Noem het growing up in public. Noem het leren op de werkvloer. Feit is: bij elke plaat worden de juffrouwen van Hinds beter. Wat ooit rommelig-charmant klonk is op hun derde plaat zowaar competent geworden. The Prettiest Curse scheert bij momenten verdomd hard langs een interessante versie van pop.
Je ziet aan de opeenvolgende albumhoezen hoe de groep is veranderd. Telkens hetzelfde viertal, maar waar debuut Leave Me Alone postpuberaal schokschouderen met bierflesje toonde, en opvolger I Don’t Run de net wat meer opgekuiste versie, komt The Prettiest Curse met een hypergestileerde fotoshoot; mooie rode pakjes, decor,… In combinatie met opener “Good Bad Times” zet het je zelfs wat op het verkeerde been, want zó pop als die single wordt het immers niet.
Goed nummer, hoor, maar ook eentje dat na het eerste enthousiasme begint te stinken naar schrijversteams, target groups en hitparades. Het is nochtans zo self made als kan zijn, maar helemaal authentiek voelt die synthpop niet. Dat het daarna eerder business as usual is, doet zelfs helemaal vermoeden dat dit een net iets te beredeneerde gooi naar de brede mainstream is. Dat is mislukt; uw moeder kent Hinds nog steeds niet, en uw grote zus blijft zweren bij haar platen van James Blake. Maakt niet uit, het is hun verlies, want wanneer “Just Like Kids (Miau)” daarna de puntjes op de i zet, blijkt dat The Prettiest Curse voor het Spaanse viertal toch meer van hetzelfde betekent. Alleen: nog beter dan op die eerste twee.
Wat gebleven is, is het rauwe enthousiasme, het doorzingen uit alle macht dat de sfeer van zomaar wat jammen en rammen in de garage uitademt. Hinds is nog steeds op zijn best als het ietwat chaotisch alles of niets speelt. Het is op deze plaat vrolijkstemmend vaak alles, en dat heeft veel te maken met wat producer Jennifer Decilveo (Albert Hammond Jr., Demi Lovato, Beth Ditto) de groep bijbracht: bubbelgummelodieën en popgevoel.
Schreeuwen doen ze nog, maar net zo goed scheren Ana Perrote en Carlotta Cosials rakelings langs zoetgevooisd. Dat gebeurt het mooist in “Boy”, een nummer dat net iets gladder klinkt, tot het refrein een joyeus pedaal intrapt en de zangeressen daarover meerstemmig uit de bol gaan. Het is fuzztastische pop op zijn Raveonettes met als extra charme een vleug Spaans. Dat gebeurt wel meer op The Prettiest Curse; niet langer moet het alleen een geïnspireerde aanval op het Engels zijn, er wordt vanaf nu ook op eigen terrein gevochten, en dat klinkt goed en aanstekelijk. Alsof het altijd zo had moeten zijn.
Zo gaat het op deze derde van een band die van dag een heeft moeten knokken om te bewijzen meer te zijn dan vier leuke meiden. In “Just Like Kids (Miau)” wordt het allemaal nog eens samengevat aan de hand van flarden “goedbedoeld” advies dat ooit op hun bord belandde. Conclusie na veel ooggerol? “Dude it’s been a pleasant chat / But I’m off to do my job / ‘Cause we have the craziest crowd / Waiting for these kittens to meow”. Onze Google Translate maakt daarvan “steek die in uw gat, lul.”
Nog pret? “Burn”, dat net als “Boy” goed gebruik maakt van dat pedaaltje, en “Take Me Back”, dat die masterclass “refrein schrijven” ter harte nam. Twijfelgevalletje is “Come Back And Love Me <3”, een iets te latin akoestisch dingetje dat vooral wordt gered door het jolige “oehlalalaaa” dat een van de frontvrouwen parmantig door de outro gooit. Het is van een cheekiness die opnieuw wijst op een gezonde dosis zelfvertrouwen. Afgemeten aan de vooruitgang die het viertal op The Prettiest Curse zet, is dat niet meer dan terecht. Aan dit tempo wordt hun vijfde een klassieker. Uitkijken!
