De boeiendste artiesten zijn vaak zij die in weerwil van de waan van de dag hardnekkig hun eigen onwrikbare koers blijven volgen (Monk, Motörhead, The Fall) of net zij die het roer durven omgooien, radicaal schoon schip maken in hun stilistische kleerkast (Miles Davis, Radiohead, XTC), zonder daarom in te boeten aan karakteristieke eigenschappen. Met zijn derde album kiest Nordmann resoluut voor het tweede kamp.
De reden daarvoor (lees er hier alles over): de band wilde niet in een keurslijf belanden, gooide z’n spontane ‘kom-we-gaan-effe-een-plaat-opnemen’-methode overboord en ging op zoek naar een nieuwe sound, ook al werd het dan een moeilijk(er) proces. Dat heeft opgeleverd, want als toegangsticket “Cryptonym” met die grommende bas en stompende drums aanvankelijk suggereert dat alles min of meer bij het oude bleef, dan wordt snel duidelijk dat hier minder vertrouwde oorden worden opgezocht. In Velvet is, en dat is in grote mate te danken aan producer Jasper Maekelberg, een echt product van de studio-als-creatietool. Dit album is doordacht, immens gedetailleerd, gelaagd en volgestouwd met talloze effecten. Dat wordt in sommige puristische kringen beschouwd als verraad. Een advies: zet een koptelefoon op.
In Velvet is immers niet de sensuele, lijfelijke plaat die The Boiling Ground was. Hier blijft de snedige jazzrock van “Silver & Black” & co. achterwege, worden spierballen en suggestieve knipogen vervangen door schimmige, in weemoed en elektronica gedrenkte, soms zelfs etherische dromerijen. Geen primaire kleurspretsen in kloeke patronen, maar veel wazigheid, amorfe structuren en overgangszones. Vanaf “Cascade(s)”, een hoogtepunt van heb-ik-je-daar, schuifelt In Velvet een soort narcotische waas in: slaap- noch waaktoestand, voelend op de tast en toch met een focus. Het vette uitroepteken werd ingeruild voor een voorzichtig vraagteken, de boodschap genuanceerd, de uitkomst in het midden gelaten. Een geheel dat meer is dan de som van de afzonderlijke delen.
En dat wérkt, want het leverde muziek op voor nachtelijke ritten, voor nagelbijten met die koptelefoon op, voor mijmeren over dingen die waren en gaan komen. Of net niet. Mattias De Craene laat de sax hier en daar eens scheuren, de ritmesectie (Dries Geusens en Elias Devoldere) gaat soms lekker hecht en strak tekeer en gitarist Edmund Lauret speelt gevarieerder dan ooit, maar In Velvet is bovenal een plaat van nuance en proberen, van texturen, stemmingen en temperamenten die hiervoor afgehouden werden. En daardoor is het mogelijk dat deze band met z’n jazzverleden ineens dromerige auditieve kortfilms speelt als “Submarine” en “April”, die meer gemeen hebben met de recente Flying Horseman dan z’n eigen vorige album. Ook daar zit Maekelberg voor iets tussen.
Tegelijk met die koerswijziging lijkt het alsof de nevenprojecten van de leden (samen goed voor bijna een halve Gentse scene) binnengesijpeld zijn. De Craene zet hier sterker in op de uitgebreide sax-effecten van MDCIII en zijn soloproject, de bedachtzame flair van The Milk Factory duikt hier en daar op, en even heeft het er zelfs iets van dat de spacey kant van John Ghost ook hier opduikt. En zo zijn er nog. Daarnaast kan je er ook niet omheen dat de band een neus heeft voor subtiele oorwurmen: de piano-intro van “Blue Rose Case” overleeft de ontbolsterende tweede helft moeiteloos, en in de in mist gehulde funk van “Star-Fluff” steekt De Craene’s liefde voor John Lurie duidelijk de kop op.
En zo valt er voor elke track wel iets te zeggen: de saxvrijage van “Partie Deux” mondt nét niet uit in een draaikolk, het met klapperende beats opgesmukte “Boats/Marseille” klinkt ongeveer als Radiohead dat iets van Remain In light onder handen neemt (en let even op het vlechtwerk van gitaar en bas), terwijl de waterige symboliek van “Jade” en “Maine Cocoon” een beetje naar Jon Hassells Fourth World Musics neigt. Ok, klein beetje. Eigenlijk is die name-dropping nergens goed voor, want als Nordmann iets bewijst met In Velvet, dan wel dan het ook anno 2020 mogelijk is om een omhulsel van je af te schudden en een nieuwe start te maken. Ons hebben ze er alvast mee verrast, zichzelf misschien ook. Hopelijk. Intussen werd vijfde man Thijs Troch ingelijfd om het live ook waar te maken. Dat belooft.
