Ook voor wie het allemaal niet zo hip en flitsend moet in de jazz, vallen er nog altijd meer dan voldoende hoogtepunten te rapen. Zo staat er voorlopig nog geen rem op de productiviteit en kwaliteit van meesterpianist Fred Hersch, die na sleuteljaar 2017 – een nieuwe soloplaat, een autobiografie, twee Grammy-nominaties,… – opnieuw van zich laat horen met een trioalbum. Eentje dat bovendien opgenomen werd in de gelauwerde Studio 4 van Flagey in Brussel.
Heel wat anders dan voorganger Sunday Night At The Village Vanguard, die in de befaamde New Yorkse club werd vastgelegd, maar het resultaat is opnieuw van het niveau dat we intussen gewoon zijn van deze briljante pianist. Hersch gaf in Brussel wederom een evenwichtige blijk van zijn kunnen met de combinatie van elegante souplesse en technische bravoure die hem eigen is. Bij Hersch geen holle krachtpatserij of makkelijk scoren, maar eigen en andermans composities die voor het licht gehouden en vernuftig binnenstebuiten gekeerd worden.
Om een idee te krijgen van de breedte van de speelzone, hoef je niet verder te kijken dan de Monk-composities aan de uiteindes van het album. “We See”, twee jaar geleden nog de uitsmijter op de vorige trioplaat, kent een prikkelende start met de befaamde hoekigheid van de componist, maar dan met een speelse, dartele draai die helemaal Hersch is. Meteen wordt ook duidelijk dat deze bezetting met bassist John Hébert en drummer Eric McPherson in een klein decennium is uitgegroeid tot een verbond waarin elk lid met een maximale vrijheid aan de slag kan. Het solo uitgevoerde “Blue Monk” (het bisnummer) hanteert een heel andere insteek. Hier tekent Hersch een slingerend parcours uit dat in het begin enkel vaag lijkt te refereren aan de klassieke compositie, en pas in z’n laatste minuut expliciet het thema onder handen neemt.
Het nummer getuigt van een fantasierijke en levendige instelling die een groot deel van het album kenmerkt. Eigenlijk kan je de eerste vier tracks (twintig minuten) beschouwen als één lange speeltuinrit; naast de Monk-interpretatie is er een frivole elasticiteit die maximaal benut wordt (“Snape Maltings” klinkt als een spel van drie kleppers die perfect weten dat ze zich alles kunnen permitteren), een geinige vingeroefening (het duchtig heen-en-weer-knippende “Scuttlers”) en een stuk dat de belofte van z’n titel helemaal waar maakt: “Skipping”, voor het eerst te horen op Whirl (in 2010 het eerste wapenfeit van dit trio), is een puzzel waarvan de stukken steeds vanzelfsprekender in elkaar passen.
Die aanzet wordt opgevolgd door een trio van hommages. Niet geheel onverwacht is “Bristol Fog”, het stuk voor de in 2015 overleden John Taylor, een ballade. Dat er een affiniteit was tussen Hersch en de Brit had vermoedelijk heel wat redenen. Dat ze zich beiden aangetrokken voelden tot klassieke muziek en Taylor zich nog gesteund wist door de ritmesectie van de eerste Hersch-plaat (Mark Johnson en Joey Baron), zijn er twee van. Een mooi contrast met het buitelende “Newklypso” voor Sonny Rollins, waarin Hersch nog eens zijn voorliefde voor warmbloedige muziek duidelijk maakt. Natuurlijk geen verrassing, met ook die Jobim-hommage nog in het achterhoofd. Het derde stuk, “The Big Easy”, een schuifelbrok met wortels in – waar anders? – New Orleans, is voor romancier en jazzfanaat Tom Piazza.
Resten in de staart van het album nog twee composities van Wayne Shorter die intussen ook al even opgenomen zijn in het boek met Hersch-interpretaties. Mooi om te horen hoe de ene meester de stempel van de andere naar zijn hand weet te zetten, met “Miyako” dat voor sensueel mysterie gaat, en “Black Nile” voor een vliegende vaart. Het totaal is net als op het voorgaande album doordrongen van een bandsynergie die intussen terecht tot de meest bijzondere van vandaag gerekend wordt. Dat zorgt ervoor dat er eigenlijk maar één opmerking te maken valt: als vorige albums zo vaak de opnameplaats in hun titel droegen (Jordan Hall, Bimhuis, Village Vanguard x4), waarom dan ook niet Flagey of Brussel vermelden in plaats van dat vage Europa? Maar dat is muggenziften, want de zesde plaat van dit Trio is opnieuw van een niveau dat duidelijk maakt dat Hersch nog altijd een klasse apart is.
Het Fred Hersch Trio staat op zaterdag 11 augustus op Jazz Middelheim. Daarnaast wordt op 8/8 ook de documentaire ‘The Ballad Of Fred Hersch’ vertoond in Cinema Cartoon’s (Antwerpen). Meer info hier. En voor wie ver vooruit kijkt: Hersch speelt op 7 maart 2019 solo in de Handelsbeurs.
