Het is geen nieuwtje dat één gebeurtenis je hele dag, jaar, leven kan omgooien. Wanneer Elena (Marta Nieto) een telefoontje krijgt van haar zesjarig zoontje, zit ze samen met haar moeder op haar appartement in Spanje. Regisseur Rodrigo Sorogoyen heeft zijn gelijknamige kortfilm uit 2017 volledig verwerkt in deze openingsscène. Dankzij één shot dat 15 minuten duurt, lijkt het bijna alsof we zelf zo’n telefoontje krijgen. De spanning, de emotie en vooral de machteloosheid komen diep naar binnen als een ijskoude steen die verbrokkelt in je lichaam. Dankzij deze scène zit je alvast gespannen voor het scherm in de hoop iets te krijgen zoals Room van Lenny Abrahamson, maar wat volgt is helaas eerder een teleurstelling.
Al tijdens de eerste twintig minuten van de film, komen er zoveel vragen naar boven. Waar is bijvoorbeeld Ramon (Raul Prieto), de vader van het personage Ivan en waarom laat hij in godsnaam een kind van zes jaar alleen achter op een verlaten strand? Wat is er allemaal gebeurd in die sprong van tien jaar? Waarom duurt het zolang vooraleer Ramon contact opneemt met Elena? En waarom worden Jean (Jules Porier) en Elena naar elkaar toegetrokken? De ongemakkelijke sfeer is al te voelen tijdens de eerste ontmoeting tussen Elena en Jean. Een 16-jarige ‘surfer boy’ die zijn halve leven komt vertellen aan de serveuse, is niet meteen een dagelijkse gebeurtenis. Wanneer hij naar haar gsm-nummer vraagt, wordt dit bijna een komische film. Is er een connectie tussen hun beide omdat hij ook Spaans kan spreken of is er meer aan de hand?
Bij elke handeling die Elena doet naar Jean toe, en vice versa, zit je als kijker met de vraag: ‘waarom?’ Vanuit Elena haar standpunt is het nog ergens te begrijpen: zij ziet haar zoon Ivan in Jean en voelt zich daardoor op een vreemde manier aangetrokken tot hem. Al laat Rodrigo Sorogoyen zijn kijkers graag geloven dat Jean de verloren zoon Ivan is, zeker als we naar het einde toe te weten komen dat Jean zijn thuissituatie niet bestaat uit rozengeur en maneschijn. Maar waarom Jean blijft toenadering zoeken tot Elena, blijft een raadsel gedurende de hele film, en misschien zelfs nog nadien. Wanneer Elena na een wilde nacht in de auto belandt met 3 jonge gasten, wordt de vraag eindelijk gesteld die al een tijdje op de kijkers lippen brandt: ‘Wat doet zij als 39-jarige in een club in Frankrijk met 3 jonge gasten?’ Maar eigenlijk geeft de film daar helemaal geen antwoord op. Op het moment dat Elena een e-mail krijgt van Ramon, krijg je als kijker terug hoop, eindelijk gaat er iets spannends gebeuren en gaan we te weten komen wat er 10 jaar geleden is gebeurd. Helaas … Madre laat ons op onze honger zitten.
Sorogoyen lijkt dat alles op te smukken door graag te spelen met kleur. Wanneer Elena bij haar vriend Joseba (Alex Brendemühl) is, lijken aardse kleuren te overheersen. Grauwe tinten en een trieste setting die nog enige charme krijgen door de Spaanse taal. Maar van zodra er het strand is, en vooral wanneer Jean opduikt, fleuren outfit en omgeving helemaal op. Alsof het laatste sprankeltje hoop ergens op een strand in Frankrijk ligt.
Madre is een film die de intensiteit van het moeder zijn probeert weer te geven, maar daar toch niet helemaal in slaagt – alle spel met kleur ten spijt. Sorogoyens bedoeling was om een thriller te maken, maar deze film lijkt eerder op een foute Griekse tragedie met een teleurstellend einde. De focus van Madre ligt niet meer op Ivan maar eerder op het verlies van Elena. De hele film draait eigenlijk om het afnemen van het zesjarige zoontje, het moment waarop Elena alles verliest: haar waardigheid, haar vrouw zijn maar vooral haar kans om ‘madre’ genoemd te worden.
