren touren. Het feit dat niet gespecificeerd wordt waar de nummers concreet zijn opgenomen, zegt veel. Het middel is ondergeschikt aan het doel van deze liveplaat. Er staan amper tien nummers op, waaronder dan ook nog eens een cover van Waron Zevon.
Het is opmerkelijk dat de helft van de nummers uit Lost In The Dream komt, uit A Deeper Understanding zijn er drie weerhouden. Lost In The Dream zal dan ook ten alle tijden een sleutelplaat blijven voor Granduciel. Toen vond hij z’n juiste muzikale toon die hij uithuwelijkte aan het lagedrukgebied van weemoed na een pijnlijke relatiebreuk. Sinds de release van Lost In The Dream in 2014 is Granduciel echter samen met actrice Krysten Ritter, in juli 2019 is hij vader geworden. Ondanks de gewonnen gelukzaligheid voert de wee- en zwaarmoedigheid van Lost In The Dream dus de boventoon.
De rode draad van Live Drugs is dat Granduciel live naar de essentie van de songs boort. De organische instrumenten zijn gigantisch naar voren gemixt, de plaat klinkt als een klok. Het maakt Jon Natchez met z’n sax tot een van de sleutelfiguren op deze plaat. Ook gitaar en piano stijgen een pak verder boven de synths dan op plaat, die degraderen hier tot backbenchers. Op plaat is het omgekeerd. Een uitstekend voorbeeld daarvan is het ongemeen emotionele hoogtepunt “Eyes To The Wind”, dat hierdoor aan impact wint. Ook “In Reverse” krijgt een krachtigere, organische versie mee. Dat zal niet toevallig zijn: dit is een nummer waarover Granduciel zei dat het de richting aangeeft voor z’n toekomstige songsmederij. Nog een voorbeeld: de opengesneden ader “Strangest Thing”, waarin de woorden “Be the writer of your own story” dieper snijden dan de synthlijn.
En of Granduciel z’n eigen verhaal schrijft. Een verhaal dat “Thinking Of A Place” het sleutelnummer maakt van deze Live Drugs. Daarin evolueerde hij van “sufferer of love” tot iemand die z’n nieuwe liefde met broze zelfzekerheid aanspreekt: “Come and take my hand, babe / There’s a turn in the road that we’ve been takin’ / Let it set you free / ‘Cause there’s a rhythm in the way that we’ve been movin’ / Yeah, there’s a darkness over there, but we ain’t goin’”. Die “darkness” komt nog veel terug op Live Drugs, maar liefst veertien keer – voornamelijk in de nummers uit Lost In A Dream. Het is in die schemerzone tussen “the beauty and the pain” dat hij z’n beste werk schreef. Benieuwd wat dat gaat geven op de volgende plaat nu hij een gelukkige huisvader is geworden.
Het zou ons niet verbazen dat het een uitgebeende, warme organische plaat wordt. Het feit dat hij die essentie aanraakt met de mooie Warren Zevon-cover “Accidentally Like A Martyr” kan een aanduiding zijn. Maar wie The War On Drugs zegt, zegt ook breed uitwaaierende euforie op tijd en stond. Het is dan ook geen toeval dat ook Live Drugs opbouwt naar het zinderende hoogtepunt tijdens de livesets in 2017 en 2018, “Under The Pressure”. Spanningsopbouw en ontlading duwen de plaatversie de schaduw in. Het is veelzeggend dat je begint te morren wanneer “An Ocean Between The Waves” stopt na 7’30”. Het had nog mogen doorrazen, net als dat ander hoogtepunt (uiteraard) “Red Eyes”, zelfs “Under The Pressure” na 12 minuten.
“Be the writer of your own story dus”. Dat is wat Live Drugs meer doet dan de doorsnee live plaat: dit is een verhaal dat Granduciel vertelt. Twee verhalen zelfs. Van iemand die z’n muzikale stem vond wanneer hij de liefde verloor. En van een band die met Lost In The Dream en A Deeper Understanding belleke trek deed aan de deur waar Young, Dylan, Springsteen, Cave, Cohen wonen. Met deze liveplaat blijft hij al aan die deur staan. Als de volgende plaat dit niveau haalt, mag hij binnen.
