QT8: The First Eight, een documentaire van Tara Wood over Quentin Tarantino is een film die verwachtingen schept in de hoop nieuwe feiten te ontdekken over één van de meest geniale regisseurs van deze tijd, maar in tegenstelling tot de films van Tarantino, een enorme teleurstelling is.
In deze documentaire neemt Tara Wood ons mee naar de wereld achter de schermen van de films van Quentin Tarantino. Althans, ze doet een poging tot. Al meteen rijst de eerste vraag: ‘Waarom wordt er enkel gefocust op deze acht films’? Het antwoord is echter eenvoudig: net als in haar documentaire 21 Years: Richard Linklater, focust Wood zich op de ‘jaren tot aan de volwassenheid’ van de regisseur en komen dus enkel de eerste 21 jaar van diens carrière aan bod. Aan de hand van enkele sprekers wordt elke film uit die periode overlopen, wordt er een detail uitgewerkt en wordt er een kleine blik achter de schermen geworpen. Dit alles gaat gepaard met passende muziek en extra beeldmateriaal. Maar in plaats van een echte documentaire, kan dit alles eerder gezien worden als een veredeld video-essay dat honderd minuten duurt.
Quentin Tarantino, een regisseur met een beperkt maar schitterend repertoire op zijn naam. Een hopeloze romanticus maar ook een kritisch persoon. Een cineast die subtiel maatschappelijke onderwerpen onder ogen brengt en kwaliteit torenhoog boven kwantiteit plaatst. Daarnaast is hij ook een gerespecteerd persoon die uitzonderlijke films maakt. Maar bovenal is hij iemand die actrices in sterke posities plaatst en hun talenten weergaloos op het scherm brengt. Quentin Tarantino geeft vrouwen een stem. Iets wat hij niet krijgt van Tara Wood in deze zogenaamde hommage aan zijn persoon.
Dat Tarantino een regisseur van deze tijd is, wordt uitgebreid en herhaaldelijk aangehaald. Zoals hij zelf zegt doet hij niet aan hommages, maar steelt hij goede ideëen van andere regisseurs, artiesten, schilderijen … postmodernisme op de spits gedreven. Het grootste talent van Quentin Tarantino is echter vooral dat hij weet wat de menselijke driften zijn en die ook weet te portreteren. Hij beseft maar al te goed dat de kijker smult van een portie geweld en dat we allemaal lichtjes gedrenkt zitten in een portie voyeurisme. Het is bijna alsof hij de perfecte chocomousse maakt, waarvan je je vingers wilt blijven aflikken.
Weinig daarvan komt ook echt tot uiting in deze docu, maar gelukkig zijn er Michael Madsen en Jamie Foxx om de boel wat energieker maken. Dankzij Madsen krijgen we meer inzicht in de iconische ‘oorscène’ uit Reservoir Dogs waardoor we ze niet meer op dezelfde manier kunnen bekijken. Jamie Foxx beargumenteert dan weer waarom het gebruik van het ‘n-woord’ bij Tarantino geen racistische of denigrerende lading dekt. Net omdat hij respectvol omgaat met kwetsbare onderwerpen, komt de cineast met zoveel dingen weg. Wie dan weer opvallend afwezig is – al dan niet omwille van afwijkende ideeën over de regisseur – is Uma Thurman.
De film eindigt met een onvemijdelijk stuk over Harvey Weinstein. Tijdens de getuigenis van Michael Madsen bekruipt de kijker een onbehaaglijk gevoel en hoe oprecht (?) getalenteerd en exentriek Quentin Tarantino ook mag zijn, op het einde blijft de kijker met een enorme twijfel zitten: ‘Wist hij echt niets af van Harveys daden?’ Deze QT8 lijkt dan ook vooral te lijden aan een wat al te kritiekloze kijk op de regisseur.
Wat Tara Wood wel zeker heeft aangewakkerd is de intense drang om het hele oeuvre van Tarantino voor de zoveelste keer te bekijken. Om helemaal ondergedompeld te worden in de dynamiek, de prachtige muziek en de intensiteit van de films. Om te genieten van het vurige geweld en te stuiten op nieuwe ontdekkingen. Kortom, om overspoeld te worden door de genialiteit van mister QT himself.
