Het is een misvatting die de duistere jaren tachtig wel vaker te lijf moeten gaan: neen, het was niet al doem, het was punk. Ook De Brassers zijn lang in het hokje van de lange zwarte jassen geduwd, maar met een nieuwe live-opname laten de Limburgers horen veel meer te zijn dan een stelletje zwartgalligaards.
Het is natuurlijk de schuld van Ian Curtis’ laatste uren en “Love Will Tear Us Apart” dat Joy Division voor eeuwig met treurwilgen en zelfmoordgedachten verbonden zal blijven. Al te vaak vergeet men echter de brute intro van dat nummer, de power van die eerste gitaarakkoorden, de euforie van die synthlijn. Joy Division was zoveel meer dan schuld en boete, dood en verdoemenis. En wat opgaat voor die Mancunians ging altijd al op voor De Brassers.
Veel te vaak is het vijftal uit Hamont herleid tot het uitzichtloze “En toen was er niets meer”, en ja: natuurlijk was dat nihilisme. Maar het nihilisme van punk was nooit defaitistisch. Het was een opgestoken middenvinger. No Future? Dat was een gespuwd, maar triomfantelijk verwijt aan de verantwoordelijken, geen kopje dat bleef hangen. En zo is het ook met de Brassers, na veertig jaar nog altijd even recalcitrante pubers als toen.
Want neen, ook ergens midden in reünie drie of vier – we zijn de tel al lang kwijt gespeeld – blijven De Brassers niet teren op het verleden. Op het nieuwe Alternative News presenteert de groep drie nieuwe nummers – evenveel als er uit het verleden worden hernomen – die moeten laten horen dat ze het nog altijd niet kwijt is. Dat het een liveplaat betreft is ook geen toeval; met het zweet nog plakkend op het lijf is hoe De Brassers altijd het best klonken.
Natuurlijk is “O Brother”, een van die verse nummers, opgedragen aan de smartelijk overleden ex-drummer Eric Poukens, broer van zanger Marc. De sfeer is er eentje van de betere dagen. De bas van Marc Haesendonck graaft de betere kelder, gitaren cirkelen solipsistisch rond hun eigen as, de synth staat iets ijls te doen in de hoogte. En daarvoor: Poukens, jankend en brullend als een gewond dier.
“Goes Like This” is bruter. Meer post- dan punk, met een synth die loos gaat, een drummer – dat is nu Erwin Jans – die de rand van de snare aan gort tikt, en een Poukens die zich aan de rand van een galmput inhoudt zolang er geen refrein is. De derde nieuwe is “Bad Company”, dat zich aan begrafenistempo voortsleept; je moet dat doemimago toch een béétje in ere houden.
Twee covers leggen de invloeden bloot. Wire’s “Lowdown” wordt naadloos in het eigen groepsgeluid ingepast, bruter dan het origineel, met een Poukens die volenthousiast de zanglijn van Colin Newman attaqueert. Ook Alternative TV’s “Nasty Little Lonely” is in deze versie een riffmonster van jewelste, barstensvol gevaar. Daartussen? Natuurlijk “En toen was er niets meer”, signatuurnummer en Belpopclassic, dat naadloos aan dat andere oudje “Eruit” wordt genaaid. “Ik voel me soms zo kut-fucking-slecht” galmt Poukens aan het einde van dat tweede deel. Het klinkt alsof het deugd deed. En dat doet ook “Sick In Your Mind”; een brokje exorcisme dat nog eens laat horen hoe rauw die vroege jaren tachtig waren, hoe ver vervlogen ze ondertussen ook lijken.
Het ís lang geleden, maar gek genoeg voelt dit soort muziek – in tegenstelling tot de parochiale melodieën die de sixties soms opleverden – nog altijd verrassend modern. Alternative News klinkt spannend, actueel en heel erg alive and kicking. Niet slecht gedaan voor een stelletje zestigers.
