Je kan er je klok op gelijk zetten. Thurston Moore wisselt steevast noiseplaten af met meer songgerichte albums. Ook inhoudelijk verrassen beide soorten albums zelden of nooit. Toch weet de man, ondertussen een frisse zestiger, met de songs op By the Fire meeslepend uit de hoek te komen.
Het is zo’n beetje als bij Ramones: je valt er voor of niet. Als die band je aanstaat, zijn hun eerste drie platen simpelweg heilig. Dat het allemaal min of meer hetzelfde klinkt, maakt niet uit. Het overweldigt en na een tijdje zitten de songs in je bloedbaan. Ook voormalig Sonic Youth-frontman Thurston Moore klinkt op zijn zoveelste plaat bijzonder vertrouwd – het gaat zo ver dat openingstrack “Hashish” leentjebuur speelt bij Sonic Youths “Sunday”. Maar om een of andere reden lijkt dat niet te deren, daarvoor is de kwaliteit van het materiaal te sterk.
Neem “Locomotives”, de sleutelsong op By the Fire. Het nummer, dat op ruim een kwartier afklokt, flirt met tribale drumritmes, dronegitaren die een zeer broeierige sfeer creëren alvorens er, uiteindelijk, een song komt piepen. Lang duurt het echter niet voor de woeste noise de overhand neemt, om op zijn beurt het veld te ruimen voor classic rock-gitaarsolo’s. Het mag dan wel vertrouwd klinken, toch weet Moore te verrassen.
Wanneer “Breath” met een voorzichtig gitaarmotiefje schoorvoetend komt aanzetten, voel je tot in de toppen van je tenen dat er Iets Spannends te gebeuren staat. Heel eventjes, wanneer de song een moment stilvalt, lijkt het alsof je in “Candle” beland bent. Daarna neemt Moore onverhoeds een scherpe bocht, zwellen de gitaren aan, weerklinken mokerende drums en wordt duidelijk dat dit alles, na minutenlang opbouwen, eigenlijk nog maar het begin is. Ja, wat volgt hebben we al eens eerder gehoord, maar desondanks valt niet te ontkennen – reflexmatig werd het volume al enkele keren naar rechts bijgesteld – dat dit oneindig veel spannender is dan het zoveelste bandje met meer marketing- dan songschrijftalent dat een illusie van avontuur voorschotelt.
Moore maakt muziek om in te verdwalen. Vanaf de eerste beluistering klinkt bijvoorbeeld “Siren” fascinerend en indrukwekkend, maar pas na een flink aantal draaibeurten wordt duidelijk welke route de song aflegt en waar je als luisteraar overal belandt. De song eindigt bijvoorbeeld een pak lieflijker dan je halverwege voor mogelijk had gehouden.
Waar Sonic Youth generatie na generatie wist te boeien, en elk decennium voor een nieuwe schare fans een sleutelplaat in petto had – Daydream Nation, Washing Machine en Sonic Nurse – zo lijkt Moore ook verder te werken aan een solo-oeuvre dat spannend genoeg is om je telkens opnieuw in zijn muzikale netten te strikken, maar dat toch zo vertrouwd klinkt dat het steevast als thuiskomen voelt. By the Fire is een muzikale reddingsboei in een wereld op drift, een plaat om te omarmen en een flinke poos mee rond te dobberen, tot Moore ons, over pakweg anderhalf jaar, een nieuw noise-album toegooit.
