Maandelijks selecteert enola.be op vraag van Poppunt een aanstormend talent uit de grote vi.be-poel. Deze keer: Fantoompijn
Lummen, het is er blijkbaar geen pretje. Toch niet als we op de muziek van Fantoompijn moeten afgaan. Dit jonge trio duikt de gitzwarte diepte in met muziek die de meer duistere regionen van de post-rock opzoekt en zo als vanzelf tegen doom en sludge begint aan te schuren. Slint in de zachtere stukken (zie bijvoorbeeld “1503”), Amenra in de hardere. Dat Fantoompijn deze laatste groep hoog heeft zitten, was ook al af te leiden uit “ De pijn is vormeloos” (zie Mass III) dat hun naam moet kaderen. Ze gooien daarmee zaadjes in een tegenwoordig zeer vruchtbare grond, zonder daarbij als gemakzuchtig kopie aan te voelen. Daarvoor zijn hun riffs te harde kopstoten, is hun honger te groot. Nooit geeft de band toe aan te vroege erupties (zoals zoveel bands uit het huidige post-rocklandschap). Liever stellen ze uw geduld in een nummer als “Whom I must fetch tonight in Ispahan” tergend lang op de proef, om alleen maar harder te overdonderen in het slot. “Hemelsluis” is een mastodont van een nummer, het compromis is ver te zoeken. Lage, rillende baslijnen en gortdroge drums houden de kaars brandend, pieken doet de band in het midden, om vervolgens héél langzaam terug uit te bollen zonder onze aandacht te verliezen. Op een ander moment doen ze het met een verwrongen gitaarlijn die “1503” van extra venijn en neurose voorziet en het nummer doet ontsporen in pure noiserock van de beste Gentse traditie. Aan de EP’s te horen die de groep tot nu toe uitbracht, zit er duidelijk steile groei in deze jongens die nog steeds maar de gezegende leeftijd van 21 en 22 bereikt hebben. Hopelijk kerven ze ergens in de nabije toekomst met een debuutplaat écht hun eigen stekje uit in het Belgische muzieklandschap.
