Na drie jaar afwezigheid is TaxiWars terug. Hun muziek is nog altijd een soundtrack bij de middernachtelijke grootstadsjungle.
Er is niet gek veel veranderd aan het geluid van TaxiWars tijdens deze periode van afwezigheid. Het meest voor de hand liggende muzikale ijkpunt is nog altijd Morphine. Met zijn koortsige, jachtige geluid is het kwartet nog altijd hofleverancier van zwoele muziek op het grensgebied van jazz en rock. Centraal staat nog altijd het tweespan van zanger Tom Barman (die de teksten voor zijn rekening neemt) en saxofonist Robin Verheyen (die de nummers schrijft). Met de net zoals Verheyen in New York residerende ritmesectie Antoine Pierre (drums) en Nicolas Thys (bas), is TaxiWars ondertussen meer geworden dan een nevenproject van de vier leden. Jarenlange optredens op grote en minder grote concertpodia kneedde de groep ondertussen tot een hechte eenheid die zich binnen de Belgische muziekscene een eigen plaats heeft toegeëigend.
Het goede nieuws is dat Artificial Horizon voor de helft een hele goeie TaxiWarsplaat is geworden. De eerste plaathelft bestaat immers uit stuk voor stuk straffe nummers. Openingsnummer “Drop Shot” bijvoorbeeld, waar de saxofoon van Verheyen de sfeer van een middernachtelijke nachtclub oproept en die uitstekend samengaat de natuurlijke cool van het parlando van Tom Barman. De Franstalige samples die in het nummer verwerkt worden, geven het een beklemmende noirsfeer mee. Moest er een remake komen van bijvoorbeeld het Louis Malles meesterwerk Ascenseur Pour L’Echafaud, dan levert Taxiwars met dit nummer een uitstekende sollicitatie voor de soundtrack ervan.
Op een hitsig “Sharp Practice” komt de band een stuk uitbundiger uit de hoek, terwijl het op cafeïne drijvende titelnummer “Artificial Horizon” met z’n nerveuze saxofoonpartij van Verheyen dan weer puntiger is. Op het relaxte “The Glare” leunt de band dichter tegen de pure jazz aan, ergens tussen John Coltrane en Pharaoh Sanders in. “Irritated Love” is een buitenbeentje, een rustige piano, een ingehouden Barman. Een nummer als een laatste toegift voor de kleine uurtjes van de nacht wanneer enkel nog de laatste eenzame zielen overgebleven zijn.
Jammer genoeg weet de rest van het album minder te bekoren. Niet dat het slecht wordt, daarvoor zijn de heren te grote vakmannen. Het driftige “Safety In Numbers” bijvoorbeeld is zeker geen slecht nummer, maar het is iets wat je TaxiWars al eerder hebt horen doen, en vooral ook beter. Op “They’ll Tell You You’ve Changed” zorgt de bas van Thys voor een ingehouden spanning, jammer genoeg loopt de ballon echter ongeveer halverwege leeg. Enkel het naar modern klassiek neigende slotnummer “On Day Three” zorgt nog voor een kleine opleving tijdens de tweede helft.
Met Artificial Horizon zorgt TaxiWars voor een half geslaagd album. Als er een nieuwe bandklassieker à la “Death Ride Through Wet Snow” of “To The Hyphenated Poets” op had gestaan, hadden we dat nog door de vingers kunnen zien, maar bij gebrek daaraan is het toch vooral een album geworden dat ons enigszins op onze honger laat zitten.
Op 10 november staat de band in de AB, daags nadien in Reflektor (Luik).
