Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard, die verzamelaars van uw favoriete groep die u in de winkel vindt. De platenfirma denkt dat enkel singles in aanmerking komen en een artiest zelf is ook al zelden goedgeplaatst om eigen werk te beoordelen. Tijd dus dat het eens aan professionals wordt overgelaten, en wie beter dan een team kenners van enola om maandelijks de vijftien beste tracks van een artiest te selecteren. Deze maand: het beste van New Order.
1. True Faith
1987. The Summer Of Love hing in de lucht, en New Order begon nog meer geïnteresseerd te raken in dance. Tien dagen studio met Stephen Hague om wat extra materiaal op te nemen voor compilatie Substance leverden “1963” op en dit “True Faith”, een killer van een single. Van de pompende discobeat tot het om meezingen smekende refrein barst dit van de hooks – en dan niet die van Peter, die maar met moeite zijn baslijn gered kreeg.
Hoogtepunt: 4’20”.”Now I fear you’ve left me standing in a world that’s so demanding”, elk woord van die laatste helft met nadruk uitgesproken; een kleine aanloop voor de eindspurt waarin dat refrein nog eens eindeloos mag rondzingen.
2. Bizarre Love Triangle
Zijn we nu een gitaargroep of een synthesizerband? Halfweg de jaren tachtig besluit New Order zich niet langer het hoofd te breken over die vraag. Op Low-Life en Brotherhood laat de groep horen dat het ene het andere niet hoeft uit te sluiten, en dat dit ook niet noodzakelijk leidt tot muzikaal gezichtsverlies. Toch krijgen in deze periode vooral de vrolijke, dansbare nummers weerklank, ook al omdat die in de nasleep van “Blue Monday” meer geld in het laatje brengen (lees: tot vervelens toe geremixt kunnen worden). Het contrast tussen de gitzwarte output van Joy Division en de levenslust van New Order zal nooit groter worden dan in dit euforische “Bizarre Love Triangle”.
Hoogtepunt: 0’56’’: Dat refrein: ‘’Everytime I see you falling / I get down on my knees and pray / I’m waiting for that final moment / you say the words that I can’t say’’. Het komt redelijk onnozel over, maar het is zo onweerstaanbaar dat we dat voor een keer echt bedoelen als een compliment.
3. Temptation
Geen “Bizarre Love Triangle” echter zonder “Temptation”. Op Movement, het naargeestige en bijwijlen nogal geforceerde debuut, hangt de erfenis van Ian Curtis nog als een molensteen om de hals van de onzekere achterblijvers. Twee jaar – en een spoedcursus nightclubbing – later besluit New Order niet langer door te gaan als een lightversie van Joy Division, maar alternatief te koppelen aan ongegeneerd dansplezier. “Temptation” is weinig meer dan een samenraapsel van ideeën – het telt zelfs meer dan één refrein – die eerder in de koelkast waren beland wegens … te dansbaar. Het ‘geheel’ hangt met haken en ogen aan elkaar, maar net dat maakt en houdt de song tot vandaag zo onweerstaanbaar en charmant.
Hoogtepunt: 1’01″ en 3’33″: Bernard Sumner is geen begenadigd zanger, maar dat hoeft ook niet wanneer je refreinen uit je mouw schudt die toch door iedereen worden meegebruld zoals “Up, down, turn around / Please don’t let me hit the ground / Tonight, I think I’ll walk alone / I’ll find my soul as I go home” en “Oh, you’ve got green eyes / Oh, you’ve got blue eyes / Oh, you’ve got grey eyes…”.
4. Blue Monday
De klassieker der klassiekers. Er zit een korte scene in 24 Hour Party People, Michael Winterbottoms hilarische hervertelling van de geschiedenis van Factory Records, waarin New Order de allereerste versie van “Blue Monday” speelt; een moody gitaarnummer dat meer aan Joy Division dan aan de Haçienda doet denken. Dat is interessant, maar u mag dat ook meteen weer vergeten, want we kennen dit nummer niet voor zijn depressieve tekst en zijn gitaren. En toen gooide de groep het stuur om, ging te leen bij Donna Summer, Kraftwerk en andere elektronische voorbeelden, en vond iets nieuws uit. Nog steeds is “Blue Monday” met geen andere hit te vergelijken, een anomalie die dansmuziek en rock voor het eerst verzoende, en liet horen dat dat zinnige dingen kan opleveren.
Hoogtepunt: kies zelf maar, die staccato mitralleurbeat aan het begin, de synthmelodie die daaruit naar boven komt gekropen, de pompende bas die vervolgens alles een stamp tegen de reet geeft, of doen we toch maar even die korte drumslagen die alles pauzeren? In elk geval: gewéldig begin, het wordt daarna alleen maar beter.
5. Ceremony / In A Lonely Place
Jarenlang vertikt New Order het Joy Division-songs te spelen, maar toch neemt de band voor zijn eerste single twee nummers op die nog door Ian Curtis zijn geschreven. Ze stammen uit de korte periode tussen Closer, de zwanenzang van Joy Division, en zijn great escape richting eeuwige jachtvelden. Voor Bernard Sumner was het de eerste keer in zijn leven dat hij zong; meteen voor echt dus. De singleversies van “Ceremony” en “In A Lonely Place” verschillen uiteindelijk niet veel van de demo- en de liveopnames die later op enkele compilaties verschijnen. Zoveel is wel duidelijk: lijfelijk is Curtis er niet meer bij, maar in hun hoofden laten zijn kompanen zich op dat moment nog steeds leiden door de geest van hun frontman.
Hoogtepunt: 3’52”. De uitgesponnen outro met de motorik beat, de repetitieve bas en de dreinende gitaren doen ons nog altijd denken aan de verfrissende regenbui aan het eind van een zwoele, onweerachtige dag.
6. The Perfect Kiss
Een vluggertje. Snel geschreven net voor de band het vliegtuig op ging richting Australië. Maar dan wel een vluggertje dat al snel een New Orderklassieker werd. Het heeft de pompende beat van “Blue Monday”, lonkt voortdurend naar dezelfde dansvloer, maar blijft netjes op popterrein. En wat betreft de tekst, citeren wij graag Wikipedia:”The overall meaning of the song is unclear to its writer today”. Dan doen wij ook geen poging. U kiest dus zelf of u gelooft in dat “land of love”. Oh, en er zitten kikkers in de bridge, want dat geluid vond Stephen Morris te leuk om niet te gebruiken. Dolletjes.
Hoogtepunt: 2’26”. Het pompende dansstuk middenin het nummer; één en al kletterende percussie.
7. World In Motion
Het had “De three lions gaan naar Italië” kunnen worden, het werd iets beters. Toen New Order werd gevraagd om het officiële Wereldkampioenschapslied van het Engelse Nationale Elftal te schrijven, kwam de groep met zijn meest uitzinnige, catchy en uptempo nummer ooit.”Dit wordt het laatste strootje voor die Joy Divisionfans die toch nog mee zijn”, grinnikte Bernard Sumner, en met de deelname van de voetballende minkukels – we vergeven jullie die onterechte goal van David Platt nooit – is “World In Motion” inderdaad tegelijk een beresterk popnummer én een geweldige grap. Dat moest, want als het allemaal op een ramp uitdraaide, moest New Order het kunnen weglachen. Of kunt ú die rap van John Barnes met een uitgestreken gezicht uitluisteren?
Hoogtepunt: 3’27”.”ENG-ER-LAND”! Want dat bekt veel lekkerder. Jammer trouwens dat de originele titel “E is for England” toch iets te risqué werd bevonden.
8. Regret
De laatste Top-5 hit voor New Order (Engelse telling), en dus het begin van het einde. De eighties waren voorbij, de summer of love een vage herinnering, grunge de trend du jour. Een bende veteranen met danceneigingen en synths kwamen er eigenlijk niet meer in, maar “Regret” mocht nog één keer. Terecht. De eerste single van tijdelijke zwanenzang Republic is vintage New Order, zo eentje met een refrein dat al na één keer meezingbaar is, een baslijn die zijn eigen melodie neuriet, en een gitaar die rinkelend alle gaatjes opvult. Hoezo, we hadden dat niet van doen in 1993?
Hoogtepunt: 0’13”. Bas en synth vallen de gitaar bij, en eigenlijk weet je dan al: zit goed.
9. Your Silent Face
In 2005 speelt New Order een weinig memorabele set op het hoofdpodium van Rock Werchter. Bernard Sumner heeft namelijk andere prioriteiten: hij heeft zijn zinnen gezet op een ontmoeting en een nachtje doorzakken met zijn helden van Kraftwerk, die later op de avond de Pyramid Marquee zullen afsluiten. Of dat feestje uiteindelijk is doorgegaan, betwijfelen we. Wat wel buiten kijf staat, is dat de groep zich vooral in de beginjaren flink liet beïnvloeden door de synthpoppioniers uit Düsseldorf. Dat is vooral te horen op “Your Silent Face”; filter de bas van Hook eruit en vervang de zang van Sumner door een Steenkolenengels neuzelende robotstem, en je houdt pure Kraftwerk over.
Hoogtepunt: 3’48″: “Mmm, mooie, serene, introspectieve tekst,” denk je bij het horen van dit nummer. En toch onthoudt iedereen vooral de laatste regels: “You caught me at a bad time / so why don’t you piss off?”
10. Crystal
Elf jaar na Republic, de plaat die zowel Factory Records als New Order van de ondergang moest redden maar daar jammerlijk in faalde, verbaast de groep vriend en vijand met het okselfrisse, opvallend vitale Get Ready. Ze lijken ook echt klaar voor een nieuwe start: de zakelijke beslommeringen behoren tot het verleden, voortaan hoeven ze zich alleen te bekommeren om de muziek. Het komt de relatie tussen Sumner en Hook ten goede; beiden zijn het tegenwoordig over zowat alles oneens, behalve dan over het feit dat ze het tijdens de opnames van Get Ready over zowat alles roerend eens waren… “Crystal” is een – euh – kristallijnen gitaarpopsong, en zet de toon voor de rest van het album.
Hoogtepunt: 1’55″. We zien het telkens weer zo vóór ons: Hook die zonet een paar stappen naar voor heeft gezet om vanop rand van het podium – wijdbeens, door de knieën gebogen en met zijn instrument op scheenhoogte – vuile blikken en een sobere, maar dodelijk efficiënte (bas)gitaarsolo af te vuren op het publiek.
11. Confusion
“Blue Monday” kon nog worden gezien als een uit de hand gelopen grap, een uitvloeisel van geëxperimenteer met nieuwe apparatuur. Voor de opvolger gaat de groep – onder lichte dwang van het management – veel doordachter te werk. Met slechts een handvol ideeën in hun valies wordt het kwartet overgevlogen naar New York, waar ze een dag worden opgesloten in een studio om daar de klok rond te jammen. Met het opgenomen materiaal gaat dj en danceproducer Arthur Baker vervolgens aan de slag. Hij puurt er een maxisingle en een handvol remixes uit, die meteen worden losgelaten op de danslustigen in de New Yorkse clubscene.
Hoogtepunt: 6’52″. De mantra “Why can’t you see / why can’t you see / what you mean to me?” Minutenlang is dit vrij monotone, onderkoelde elektropop, door Baker strak aan de leiband gehouden, maar op het einde worden de verwarring en de frustratie van de ik-figuur plots wél hoorbaar en voelbaar.
12. Everything’s Gone Green
Tony Wilson, zelfverklaard ontdekker, instigator en mentor van nagenoeg de hele Manchester-scene, noemde dit ooit “the most important song in the modern world”. “Everything’s Gone Green” is zeker niet New Orders beste song, toch hoort hij hier zonder meer thuis, onder meer omdat het een eerste opstap is naar “Blue Monday”. Het is ook de eerste bewuste poging om iets dansbaars te maken, met een zelfgemaakte synthesizer nota bene. “Everything’s Gone Green” is aanvankelijk maar een b-kantje (van tweede single “Procession”), maar krijgt al snel een herkansing als volwaardige 12″. Het is overigens de laatste keer dat de groep samenwerkt met Martin Hannett, de man die wordt beschouwd als de geluidsarchitect van heel wat Factory-groepen, Joy Division op kop. Tijdens een discussie over de drums stapt hij op, om nooit meer terug te keren.
Hoogtepunt: 0’31″. Op zich niets spectaculairs, eerder een leuk detail: de gitaar die hier invalt, is de fameuze Vox Phantom VI die Ian Curtis omgordde in de video van “Love Will Tear Us Apart”.
13. Thieves Like Us
Muzak, maar wel superieure muzak. Terwijl “Confusion” vooral gemaakt is voor de clubs, moet “Thieves Like Us” – heerlijk dubbelzinnige titel, trouwens, geleend van de gelijknamige film van Robert Altman – voor het grote publiek de opvolger worden van het intussen legendarische “Blue Monday”. “Thieves Like Us” klinkt echter helemaal anders, zodat het voorlopig bij die ene wereldhit blijft. Toch is dit New Order op zijn best, met die ‘zingende’ bas, de warme, melodieuze laagjes synthesizer, de onstuitbare beat en de nogal nonsensicale tekst in het aanstekelijke refrein. Voor wie niet zo tuk is op de stem en de woorden van Sumner: er bestaat ook een instrumentale versie van dit nummer waarin hij zich beperkt tot enkele “Ooh ooh-oooooh ooh’s”.
Hoogtepunt: 0’08″. Het moment dat de synthesizers invallen. Zelden klonk New Order – letterlijk – zo harmonieus als in dit nummer. Het hele nummer door vloeien alle instrumenten zo mooi over en in elkaar, dat we er na vijfendertig jaar nog steeds helemaal blij van worden.
14. Tutti Frutti
Toegegeven, we hadden van Music Complete, de plaat die het vernieuwde New Order uitbrengt in 2015, ook kunnen kiezen voor ‘Plastic’, ‘Singularity’, ‘Superheated’ of ‘People On The High Line’. Toch gaan we voor ‘Tutti Frutti’, omdat we spontaan in een lachkramp schoten en recht sprongen om een paar danspassen in te zetten toen we dit nummer voor het eerst hoorden. Een diepe stem kondigt de track aan tijdens een ‘New Order-meets-Frankie Goes To Hollywood’-intro; wat volgt is een zonnige mix van dansbare electropop en Eurobeat.
Hoogtepunt: 0’00″. Wel ja, die intro dus. Die komt binnen zonder bellen en zet meteen het feestje helemaal naar zijn hand.
15. Fine Time
Eind jaren tachtig slaan de Britten plots massaal aan het raven. Het feestje begint in de Haçienda in Manchester, en breidt zich als een olievlek uit van het noorden van Engeland naar het zuiden van Europa en de Balearen. Sumner en co hebben hun handen meer dan vol met het runnen van de Haçienda en hinken plots achterop. Er wordt snel een studio geboekt op Ibiza, maar daar wordt vooral gefeest. Wanneer de collega’s van Happy Mondays arriveren, dreigt de boel helemaal te ontsporen, zodat New Order al snel weer de wijk neemt naar eigen land. Het gros van Technique komt dan ook tot stand in de veilige studio van de veel bedaardere Peter Gabriel. Het wordt uiteindelijk niet de feestplaat die iedereen had verwacht, maar opener ‘Fine Time’ is wel hét Ibiza-moment van New Order.
Hoogtepunt: 0’00″. New Order heeft een patent op schitterende, herkenbare intro’s, en dat is hier niet anders. Laagje per laagje wordt toegevoegd, tot Sumner helemaal loos mag gaan: “You’re much too young / to be a part of me!” Maar ook Hooky doet zijn duit in het zakje: “You know I’ve met a lot of cool chicks / But I’ve never met a girl with all her own teeth”.
