Voor het eerst sinds 2017, voor het eerst sinds het plots overlijden van haar echtgenoot (en zoveel meer) Stijn vorig jaar, heeft Hannelore Bedert een volslagen nieuw nummer gemaakt. Het somt ongedwongen alle redenen op waarom we haar muzikaal zo gemist hebben.
Er was in 2018 de roman Lam, en volgende week is er de novelle Bruna. Maar wat doet het deugd om Hannelore Bedert weer de muziek de hand te horen reiken. Te meer omdat haar woorden kant én wal, hart én hoofd, bloed én traan weten te raken. Algemene begrippen als verlies en gemis kneedt ze tot kleine, persoonlijke gevoelens die op zich weer herkenbaar en universeel worden.
Bedert zoekt niet, maar vindt de juiste toon en noot ongedwongen. Ze weet als tekstdichteres onze taal zo ongedwongen te kneden, dat de referenties in ons taalgebied op een verminkte hand te tellen zijn.
We kunnen analyseren, ontleden, kaderen. Stellen dat verlies veel te weinig zo treffend wordt verwoord en bezongen in onze taal. Maar soms volstaan de woorden an sich wel:
Soms, dan is het simpelweg te groot
En staat het als een blok beton, midden in de kamer
En hangt het aan mijn schouders, loopt het overal met mij mee
Waar ik ook ga
Soms zit het bij mij aan tafel
En doet het alsof het mij al jaren kent
Soms ligt het als een hond te wachten aan de deur tot ik thuis ben
Hier gaat alles goed
Alleen niet zoals het moet
Dus kom naar huis
Zodat ik vergeten mag
Kom naar huis
Alles terug zoals het was
Strijkers wiegen instemmend mee, Bederts stem laat de troost het van de mistroost halen – en dat is net de kracht van haar muziek en van zichzelf. “Kom Naar Huis” bouwt bloedmooi op naar een emotionele catharsis over verlies en hoop, maar geenszins verlies van hoop. Bedert is muzikaal weer thuis. Laat haar voorts haar plaats weer vinden, zonder druk. Maar toch dit: aangrijpender wordt het niet in onze muzikale taal.
