Sommige muziek ademt de nachtelijke grootstad. Palmbomen II doet dat, in tegenstelling tot zijn naam, uit al zijn poriën. Memories Of Cindy is zowel het feestje als de benevelde wandeling terug naar huis.
Palmbomen II is het pseudoniem van de Nederlander Kai Hugo, die zijn thuisland eerst inruilde voor Berlijn om dan naar LA te verkassen (geef hem eens ongelijk). Daar timmert hij, alleen of met kompaan Betonkust, aan de weg door nonchalant geproducete electronica in elkaar te boksen die vertoeft op de grens tussen house en techno. Vorig jaar bracht de man verspreid drie 12″-platen uit, “dedicated to the late dear Cindy”, die hij nu bundelt. Geen idee wie Cindy was, maar de 22 nummers die Memories Of Cindy vormen, kunnen tellen als mooi requiem.
“I Feel Everything” is meteen een mooie sfeervolle opener die een jaren tachtig-ambientloop doet samensmelten met housebeats en een vrouwelijke stemsample (Cindy?). Daarna trekt zich kalm een feestje op gang met “Pure Tibet”, “ALOHAnet” en “Seventeen”. Een verduisterd feestje waar je lichtelijk bedwelmd omgeven lijkt door mist, welteverstaan. Nergens gaat Hugo echter voor de gemakkelijke euforie. De sfeer is warm, maar tegelijk ook vertwijfeld. Palmbomen II blijft te allen tijde zijn muziek iets mysterieus geven, een rafelig kantje, nog versterkt door de lo-fi gehouden productie. Nergens heb je het gevoel naar een machine te luisteren.
Pas met “Peter Accepts Death” gaat het tempo opnieuw naar beneden, tot repetitieve synthmotieven en spookachtige stemmen je een onderwatergevoel geven. Het middenstuk van Memories Of Cindy (eigenlijk 12″ nummer twee) danst zich daarna de techno-regionen in. Hier barst de nacht echt los met de harde, duistere beats van “Pyrotechnomarco”, “IAO Industries” en “Dancing & Crying”. De muziek wordt hermetischer, zenuwachtiger, bruter, en daardoor minder geschikt om in de zetel onder een koptelefoon te beleven. Hier en daar zweeft Hugo langs de clichés, waardoor dit deel misschien sommige luisteraars die minder thuis zijn in het genre het minst zal aantrekken (inclusief wijzelf). Anderzijds is het wel makkelijker om hier een donkere club mee op zijn kop te zetten.
Met hoogtepunt “Ultimate Lovestory Fantasy trekt de Nederlander de plaat echter weer helemaal recht. De eerste helft van de langspeler vloeit hier als het ware samen in één nummer, met zowel hardere beats als spookachtige synthgolven, waardoor een beklemmende house-technotrip ontstaat die je meeneemt naar verre oorden. Die sfeer weet Palmbomen II aan te houden, met onder andere het ritmisch krachtige “Teleac” en paranoïde “Disappointment Island” tot gevolg.
De tweede helft van de plaat voelt daarom soms meer aan als een mooi aaneensluitend geheel waar Hugo, meer dan in de eerste helft, een eigen stem vindt. Maar het grootste minpunt van Memories Of Cindy is zijn lengte (die tegelijk ook logisch is, aangezien het om een compilatie van eerder werk gaat). Met zijn 22 nummers is het album immers een lange zit. Daarom bekruipt je soms het gevoel dat het beter is de EP’s gewoon apart te beluisteren zoals ze oorspronkelijk bedoeld zijn, met elk hun eigen sfeer, in plaats van na elkaar geplakt. Los daarvan is Memories Of Cindy wel een mooie staalkaart van Hugo’s kunnen en een plaat die ook leken in het genre kan aanspreken.
