All of Us

Hoop. Humor. Helden. Met deze drie woorden omschrijft regisseur Willem Wallyn All of Us. In 1999 debuteerde de man met Film 1, een misdaadfilm gebaseerd op het Belgische Agustaschandaal van de jaren 90. Daarna trok Wallyn zich terug om zijn scenaristenpen aan te scherpen met dramareeksen als de 16 en Professor T. Nu is hij dus terug met een tragische komedie of een komische tragedie. Het is niet altijd even duidelijk. ‘Ik wou permanent op die twee benen dansen omdat dat mijn eigen leven ook het meest reflecteert’. Het resultaat is toch eerder om te huilen dan om te lachen, letterlijk en figuurlijk.

Op de pompende beats van What We Talk About (when we talk about love) van Deus worden onze personages voorgesteld. Het doet meteen een beetje denken aan de openingssequentie van Anyway the Wind Blows van Tom Barman uit 2003. Ook hier worden met behulp van popmuziek en een vinnige montage de personages op een smakelijk filmschoteltje geserveerd aan het publiek. Toen baanbrekend in de Vlaamse cinema, nu een beproefde methode. Als het bij die leuke knipoog zou gebleven zijn, dan hadden we het met de mantel der liefde bedekt. Niettemin duikt later in de film Shitman, een soort allegorische figuur die onheil aankondigt, op en begint er bij ondergetekende een rood lampje te branden. Deze film heeft Shitman, Anyway the Wind Blows had Windman. Is Wallyn in het verleden blijven hangen of wou hij de bal binnen koppen met deze referentie? Als we vervolgens kijken naar de balans komedie/tragedie, dan moeten we concluderen dat de regisseur eerder zwalpend dan kaarsrecht de eindmeet van dit slappe koord bereikt.

Het grootste probleem is dat onze scenarist- regisseur te gevat, te innemend en te sociaal betrokken wil zijn dan deze film kan verdragen. De vier personages die elkaar wekelijks treffen bij lifecoach Els om hun kankerproblemen te bespreken, zijn geen mensen van vlees en bloed, maar tarantineske figuren die de ene na de andere spitante oneliner afvuren om zo elkaar de loef af te steken. Zo spreekt Philippe, vertolkt door Bruno Vanden Broecke, over zijn kanker alsof hijzelf de specialist ter zake is. Tenenkrullende dialogen vinden we niet alleen terug in de wekelijkse therapiesessies, maar ook in het privéleven van de personages. ‘Schatje, kan ik jouw BMW lenen om naar de Bioplanet te rijden?’, vraagt de nieuwe vriendin van dokter Coulier, waarop Els,  de ex van Coulier, antwoordt: ‘Nu heb je echt wel de Nobelprijs voor karikatuur gewonnen!’ Wallyn wil duidelijk scoren bij zijn publiek met verbale krachtpatserijen, maar verwart ‘excentriek’ met ‘doorleefd’ . Een lach en een traan moeten zeker kunnen bij dergelijke films, maar wij raden Willem Wallyn aan om eens ten rade te gaan bij de Scandinavische cinema waar ze een gouden formule ontwikkeld hebben om met dergelijke onderwerpen om te gaan.

In het tweede deel van de film verdwijnen de plezanterieën plots als sneeuw voor de zon als blijkt dat sommige van onze kankerpatiënten echt wel aan hun laatste dagen zijn begonnen. De focus verschuift dan naar Cathy – een uitmuntende Maaike Neuville – een huisvrouw en tot dan de ‘grijze muis’ in de therapiesessie, die haar zus Vicky als ‘vervangmoeder’ wil lanceren in het gezin. De emotionele complicaties die dit teweeg brengt bij haar man, hun kinderen, Vicky en tenslotte Cathy zelf vinden wel een vruchtbare voedingsbodem, maar op het moment dat deze verhaallijn op kruissnelheid komt, is de film bijna afgelopen. ‘Too little, too late’, zeggen we dan.

Therapeute Els krijgt op een bepaald moment een veeg uit de pan van haar bloedeigen dochter. Ze verwijt haar moeder dat ze lijdt aan het ‘Dunning- Kruger effect’: door grove incompetentie jezelf overschatten. We vrezen dat de film zelf ook aan dat effect lijdt. De regisseur heeft al zijn ideeën over het onderwerp in een blender gegooid en het resultaat is een potpourri die een beetje grappig en een beetje tragisch is, maar nooit een geslaagde mix van beiden. Deze film zal ongetwijfeld uitgroeien tot de fetisjfilm van de boomknuffelaars onder ons, maar echt raken doet hij niet. Halfslachtig. Halfbakken. Halfhartig. Dat is een betere omschrijving van All of Us.