Met meer dan honderd films op twee weken tijd, belooft het 44ste Filmfestival van Gent opnieuw een topeditie te worden. Maar hoe begint een beetje filmfan aan zo’n overdaad? Knabbelen aan de hoekjes en zo naar het midden werken? Neen. U surft naar enola, en volgt onze exquise selectie. De essentials, en enkel de essentials, door onze recensenten gekozen.
Le Marquis De Wavrin (G. Winter & L. Plantier)
U denkt bij Vlaamse film spontaan aan boeren en boerendochters met melkwaitte en weelderige boezems? Voor Roskam en Dardenne had je Verhavert en De Hert, maar daarvoor niets of niemand? Wist u dat de film over koppensnellers die in de vroege jaren dertig overal in Europa werd vertoond een ‘lokaal’ product was? Grace Winter en Luc Plantier ontsluiten een onderbelicht deel van onze filmgeschiedenis: de antropologische expedities van Markies de Wavrin tijdens zijn reizen door Zuid-Amerika. De man, voluit Robert de Wavrin de Villers au Tertre, bleek een korte lont te hebben. Hij schoot in 1913 met scherp op enkele kwajongens die zijn domein waren binnengedrongen. Tot schande van zijn familie wordt hij hiervoor veroordeeld, maar de Wavrin kiest het hazenpad naar Zuid-Amerika. Hij keert kortstondig terug tijdens WO I, maar krijgt in 1920 van Gaumont een camera cadeau waarmee hij tot de jaren dertig dit mysterieus continent doorkruist. Als eerste blanke filmt hij de Indianenstammen waarvan de meesten niet meer bestaan. Zo legt hij de dagelijkse gewoonten van de uitgestorven Pareci-indianen vast en het tsantsa-ritueel in Peru. Grace Winter, verbonden aan de Cinematek en tevens verantwoordelijk voor het belangwekkend distributiehuis Progrès Films, bundelt de krachten met Luc Plantier om dit indrukwekkend leven van deze fascinerende maar vergeten man te reconstrueren in de documentaire: Le Marquis de Wavrin, du manoir à la jungle.
Als extra kan je de film Au Pays du scalp van Le Marquis De Wavrin meepikken, prachtig gerestaureerd door het onvolprezen Cinematek.
God’s Own Country (Francis Lee)
Een festival is een uitgelezen plek om als eerste debuutfilms te ontdekken, zoals je op Pukkelpop soms ook meer omver wordt geblazen door die beginnende act op een kleiner podium dan door de headliners. Het moet vreselijk zijn als filmmaker dat je eerste worp door iedereen uit ten treure wordt vergeleken met Brokeback Mountain, als zoek je het als filmmaker natuurlijk wel zelf als verhaal volgende elementen bevat: rurale landschappen en boeren van eenzelfde sekse die elkaar exploreren. Maar hier houdt de vergelijking op. Het gaat niet over het toegeven van de geaardheid tegenover jezelf of je omgeving. Of over de onmogelijkheid van een bepaalde soort relatie. God’s Own Country toont ons hoe liefde ons verandert. Hoe geliefd worden onze angsten voor onszelf teniet kan doen. Hoe jezelf overgeven aan liefde een waarlijke helende kracht heeft. Hoe de liefde die je ontvangt en teruggeeft ons tot in ons diepste vezel raakt en ten goede verandert.
Una Giornata Particulare (Ettore Scola)
Als we het hebben over onsterfelijke filmduo’s denken we meestal aan Astaire & Rogers of aan Hepburn & Tracy. Recenter schieten Emma Stone & Ryan Gosling te binnen. Maar het allermooiste duo dat ooit op het zilveren scherm zinderde en vonkte en ontroerde is zonder twijfel Sophia Loren & Marcello Mastroianni. Twee mooie mensen die zich zo comfortabel tegenover elkaar voelden dat ze in elk register alles samen aankonden. Niemand kon hen beter regisseren dan De Sica (Ieri oggi domani, Matrimonio all’italiana en I giraso), maar wat de vorig jaar overleden Ettore Scola in 1977 flikte had niemand zien aankomen …
Het jaar voordien overrompelde hij de zalen met het bijtende en spottende Brutti, sporchi e cattivi. En dan maakt hij dit pareltje: Una giornata particulare. Op het eerste zicht een politieke film, waardoor hij ook zijn plaats verdient in het programma: Italian Political Cinema. Maar dit is het soort film dat we maar eens in de zoveel tijd tegenkomen. Een melodrama over de onmogelijkheid van liefde en de levensnoodzakelijkheid van connecteren met andere mensen. Ideologie en politiek verdwijnen naar de achtergrond en tot tranen toe laten we ons meedrijven door deze twee grootse acteurs. Zelfs ontdaan van alle franjes slaagt cameraman Pasqualino De Santis erin hen larger than life te schilderen. Dit is een film die thuishoort in het rijtje: Brief Expectations en In The Mood for Love.
I, Tonya (Craig Gillespie)
De tweede biografische sportfilm van regisseur Craig Gillespie, in 2014 maakte hij reeds Million Dollar Arm. De donkere komedie I, Tonya vertelt het levensverhaal van de beruchte kunstschaatsster Tonya Harding, die in aanloop naar de Olympische Winterspelen van 1994 beschuldigd wordt van een brutale aanval op haar grote rivale Nancy Kerrigan. Margot Robbie, met een carrière in vuur en vlam sinds The Wolf of Wall Street, neemt de rol van Tonya voor haar rekening. Cameraregisseur van dienst is niemand minder dan Nicolas Karakatsanis, landgenoot en vaste cameraman van Michaël R. Roskam. Tijdens het filmfestival van Toronto eindigde het verhaal op de tweede plaats voor de publieksprijs en de film werd twee weken voor de aanvang van Film Fest Gent nog aan het programma toegevoegd.
Buurtspion – Next Door Spy (Karla von Bengtson)
Deze prachtige handgetekende animatiefilm is het debuut van de Deense Karla von Bengtson. Het verhaal gaat over de tienjarige Agathe-Christine die in de kelder van haar huis een klein detectivebureau opzet. Op een dag ontmoet ze de mysterieuze Vincent en krijgt, telkens als ze hem ziet, een vreemd gevoel in haar buik. Een ingewikkelde zaak dus. Rijk aan schakeringen komen de personages tot leven en de tekeningen zijn bijzonder licht in lijnvoering. Buurtspion is een film voor kinderen van alle leeftijden.
The Last Painting (Hung-i Chen)
Op de dag van de Taiwanese presidentsverkiezingen, wordt universiteitsstudent Yang Chieh dood in haar gehuurde appartement teruggevonden. Haar naakte lichaam is besmeurd met olieverf en alles wijst in de richting van kunstenaar Jiang Jhong, de flatgenoot. In één lange flashback wordt alles uit de doeken gedaan. Een geile thriller over politiek, kunst en moord. De film werd op het filmfestival van Rotterdam genomineerd voor de VPRO Big Screen Award.
The Reagan Show (Pacho Velez en Sierra Pettengill)
Een docu-essay over Ronald Reagan in zijn beste rol: president van de Verenigde Staten van Amerika. Via archiefmateriaal en interne documentatie wordt voorbij de publieke aanschijn van Reagans politieke opvoering gekeken. Regisseurs Pacho Velez en Sierra Pettengill kiezen bewust voor Reagans omgang met Rusland als duidelijke focus.
Battle of the Sexes (Jonathan Dayton en Valerie Faris)
1973, het waargebeurd verhaal van de tennismatch tussen wereldkampioene Billie Jean King (oscarwinnares Emma Stone) en voormalig Wimbledonkampioen Bobby Riggs (Steve Carell). Battle of the Sexes is vooral een gevecht om gendergelijkheid. Riggs beweerde dat vrouwen enkel op het veld thuishoren om ballen op te rapen. In drie sets bewijst King het tegendeel. Het scenario van de film werd geschreven door Oscarwinnaar Simon Beaufroy (Slumdog Millionaire), regisseurs Jonathan Dayton en Valerie Faris hebben eerder al samen de alom geprezen indiehit Little Miss Sunshine gemaakt.
Call Me by Your Name (Luca Guadagnino)
Op het Sundance Film Festival werd de Italiaans-Amerikaanse film Call Me by Your Name de hemel in geprezen. In 1983 brengt de zeventienjarige Elio (Timothée Chalamet) de zomermaanden door met zijn ouders in een vakantiehuis in Italië. Tijdens deze periode wordt de familie vergezeld door Oliver (Armie Hammer), een Amerikaanse doctoraatsstudent. Elio brengt veel tijd door met de arrogante Amerikaan en ontwikkelt al snel gevoelens voor hem. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van André Aciman.</ p>
Thelma (Joachim Trier)
Deze Noorse film van de hand van Joachim Trier, die in 2015 hoge ogen wierp met Louder Than Bombs, wordt getypeerd door een sterk plot en een bovennatuurlijke inhoud. Thelma, een sterke ingetogen vrouw, trekt naar het platteland van Oslo om er te studeren en wordt verliefd op een andere vrouw. Thelma’s gevoelens worden echter afgekeurd door haar conservatieve familie en al snel ontdekt de protagonist dat ze beschikt over fantastische krachten. Op het Norwegian International Film Festival werd deze visuele horror-thriller gelauwerd om de bijzondere mix van zijn filmhistorische invloeden en Scandinavische motieven.
You Were Never Really Here (Lynne Ramsay)
Joaquin Phoenix zet een sterke karakterschets neer van oorlogsveteraan Joe, die gekweld wordt door zijn duister verleden. Joe redt vrouwen uit de handen van mensensmokkelaars en krijgt de opdracht om de dochter van een vooraanstaand politicus te bevrijden. Zijn missie loopt grondig mis. In Cannes won You Were Never Really Here twee prijzen, een voor beste scenario en een voor beste mannelijke hoofdrol.</ p>
Charlie en Hannah gaan uit (Bert Scholiers)
Omdat het de slotfilm is én van eigen bodem komt! Debutant Bert Scholiers brengt met zijn komische zwart-witfilm een ode aan het onstuimige stadsleven van hippe twintigers.