Kôji Fukada zette zijn eerste stappen als regisseur al in 2000, maar het zou nog meer dan een decennium duren voordat hij met Harmonium in 2016, zichzelf echt liet gelden op het internationale festivalcircuit.
De hoofdrolspeelster uit Harmonium – Mariko Tsutsui – speelt opnieuw de protagoniste in dit drama over een thuisverpleegster wiens leven vernietigd wordt door haar band met een misdadig familielid. Tsutsui geeft gestalte aan Ichiko, die met veel toewijding palliatieve zorgen biedt bij gezinnen en op een dag in de problemen raakt wanneer haar neef de jongste dochter ontvoert van een familie waarbij ze is tewerkgesteld en waarmee ze al heel lang een goede band heeft. De oudere zus kent al snel de waarheid, maar maant Ichiko aan te zwijgen, teneinde haar vriendschap met het gezin niet op het spel te zetten. Wanneer de media onraad ruiken, belandt de verzorgster in destructieve spiraal, die haar steeds verder isoleert van haar omgeving.
Op zichzelf is dat voer voor een beklijvend drama over schuld, boete, wraak en manipulatie, maar Fukada bedient zich ook van een van de meest beproefde recepten uit de conventies van wat we maar gemakkelijkheidshalve de ‘art house film’ zullen noemen: het manipuleren van de tijdslijnen. Heel vaak zijn er in A Girl Missing momenten waarop we ons realiseren dat de personages over informatie of kennis lijken te beschikken die ze op dat moment niet kunnen bezitten. Bovendien lijken karakters om de haverklap elkaar net te ontmoeten of reeds te kennen, wat de nodige verwarring schept. De visuele structuur verraadt nooit in welk tijdsgewricht we ons nu precies bevinden en het script slaagt er heel goed in om verschillende fases van het proces te laten verstrengelen. In interviews verklaarde de regisseur dat hij heel bewust een dubbele beweging wou opbouwen waarin enerzijds Ichiko het slachtoffer is van een reeks elementen die ze niet in de hand heeft (media, de ongelukkige familieband en een onbeantwoorde liefde) en anderzijds ze een soort wraak nastreeft die nooit echt een bevredigende conclusie kent.
Wat A Girl Missing ietwat doet uitstijgen boven het beproefde materiaal (de thema’s zijn zeker niet nieuw en wie bij de les blijft heeft snel door hoe de radertjes in elkaar passen) is het feit dat Fukada zijn verhaal injecteert met een aantal bizarre droomscènes die er goed in slagen naderend onheil op te roepen en dat zijn temporele manipulaties ook meer zijn dan louter een ‘spielerei’. Vaak komen sleutelmomenten terug en winnen ze aan kracht door de herhaling. De film weet ook een aantal keer subtiel uit de hoek te komen inzake het gebruik van ‘rack focus’ (het plots scherpstellen op een ander personage of een ander deel van het beeld), wat aangeeft dat Kôji Fukada wel degelijk gegroeid is als filmmaker en nu over een veel groter arsenaal beschikt om zijn visie op het doek te borstelen.
Foutloos is het allemaal zeker niet en soms hebben we het gevoel dat het allemaal wat mager is: uiteindelijk blijkt een enkel gegeven alles te sturen en de aandachtige kijker zal dat snel doorhebben. Toch heeft A Girl Missing voldoende in huis om bijna twee uur te boeien en lijkt Fukada hiermee ook eindelijk uit te groeien tot een wat prominenter figuur in de Japanse hedendaagse cinema.
